Δουλεύοντας στο ίδιο γραφείο με το Contra.gr

Όταν έμαθα ότι το ΟΝΕΜΑΝ θα μετακομίσει στο ειδικά διαμορφωμένο (όχι, αλλά τι σημασία έχει;) δωμάτιο με τους συντάκτες του Contra.gr, παραδέχομαι ότι άρχισα να γκρινιάζω και να συστήνομαι παντού ως ο τύπος που σιχαίνεται τις μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητά του. Καθίσαμε δίπλα στους δημοσιογράφους του Contra.gr στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη. Επειδή είμαι όντως ο τύπος που δεν μπορεί τις αλλαγές, αν μάθαινα αύριο ότι το ΟΝΕΜΑΝ θα φύγει από το πλευρό κάτι τύπων όπως ο Γρηγοράκης, ο Καραϊνδρος, ο Βλαχόπουλος και ο Χορτάτος, ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να το ξεπεράσω.

Θα πω 2-3 σοβαρά πράγματα και μετά θα σας απαλλάξω από τη σοβαρότητα ξεσκεπάζοντας έναν-έναν τους ανθρώπους που αποτελούν το CONTRA. Το site είναι χωρισμένο σε δύο ξεκάθαρες βάρδιες, την πρωινή και την απογευματινή και εμείς του ΟΝΕΜΑΝ έχουμε την ευτυχία να προλαβαίνουμε γερά κομμάτια και από τις δύο.

Ομοιογενής, φτιαγμένη για πρωταθλητισμό (τον κάνει εδώ και 13 χρόνια) και με δημοσιογράφους που τους περισσεύει η άποψη και η πείρα, η ομάδα του Contra.gr είναι κλεισμένη στο μικρό γαλατικό της χωριό και εργάζεται σκληρά. Και γελάει. Και το διασκεδάζει. Και τα βράδια επιδίδεται σε τσιμπούσια-θυσίες-αποστολές αυτοκτονίας, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που έμαθες από μένα. Επίσης καμιά φορά ακούς τις φωνές του Καραϊνδρου μέχρι την τουαλέτα (η τουαλέτα είναι μακριά από τα γραφεία), αλλά αυτά συμβαίνουν στα ζωντανά προγράμματα (και στα αντίστοιχα sites).

O λόγος που δεν είχα ενθουσιαστεί με τον πηγαιμό του ΟΝΕΜΑΝ στα διπλανά γραφεία είναι αυτά ακριβώς τα σύνορα του χωριού. Απέξω, οι δημοσιογράφοι του Contra.gr φαίνονται υπερβολικά σοβαροί, είναι λιγομίλητοι και δεν δίνουν δικαιώματα. Φοβόμουν ότι το κλίμα θα είναι ψυχροπολεμικό, ψυχρό κι ανάποδο, έχοντας συνηθίσει 1,5 χρόνο να δουλεύω δίπλα στα ημίτρελα κορίτσια του Cosmo.gr.

Πλέον, έχω αφομοιώσει όλες τις ατάκες και χειρονομίες του Βλαχόπουλου, σφίγγω καθημερινά το χέρι του τεράστιου Μανόλη Γρηγοράκη, ακούω τον Καραϊνδρο να με λοιδωρεί για κάποιες προσωπικές επιλογές μου, γενικά είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα.

Ας μιλήσω τώρα για τις κρυφές χάρες-χαρές του καθενός (θα μπορούσα να γράψω άνετα 2.000 λέξεις για κάθε κεφάλι, το ξέρω, το ξέρουν, αλλά συγκρατήθηκα).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τo CONTRA δεν είναι μόνο οι παρακάτω, αλλά κι άλλοι πολλοί, τους οποίους όμως δεν τους βλέπω, δεν μπορώ να σχηματίσω άποψη και επιφυλάσσομαι για αυτούς στα 14α γενέθλια.

Ο δάσκαλος Μανόλης Γρηγοράκης

Ο διευθυντής του Contra.gr είναι ο μοναδικός φίλος που είχα από το site πριν τη μετακόμιση. Τα λέγαμε καμιά Κυριακή πριν ξεκινήσει η Superball. Τι τα λέγαμε δηλαδή, εκείνος τα έλεγε, αφού δεν είναι λογικό να μιλάς όταν τον έχεις δίπλα σου. Οι ιστορίες του είναι σίγουρα περισσότερες και καλύτερες απ' τις δικές σου. Βαθιά ερωτευμένος με τον ΟΦΗ, ο Μανόλης είναι χάρμα ιδέσθαι κάθε φορά που βλέπει ματς της ομάδας του από το γραφείο. Βασικά, είναι χάρμα ιδέσθαι κάθε φορά που κάνει τσαφ ο Κουτσιανικούλης ή που η κάμερα εστιάζει στα μαλλιά του Μιλιάζες.

