Overcoaching και overreacting

Ο Δημήτρης Κριτής σχολιάζει την υπερβολική συμμετοχή του Στραματσόνι στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ που δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά και τις υπερβολικές και μονοδιάστατες αντιδράσεις σε βάρος του Ιταλού προπονητή.

22 ΦΕΒ 2016

Οι Βρετανοί το ονομάζουν "overcoaching" και υποδηλώνει την υπερβολική (αχρείαστη έως και σε βάρος του παιχνιδιού) συμμετοχή του προπονητή σ' ένα παιχνίδι. Και ως τέτοια χαρακτηρίζεται η χθεσινή διαχείριση της αναμέτρησης στο "Απόστολος Νικολαΐδης" από πλευράς Αντρέα Στραματσόνι.

Ο Ιταλός, με τις κινήσεις του από τον πάγκο, "συνθηματολόγησε" υπέρ της αγωνιστικής υποχώρησης των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού και της υπεράσπισης του εύθραυστου 2-1 και άλλαξε την εικόνα του παιχνιδιού, ενώ ο ΠΑΟΚ είχε μειώσει το σκορ με φάση από το...πουθενά και χωρίς να έχουν μεταβληθεί οι ισορροπίες στο χορτάρι.

Πρόσωπα και όχι σύστημα

Με όλη την καλή διάθεση αποδοχής του γεγονότος ότι η πολύμηνη αγωνιστική απραξία του Παναγιώτη Βλαχοδήμου δεν του επέτρεπε να συνεχίσει και πέραν της μιας ώρας παιχνιδιού στον ίδιο απαιτητικό ρόλο, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η αντικατάστασή του από τον Λούκας Βιγιαφάνες ήταν η προφανής (και με το συμπάθιο, η πλέον ενδεδειγμένη) κίνηση από τον πάγκο.

Με τον ΠΑΟΚ υποχρεωμένο πλέον να ρισκάρει περισσότερο λόγω της απρόσμενης (γκολ Τσίμιροτ) επιστροφής του στο παιχνίδι, ο Αργεντινός θα έβρισκε αργά ή γρήγορα την ευκαιρία για ένα γκολ σαν κι αυτό που σημείωσε σε βάρος του Παναθηναϊκού με τη φανέλα της προηγούμενης ομάδας του και τον έντυσε στα πράσινα.

Στη χειρότερη περίπτωση, θα υποχρέωνε τον "Δικέφαλο" σε αναπροσαρμογή των αμυντικών του πλάνων, διότι αν ο Χατζηισαΐας ταλαιπωρήθηκε μία φορά από τον Βλαχοδήμο, με τον Βιγιαφάνες τα προβλήματα θα ήταν πολλαπλάσια.

Αντί όμως του φρεσκαρίσματος (αλλαγή προσώπων), ο 40χρονος προπονητής του "τριφυλλιού" προτίμησε την αναδιάταξη (αλλαγή συστήματος) και πέρασε από το 4-3-3 που πονοκεφάλιασε την αμυντική τριάδα του ΠΑΟΚ, σε 4-3-1-2 και της πρόσφερε ασπιρίνη...

Σήμερα μπορεί να το διαβάσετε και ως 4-4-2 σε ρόμβο, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι Εβανζελίστα και Λουντ δεν έπαιξαν ψηλότερα από τον Λαγό και απλώς ο Αμπέντ ελευθερώθηκε σε ρόλο πίσω από το επιθετικό δίδυμο (Μπεργκ, Κλωναρίδης), ρόλο στον οποίο απέτυχε και επί Αναστασίου, αλλά και πολύ πρόσφατα, στο ματς του Περιστερίου που ο Παναθηναϊκός γνώρισε τον αποκλεισμό.

Επιλογή ρίσκου

Και όταν πλέον ο ΠΑΟΚ ισοφάρισε, η αντίδραση ήταν να διορθωθεί η αστοχία, με επιστροφή σε 4-3-3, απόσυρση του Αμπέντ και χρησιμοποίηση του Μαμούτε. Θα επαναλάβω για πολλοστή φορά και δεν θα κουραστώ να το κάνω σε κάθε ευκαιρία, ότι ο δημοσιογράφος δεν έχει παρουσία στο προπονητικό κέντρο και προσωπική άποψη για την εικόνα των ποδοσφαιριστών στις προπονήσεις. Αρκείται σε αφηγήσεις και εντυπώσεις άλλων.

Ο Μαμούτε μπορεί να βγάζει μάτια στο Κορωπί και ως ένα βαθμό να δικαιολογεί τον προπονητή του που από το πρώτο παιχνίδι στο οποίο τέθηκε ουσιαστικά στη διάθεσή του, τον έριξε στο κρισιμότερο σημείο της μάχης. Παραμένει ωστόσο ερωτηματικό, το εάν είναι η καταλληλότερη κίνηση το να εμπιστευτείς (σε χρόνο που η μπάλα "βαραίνει και ζεματάει") την ανατροπή της κατάστασης, σε παίκτη με μηδενικό αγωνιστικό χρόνο συμμετοχής με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του.

"Όχι στα άλλοθι"

Από κει και πέρα, δεν θα πρέπει να περάσουμε στο άλλο άκρο και στο επίσης βρετανικό "overreacting", σε υπερβολικές και μονοδιάστατες αντιδράσεις επί το ελληνικότερον και δραματοποίηση των ευθυνών του προπονητή, αθωώνοντας και παραχαϊδεύοντας και το νέο αναβαθμισμένο ρόστερ.

Δεν μπορεί δηλαδή να είναι μηδενική η συν-ευθύνη των ποδοσφαιριστών και για την ανατροπή των δεδομένων στο παιχνίδι, αλλά και -κυρίως- για το γεγονός ότι μετά το 2-2, η αντίδρασή της ήταν μικροσχολικής ηλικίας και περιορισμένης αυτοεκτίμησης.

Προπονητής και παίκτες, στις μεγάλες ομάδες, βρίσκονται εκεί που βρίσκονται για να αλληλοσυμπληρώνονται. Και στα καλά και στα κακά. Να καλύπτουν τις αδυναμίες, να περιορίζουν τις αστοχίες και να επωφελούνται από τα πλεονεκτήματα.