Η διαφορά της επιβολής

Ο Δημήτρης Κριτής γράφει για την ανάγκη του Παναθηναϊκού να επανεμφανίσει ακόμα και δίχως Μάρκους Μπεργκ την εικόνα επιβολής στις αντίπαλες άμυνες που είχε στον περσινό β' γύρο του πρωταθλήματος και που είχε η... Μίντιλαντ για ένα διάστημα στον αγώνα της Δανίας.

29 ΑΥΓ 2014

Ο περσινός Παναθηναϊκός, κυρίως αυτός του δεύτερου γύρου, κέρδισε την καθολική αναγνώριση. Οι πιο προσεκτικοί, βέβαια, θα διαπίστωσαν ότι ήταν μία αναγνώριση με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, μεταξύ των φίλων του συλλόγου και των ουδέτερων.

Για τους ουδέτερους είχε το στοιχείο της παραδοχής του λάθους, για τις δυσμενείς προγνώσεις σχετικά με την πορεία του και τα εύσημα για την πανηγυρική διάψευση που επιφύλαξαν με τις επιδόσεις τους στο χορτάρι.

Για τους φίλους του Παναθηναϊκού είχε κάτι παραπάνω. Είχε έντονο το στοιχείο του ενθουσιασμού, όχι με οπαδικό κριτήριο, αλλά με την αίσθηση της πληρότητας που αποκόμιζαν παρακολουθώντας τις προσπάθειες των “πρασίνων”. Είδαν μια ομάδα που δεν χρειαζόταν πια εισαγωγικά στον όρο, είδαν ένα σύνολο που κρατούσε τα ηνία των αγώνων του, είδαν ξανά γεμάτη την αντίπαλη περιοχή με πράσινες φανέλες.

Τον αισθανόταν η αντίπαλη άμυνα

Κυρίως αυτό, το τελευταίο. Για πάρα πολλά χρόνια, ο Παναθηναϊκός των ποδοσφαιριστών - "εργαλείων" και των πολυθεσιτών, δεν έριχνε "καυτή" την ανάσα του στο σβέρκο των αντίπαλων κεντρικών αμυντικών. Δεν τον αισθάνονταν. Πολλές φορές, μάλιστα, τους έκανε να νιώθουν εξαιρετικά άβολα, διαπιστώνοντας την κραυγαλέα απουσία του, την ώρα που οι ίδιοι έχτιζαν πολυπρόσωπα τείχη μπροστά από την εστία τους...

Οι ακραίοι του πάτησαν τις γωνίες της αντίπαλης περιοχής, οι Μπεργκ, Καρέλης μπήκαν στην καρδιά της και οι Ζέκα, Αμπέντ έψαχναν τις τρύπες για να "μπουκάρουν". Αντί να κυκλοφορούν υπομονετικά μεν, ανούσια δε, τη μπάλα εκτός περιοχής καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση της πολιορκίας, την έσπρωξαν μέσα στην αντίπαλη περιοχή και έφτιαχναν φάσεις στην... πηγή της κάλτσας, όπως έλεγαν παλαιότερα στην Αιόλου.

Αυτό ήταν που χόρτασε τους θαμώνες της Λεωφόρου, αυτό ήταν που εξέπληξε ευχάριστα τους τρίτους και εν τέλει τους υποχρέωσε να υποκλιθούν. Ψηλά οι γραμμές, ασφυκτικό το πρέσινγκ και κάθε κερδισμένη μπάλα ήταν φάση στην αντίπαλη περιοχή. Ελάχιστα τα παιχνίδια στα οποία δεν ήταν τουλάχιστον διψήφια η διαφορά στην κατοχή της μπάλας. Μπορεί να "έκλεβε" μπάλες, αλλά δεν "έκλεβε" τα παιχνίδια. Επέβαλλε την κυριαρχία του.

Από την ανάποδη

Κάτι σαν αυτό, που είδαμε σε μικρογραφία, για ένα τέταρτο στο ξεκίνημα της αναμέτρησης στη Δανία, αλλά από την ανάποδη. Δηλαδή τη Μίντιλαντ να κυκλοφορεί τη μπάλα και να πιέζει και τον Παναθηναϊκό απλά να την απομακρύνει, αδυνατώντας να την βγάλει από την περιοχή του και να την περάσει στο δεύτερο μισό με περισσότερες από 3-4 πάσες.

Σύμφωνοι, το παιχνίδι στη Δανία δεν είναι κριτήριο του τι μπορεί να παίξει ο Παναθηναϊκός, γιατί υπήρχε το 4-1 του πρώτου αγώνα που του επέτρεψε να έχει μία εντελώς διαφορετική θεώρηση στον αγώνα. Ωστόσο, παραμένει ερωτηματικό, το εάν θα μπορέσει να επαναλάβει την ασφυξία που προκαλούσε στον αντίπαλο, ιδιαίτερα στον χρόνο που θα απουσιάσει ο Μάρκους Μπεργκ.

Γιατί όσες μπάλες και να "κλέψεις" απέναντι σε ομάδες όπως ο Λεβαδειακός της πρεμιέρας, με 5-4-1 και 6-3-1 μπροστά στην εστία τους, δύσκολα θα τις βρεις ανοικτές...