Μηχανή που παράγει μαζικά πανέξυπνες και αστείες ατάκες (α ν τον ακολουθείς στο Twitter, το ξέρεις) και φίλος που χωρίς προφανή λόγο με σκουντάει κάθε απόγευμα που έρχεται στο γραφείο και μου δηλώνει ότι με στηρίζει. Αν δεν καθόμασταν ποτέ δίπλα στο CONTRA, δεν θα μάθαινα ποτέ την επική του αντίδραση όταν σκόραρε ο Δημητριάδης στην εκπνοή σε ένα ΟΦΗ-ΑΕΚ που ο Ομιλίτης σπήκαρε για τη συνδρομητική.

Ο ινστρούκτορας της α-σοβαρότητας Παντελής Βλαχόπουλος

Πέντε μήνες δίπλα του, έχω απορροφήσει-αντιγράψει όλα τα αυτιστικά του στοιχεία. Είναι περίπου 6-7 ατάκες όπως 'παίζεις δυνατά;', 'είσαι ο καλύτερος' ή 'ο Ντάλλας είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης' τις οποίες λέει γύρω στις 30 φορές τη μέρα. Την κάθε μία. Παράλληλα, εξασκεί το τζαμπ σουτ από την καρέκλα του, δηλαδή σπάει καρπό και σουτάρει μια αόρατη μπάλα, πειράζει σε κάθε ευκαιρία τον Διευθυντή Παραγωγής της Superball, Αλέξανδρο Βραχωρίτη, και υπόσχεται κείμενα στο ΟΝΕΜΑΝ που δεν πρόκειται να γράψει ποτέ. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ο Παντελής έχει διαβάσει συνολικά ένα (1) κείμενο του ΟΝΕΜΑΝ στους 26 μήνες του site.

Αποκαλεί σταθερά Γιάννη τον Τόλη Χορτάτο και Κατερίνα τη Μαρίνα Στρίγγα που συνήθως συμπληρώνουν μαζί του την πρωινή βάρδια, καθυβρίζει με χυδαιότητες τον Χρήστο Χατζηιωάννου και τον υπογράφοντα χωρίς να προηγηθεί καμία πρόκληση από μεριάς μας και μια στο τόσο θυμάται μεγάλες δημοσιογραφικές του επιτυχίες όπως η συνέντευξη με τον Καρλ Λιούις, τον οποίο ρώτησε αν ονειρεύεται να κάνει οικογένεια.

Ο αοιδός Νίκος Γιαννόπουλος

Κατάλαβα ποιος είναι ο Γιαννόπουλος λίγες ώρες μετά το περίφημο δάγκωμα του αυτιού που 'απόλαυσε' από κάποιο θαυμαστή του Mike Tyson στα επίσημα του 'Καραϊσκάκης'. Τον είχα διαβάσει, τον είχα ξαναδιαβάσει, αλλά δεν μπορούσα να συνδέσω μορφή και όνομα πριν μετακομίσουμε δίπλα στο CONTRA. Ο Νίκος είναι ο άνθρωπος που θα πάρει γύρω στους 35 προπονητές-παίκτες-γυμναστές-γιατρούς-διατροφολόγους ομάδων της Super League καθημερινά για ρεπορτάζ, θα τους ρωτήσει αν είναι καλά ο Ναπολεόνι ή τι έπαθε και κούτσαινε ο Μπρίτο, θα τους ευχηθεί καληνύχτα, θα στείλει τα φιλιά του στις οικογένειές τους και θα συνεχίσει να γράφει.

Δεν είναι και το πρώτο βιολί από πλευράς πολυλογίας, αλλά λειτουργεί κάπως σαν Μάνος Χατζηδάκις του site, κάνοντας αυτόματες διασκευές σε πασίγνωστα λαϊκά άσματα, αλλάζοντας τα ονόματα που αναφέρονται στα τραγούδια με ονόματα ποδοσφαιριστών ή συναδέλφων δημοσιογράφων. Μεγάλο του σουξέ, η διασκευή του σε Βίρβο και Μαρκόπουλο. Όχι πια 'ο δάσκαλος, ο δάσκαλος, αυτός ο σαρδανάπαλος', αλλά 'ο Δάρδαλης, ο Δάρδαλης, αυτός ο σαρδανάπαλης'. Μαγευτική φωνή τύπου νέο ρεύμα, μαγευτικά γυρίσματα.

