Δεν είστε τρελοί, εμείς θα σας τρελάνουμε

Είναι τρελό αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δέκα ημέρες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Και πολύ ανησυχητικό συνάμα. Τόση συσσωρευμένη αγανάκτηση στους φίλους του Παναθηναϊκού δυσκολεύομαι να θυμηθώ, παρ' εκτός κι αν επιστρέψω σε εποχές λίγο πριν την πολυμετοχικότητα.

Αναγνώστες που ξεχειλίζουν από οργή, κείμενα που “σκοντάφτουν” σε απαγορευτικές διατάξεις περί Τύπου, σενάρια και συνωμοσίες περί δολιοφθοράς και εσκεμμένης... νανοποίησης του Παναθηναϊκού, κατακλύζουν καθημερινά την ηλεκτρονική... θυρίδα, αφού στην πλειονότητά τους έχουν απορριφθεί (για νομικούς λόγους) ως σχόλια σε δημοσιεύματα.

ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ...

Επειδή όμως “κόλλησα” άσχημα σ' ένα που ούτε υβριστικούς χαρακτηρισμούς περιέχει, αλλά και άγγιξε μία ευαίσθητη χορδή ρομαντισμού που ακόμη κρύβω μέσα μου, δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να το μοιραστώ μαζί σας, με την άδεια του αποστολέα, του Αντώνη Κ. από το Χαλάνδρι (δεν έχουν σημασία τα υπόλοιπα στοιχεία).

Σας το παραθέτω:

"Είμαι 32 ετών, Παναθηναϊκός από τα γεννοφάσκια μου. Όχι βάζελος, Παναθηναϊκός. Υπάρχουν και βάζελοι, αλλά δεν είναι αυτό τώρα το θέμα μας. Πρώτη φορά με πήγε γήπεδο ο πατέρας μου και για χρόνια ήμασταν παρεάκι και στο ΟΑΚΑ και στη Λεωφόρο. Δεν είναι πια μαζί μας, αλλά το γήπεδο δεν το έκοψα, θα πάω και μόνος μου αν δεν βρω παρέα.

Αν έπρεπε να περιγράψω τον εαυτό μου, θα τον κατατάξω σε αυτό που συνηθίζετε να λέτε “στηριχτράκιας”. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μιλήσει άσχημα ή να ειρωνευτεί τον Παναθηναϊκό μου, θα τον στηρίξω με τα μπούνια στη δουλειά, στο γήπεδο, στον καφέ, αλλά θα σχολιάσω τα κακώς κείμενα όταν βρεθώ σε κουβέντα με “αδέρφια” μου. Δεν φοράω παρωπίδες δηλαδή.

Αυτό που συμβαίνει όμως εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον, μ' έχει αποσυντονίσει τελείως. Δεν έχει ξαναγίνει. Ακούω για τον υπερ-τεράστιο αμυντικό μέσο που θα έρθει μετά την γκέλα με τον Εσιέν για να συμμαζέψει τη γραμμή του κέντρου και να της ξαναδώσει Παναθηναϊκή ταυτότητα. Θα βαδίζει και θα τα σέρνει. Θα τρέχει και θα οργώνει. Επιτέλους!

Και τρώω την πρώτη σφαλιάρα. Αμπντούλ Σισοκό, λέει, από τη Μαγιόρκα. Δεν πτοήθηκα όμως, αλήθεια σας λέω. “Εντάξει, μπορεί να γυρίζει δανεικός 3-4 χρόνια τώρα, αλλά Ισπανία παίζει έστω και στη Β', ψιλογεμάτες χρονιές έχει και να σας πω και κάτι, αυτό είναι το σωστό, να είναι σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία, με κίνητρο και μεταπωλητική αξία” απάντησα σε όσους έτρεξαν να μου την... πουν.

Δεν κατάπινα τη γλώσσα μου, ρε αδερφέ, καλύτερα. Ανοίγω τον υπολογιστή την επομένη και διαβάζω “ο Στραματσόνι μίλησε με Σεϊντού Κεϊτά”. 37 χρονών ρε π...η μου! 37! Πάλι δεν μασάω. Το γυρίζω κι εγώ και λέω, η ομάδα χρειάζεται προσωπικότητες και εμπειρία. Εξάλλου, η ηλικία έχει να κάνει με τον αθλητή. Είναι σκαριά και σκαριά, αυτός μπορεί να παίζει άνετα μέχρι τα 40.

