Μεταξύ στενών συγγενών και φίλων

Δεν έχω σταματήσει από νωρίς χθες να διαβάζω τα σχόλια που δημοσιεύονται κάτω από τα άρθρα παναθηναϊκού ενδιαφέροντος στο Contra.gr, αλλά και σε άλλες αθλητικές ιστοσελίδες. Πολύ δε περισσότερο τα μηνύματα που μου αποστέλλονται σε social media, είτε από "διαδικτυακούς φίλους" είτε από φίλους χωρίς εισαγωγικά, με τους οποίους γνωρίζομαι προσωπικά.

Στην πλειονότητά τους μας καλούν να πάψουμε να ασχολούμαστε με τον κατ' ευφημισμόν Παναθηναϊκό που παρακολουθούμε. Ένας μεσήλικας αναγνώστης, μάλιστα, με τριψήφιο αριθμό ωρών σε τσιμεντένιες εξέδρες (πολύ πριν τοποθετηθούν τα πλαστικά καρεκλάκια της ΕΠΑΕ του Βίκτωρα Μητρόπουλου στο "Απόστολος Νικολαΐδης") το ζητάει ενοχλημένος από "την ανικανότητά μας να αντιπαρατεθούμε στον σαλταδορισμό και την παχυδερμία των υπευθύνων εντός και εκτός χορταριού".

Και είναι πολλά αυτά τα μηνύματα, άλλοτε ως προτροπές και άλλοτε ως επιταγές αναγνωστών, που κουράστηκαν να "συμμετέχουν" σε συνεδρίες ιδεών για την άρση του αδιεξόδου. Και θα πει κάποιος "τώρα το ανακάλυψες και αίφνης σοκαρίστηκες από το αριθμητικό μέγεθος όσων απομακρύνονται με αναθέματα από τη Λεωφόρο;"

Όχι, δεν ανακάλυψα χθες τη διαρκώς φθίνουσα προσέλευση των φίλων του Παναθηναϊκού. Απλώς με κοινή λογική, την απέδιδα στην οικονομική κρίση που ώθησε στα περιττά έξοδα την παρακολούθηση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, στην αηδία για το σαθρό ελληνικό πρωτάθλημα, στην απογοήτευση για τις πεπαλαιωμένες γηπεδικές εγκαταστάσεις που φιλοξενούν τον Παναθηναϊκό εν έτει 2015 και σίγουρα είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων.

Η πίεση δεν επηρεάζει τον Αλαφούζο

Το καινούργιο στοιχείο είναι η αλματώδης αύξηση αυτών που είχαν απομείνει και τώρα τρέχουν μακριά, σιχτιρίζοντας αυστηρά όσα παρακολουθούν εντός αγωνιστικού χώρου και ρίχνοντας βαθιά στην κωλότσεπη το εισιτήριο διαρκείας! Πληροφορούμαι ότι στη διοίκηση ανησυχούν σφόδρα για τις αντιδράσεις των φίλων του Παναθηναϊκού στα δύο συνεχόμενα εντός έδρας παιχνίδια για κύπελλο και πρωτάθλημα, με Λεβαδειακό (Τετάρτη) και ΑΕΚ (Κυριακή) αντίστοιχα.

Το πώς δηλαδή θα συμπεριφερθεί η εξέδρα στην περίπτωση μιας νέας αποτυχίας ή μιας ακόμη αποκαρδιωτικής εμφάνισης ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Υπάρχουν δε και εκείνοι που πιστεύουν ότι το μέλλον της συνεργασίας Παναθηναϊκού και Αναστασίου είναι πλέον σε απόλυτη συνάρτηση της γηπεδικής ατμόσφαιρας. Οι τελευταίοι απατώνται. Πλανώνται πλάνην οικτράν.

Αν πιστεύουν ότι η εντεινόμενη κόπωση του Γιάννη Αλαφούζου από αποδοκιμασίες στο πρόσωπο του προπονητή θα οδηγήσει στο διαζύγιο των δύο πλευρών, θα πρέπει προηγουμένως να απαντήσουν στο ερώτημα "γιατί αυτό δεν συνέβη τις προηγούμενες φορές που η πλειοψηφία του κόσμου εναντιώθηκε στην απόφασή του να συνεχίσουν μαζί", με τους οργανωμένους οπαδούς μάλιστα να δηλώνουν παντοιοτρόπως ότι για εκείνους "ο Αναστασίου είναι ήδη τελειωμένος".

Εξάλλου, θα συμφωνήσετε ότι θα ήταν πολύ φθηνό εκ μέρους της διοίκησης να "χρησιμοποιήσει" τον κόσμο, δηλαδή να κρυφτεί πίσω από την αγανάκτησή του και να λάβει με βαριά καρδιά ( "αλλά δεν γίνεται αλλιώς") την απόφαση του διαζυγίου.

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι ο κόσμος, ιδιαίτερα αυτός του Παναθηναϊκού, προτίθεται να υποκαταστήσει τη διοίκηση ή πολύ περισσότερο να την "εξυπηρετήσει" (για όσους το σκέφτονται έτσι), αναλαμβάνοντας την απομάκρυνση της τεχνικής ηγεσίας.

Το βάρος της καθημερινότητας φέρνει οχλαγωγία

Αν θα έπρεπε να ανησυχώ για κάτι, αυτό θα ήταν μάλλον το ισχυρό ενδεχόμενο να διεξαχθούν τα προσεχή παιχνίδια, μεταξύ στενών συγγενών και φίλων, συνεπικουρούμενων απ' όσους αισθάνονται την ανάγκη απόσβεσης της αγοράς του εισιτηρίου διαρκείας στο ματς με την ΑΕΚ (για το ντέρμπι "αιωνίων" θα μιλήσουμε αργότερα). Μπορεί βραχυπρόθεσμα να εξυπηρετεί μια τέτοια ιδιόμορφη αποχή, εφ' όσον περιορίζει την κάθε είδους οχλαγωγία, ωστόσο μακροπρόθεσμα (και μεσομακροπρόθεσμα που θα έλεγε ο Άγγελος Φιλιππίδης) μόνο δεινά θα προσθέσει, στην προσπάθεια ανάνηψης και ανάκαμψης.

Γιατί ο κόσμος μπορεί να μην αντέχει την αποτυχία, αλλά αποδεδειγμένα εκτιμά την προσπάθεια να την αποφύγεις. Και αυτό έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να το βλέπει και στη λήψη των αποφάσεων επί χάρτου και στην υποστήριξή τους επί χόρτου. Και όσοι αντιμετωπίζουν το γήπεδο ως διέξοδο από την βαριά καθημερινότητά τους, αρνούνται να το υποστούν ως επιπλέον βάρος. Κι εφ' όσον δεν είναι μέρος της "λύσης", το απαξιώνουν ως μέρος του προβλήματος. Όμορφα κι απλά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σταύρος Καραΐνδρος: Αποχαιρέτα τον Παναθηναϊκό που χάνεις