Ο πολύς Σταύρος Καραϊνδρος

Το 'πολύς' δεν είναι επ' ουδενί μομφή για τον χαρακτήρα του, αλλά ένας αβανταδόρικος τρόπος να αναφερθώ στον όγκο του. Η ιδέα για το παρόν κείμενο ανήκει στον Σταύρο, συμπληρώνοντας άλλο ένα τρόπαιο στο παλμαρέ των καλών ιδεών του, δίπλα σε μια πρόσφατη και φαεινή, ήτοι να βάλει στη δια πασών Παντελή Παντελίδη βλέποντας με να μιλάω συνωμοτικά με τη Μαρίνα ένα απόγευμα του προηγούμενου μήνα. Ήθελε ολοφάνερα να με ξεφτιλίσει. Γι' αυτό τον εκτιμώ, για το 'ολοφάνερα'.

Ο Σταύρος συζητάει σχεδόν πάντα σε τέτοια ντεσιμπέλ που θα έκαναν κάποιους ανυποψίαστους που θα περνούσαν απέξω να νομίσουν ότι τσακώνεται. Δεν τσακώνεται, μιλάει. Αν δεν ήταν ο Σταύρος, τα κείμενά μου στο CONTRA θα ήταν σχεδόν μηδενικά (και τώρα ελάχιστα είναι, οπότε φαντάσου). Με τιμή δηλώνω ότι έχουμε το ίδιο γούστο στις γυναίκες, ότι με συγκινεί γιατί είναι ο πιο πιστός (και σοβαρός) αναγνώστης του ΟΝΕΜΑΝ απ' τους δημοσιογράφους του Contra.gr και ότι του στέλνω νοερά ένα διπλό χτύπημα καρδιάς κάθε φορά που μοιράζεται ότι κατουριέται βλέποντας ή ακούγοντας τον γιο του να λέει 'μπαμπά'.

Ο αδερφός Τόλης Χορτάτος

Λοιπόν. Δεν γίνεται να λειτουργείς σαν κυματοθραύστης της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του Παντελή Βλαχόπουλου ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ επί χρόνια και να μη σου μένει κανένα κουσούρι. Εκτός αν είσαι ο Τόλης Χορτάτος. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από υλικά άγνωστα στις μάζες και το αποδεικνύει έχοντας καταφέρει να αποκρούσει έναν προϊστάμενο που τον λέει πάντα με άλλο όνομα ή που ειρωνεύεται τα της ΑΕΚ ή που τον ρωτάει κάθε δύο λεπτά αν είναι ο καλύτερος. Γιατί ο Τόλης είναι μάλλον ο καλύτερος.

Ήσυχος, σκυμμένος πάνω από το λάπτοπ του, ένας άκοπος εργάτης της ΑΕΚ (σ.σ. 'Ερχόμαστε!'), άρχισε δειλά δειλά να μου μιλάει μετά τον πρώτο αναγνωριστικό μήνα και καταλήξαμε πριν λίγες μέρες να αναλύουμε τα τάι-μπρέηκ του Ναδάλ και του Φέντερερ στο Αυστραλιανό Όπεν. Είναι ο άνθρωπος που με καλοδέχεται κάθε πρωί, που διαβάζει και σχολιάζει τα κείμενα του ΟΝΕΜΑΝ, που δουλεύει ασταμάτητα και χωρίς γκρίνια για ώρες και για μέρες. Είναι τόσο φίλος και αδελφός που μια αποφράδα ημέρα που ανέφερε το όνομά μου στον Βλαχόπουλο, εξερράγη από την απάντηση 'Ποιος Ηλίας;' που έλαβε από το συνομιλητή του. Τον στηρίζω και θα τον στηρίζω μέχρι η ΑΕΚ μας να ξαναγίνει μεγάλη.

Ο καταλύτης Γιάννης Ζωιτός

Ο Γιάννης είναι γέννημα θρέμμα Ηλιουπολίτης, άρα εξ ορισμού φίλος μου. Αν δεν ήταν το Mind The Pub, μια επική μπυραρία κάτω από το παλιό μου φροντιστήριο, δεν θα είχαμε έρθει κοντά με τον Γιάννη, ούτε θα είχαμε φτάσει σε σημεία-κλειδιά της σύσφιξης των σχέσεών μας όπως το 'πίνουμε υποβρύχια μέχρι το πρωί'. Ο Γιάννης είναι αθόρυβος στο γραφείο, εξαίρετος γνώστης του μπάσκετ και της Ευρωλίγκας και μελετητής της ποδοσφαιρικής Β' Γαλλίας για στοιχηματικούς σκοπούς ( μακριά από μας αυτά).