Αλλά πριν ο κόκκορας γκαρίξει τρεις φορές, τον πρόδωσα κι αυτόν. Μεχντί Λασέν μάγκα μου. Ψήθηκα. Πριμέρα Ντιβιζιόν με τη Χετάφε, είναι και πιο μικρός από τον Κεϊτά, στα 32 και την παίζει και τη μπάλα, δεν κόβει και διώχνει μόνο. Ε, ναι ρε σεις, κάτι τέτοιο θέλουμε, να βοηθάει και στην ανάπτυξη, να μπορεί λίγο να ξεμαρκαριστεί, να μοιράσει λίγο δεξιά κι αριστερά χωρίς τα 6/10 λάθη του Ζέκα (παρ' όλα αυτά είναι λατρεία!). Πόσα αμυντικά χαφ ξέρετε πλέον που να μην ξέρουν μπάλα;

Και αξημέρωτα ακόμη, μ' αποτελειώνουν ρε φίλε. “Ο Ζιλμπέρτο φώναξε Σιμάο” και μου κόβονται τα πόδια. Μην σου τρώω άλλο τον χρόνο ρε Μήτσο (σ.σ.: προφανώς, εγώ!). Μία ερώτηση μόνο σε παρακαλώ κι αν μπορείς μου την απαντάς. Είναι δυνατόν όλες αυτές τις επαφές να τις κάνουν, έχοντας κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό τους; Ασ' τον Κεϊτά. Οι υπόλοιποι, τι σχέση έχουν μεταξύ τους εκτός από το ότι δηλώνουν αμυντικά χαφ και δεν έχουν πάρει ποτέ τους πρωτάθλημα; Θα μας τρελάνουν ρε συ..."

Η απάντηση:

Αντώνη, με κάνεις και νιώθω σαν τους αλήστου μνήμης συμβουλευτές (-τριες) των πάλαι ποτέ περιοδικών ποικίλης ύλης, αλλά... ψήθηκα κι εγώ να σου απαντήσω. Δεν αισθάνεσαι και πολύ καλά τελευταία, έτσι; Πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης; Πες αλήθεια, φοβάσαι λιγάκι. Συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να τσιμπιέται και να αμφιβάλλει διαρκώς αν είναι ξύπνιος ή βυθισμένος σε μια εικονική πραγματικότητα που δοκιμάζει τις αντοχές του.

Ηρέμησε. Δεν είσαι τρελός. Τουλάχιστον ακόμη. Για 10-15 μέρες αργότερα δεν παίρνω κι όρκο. Εξαρτάται από το πόσο σοβαρά τους (μας) παίρνεις. Μην είσαι όμως κι εσύ πεισματάρης. Μην προσπαθείς να εξηγήσεις με λογική, το τσίρκο που σε περιβάλλει και σε βομβαρδίζει ανηλεώς με εντυπώσεις.

Και αφήστε επιτέλους αυτά τα “δεν έχει ξαναγίνει”, “δεν έχει παρακάτω” και “ξύσαμε τον πάτο”. Κάθε χρόνο γίνονται εδώ και χρόνια. Απλώς εσύ έφτασες τώρα στο... αμήν. Είχες πάθει υπομονή κι ... έμαθες στήριξη. Και τώρα σου εξαντλήθηκαν και τα τελευταία αποθέματα. Το ίδιο είναι. Απλά έκανες κύκλο, διάλεξες διαδρομή με θέα. Τουλάχιστον την απόλαυσες.

Στο θέμα μας, καμία σχέση δεν έχουν μεταξύ τους (πάντως ο Σιμάο πήρε νταμπλ το 2010). Και αποκλείεται να είναι επαφές ενός ανθρώπου ή έστω ομάδας ανθρώπων που έχουν το ΙΔΙΟ πράγμα στο μυαλό τους. Και σίγουρα δεν είναι ο αμυντικός χαφ που σου... υποσχέθηκαν! Εξάλλου όταν έρθει η ώρα του ταμείου και δεν έχει αποκτηθεί ο σούπερ ντούπερ αμυντικός χαφ, το πιθανότερο είναι ότι θα “φταίνε οι αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι που καλλιέργησαν υψηλές προσδοκίες και φρούδες ελπίδες, εμείς δεν υποσχεθήκαμε τίποτε”.

Και για να σου είμαι απόλυτα ειλικρινής, είναι τόσο αντιφατικές οι περιπτώσεις που φέρονται ως υποψήφιοι (ή φαβορί) για τη θέση του αμυντικού μέσου, που δεν μπορώ να αποκλείσω την (απειροελάχιστη έστω) πιθανότητα να αποτελούν αποκυήματα δημοσιογραφικής (εγχώριας και αλλοδαπής) φαντασίας και όχι υποθέσεις που πραγματικά εξετάζονται.

Και δυστυχώς, δεν έχω να σου προτείνω κάτι καλύτερο ή εξυπνότερο από υπομονή. Λίγη ακόμη, να δούμε που το πάνε. Τι είναι αυτά που έχουν στο μυαλό τους και που μπορεί να συναντιώνται. Αν υπάρχει κοινή συνισταμένη ή έστω “χρυσή τομή”. Να δούμε τι θα δούμε...

Υ.Γ.: Συλλυπητήρια για τον πατέρα σου, όποτε κι αν συνέβη, αλλά να ξέρεις ότι έκανε καλή δουλειά...