Όσο λίγα λέει με τη φωνή του στο γραφείο, τόσο πολλά λέει κάθε φορά που τοποθετείται επώνυμα με τα κείμενα του γύρω απ' τα της αθλητικής επικαιρότητας. Εύστοχος, to the point, καταλυτικός στην επικράτηση αυτού του 'ανεξάρτητη' δίπλα από αυτό το' δημοσιογραφία' που πρεσβεύει το Contra.gr. Θα έλεγα ότι έχουμε το ίδιο γούστο στις γυναίκες και με τον Γιάννη, αλλά θα ήταν η μισή αλήθεια. Έχουμε το ίδιο γούστο στις ηλικίες, αυτή θα ήταν μια πιο ακριβοδίκαιη τοποθέτηση. Είναι Παναθηναϊκός, είχαμε την κόντρα μας στο τελευταίο ΠΑΟ-ΑΕΚ για την Α1 του βόλεϊ, αλλά πάντα σε κόσμια πλαίσια. Είπαμε, μας ενώνει το Mind The Pub και η Ηλιούπολη, κι αυτοί είναι άρρηκτοι δεσμοί, σμιλεύουν φιλίες ετών.

Ο όμορφος Μάνος Ανδρουλάκης

Κι άλλος αδερφός από την Ηλιούπολη. Ωραίος. Ο πιο ωραίος απ' όλους. Κρητίκαρος και γιος του αγαπημένου καλλιτέχνη Νίκου Ανδρουλάκη, ο Μάνος είναι μια true φάση από μόνος του. Μπορεί να μην έχουμε κανονίσει ακόμα τις μπύρες που μελετάμε τόσο καιρό (σ.σ. κορίτσια, θα τον βρείτε να τα πίνει στον Αρούκατο μέρα παρά μέρα), αλλά δεν παίζει να δεις αυτόν τον τύπο και να μη σου φτιάξει η μέρα. Χιούμορ που μπορεί να σκοτώσει, γρήγορος και γόης. Ξέρω, δεν είναι το πιο κατάλληλο πλαίσιο για να αναλύσουμε τις κατακτήσεις του, αλλά μην παραλείπουμε και τα βασικά.

Στον ελεύθερο χρόνο του, με μαθαίνει ψαγμένες ερμηνείες και εκτελέσεις κρητικών ασμάτων, ενώ κατά τη διάρκεια της δουλειάς είναι ικανός να κάνει αστείο ή λογοπαίγνιο με τα πάντα. (Αυτό δεν είναι πάντα καλό, αυτό δεν είναι πάντα κακό). Ο άνθρωπος είναι εγκάρδιος, δεν βρίσκω καλύτερη λέξη να τον περιγράψω. Αξιοσημείωτες είναι οι φορές που του βάζει 'χέρι' ο Καραϊνδρος. Ψέματα. Αξιοσημείωτος είναι ο ζεν τρόπος που αντιδράει ο Μάνος όταν του βάζει 'χέρι' ο Καραϊνδρος. Ραψωδία Ηλιουπολιτών το Contra.gr (και ο Γιαννόπουλος στο κλειστό γκρουπ, παρότι μετακόμισε όταν νυμφεύτηκε).

Ο χειμαρρώδης Κώστας Μπράτσος

Χειμαρρώδης στο γραπτό λόγο. Γιατί στον προφορικό, μπορεί να περάσουν και οκτώ εργάσιμες χωρίς να ακούσεις τη φωνή του. Τέρας γνώσεων, ιστοριών και ποδοσφαιρικών παρασκηνίων, ο Μπράτσος μπορεί να γράψει 9.000 λέξεις για τον Εουσέμπιο σε ένα βράδυ, αλλά να πει 9.000 λέξεις σε έναν χρόνο. Είναι ακριβώς το ίδιο και τις φορές που διασκεδάζει έξω. Δεν θα μιλήσει περισσότερο απ' όσο χρειάζεται για να συνεννοηθεί για τα απαραίτητα (πχ. 'Θέλω μια μπύρα'), αλλά θα κάνει την εξτραβαγκάντζα του όταν ακούσει Μιχάλη Ρακιντζή. Θα ανέβει και στην μπάρα όταν το μυαλό του ταξιδέψει με τον στίχο.

Στα του γραφείου, ομολογώ ότι έχουν υπάρξει δεκάδες φορές που έχω γυρίσει και έχω εκπλαγεί που τον είδα πίσω μου γιατί απλά δεν υπήρχε κανένα σημάδι ότι είναι εκεί. Πέρα από την πλάκα, κάτι τύπους που μπορούν (και θέλουν) να βγάλουν από την τσέπη τους κείμενα άνω των 2-3 χιλιάδων λέξεων με στοιχεία και λεπτομέρειες και όχι με σάλτσες, τους εκτιμώ απεριόριστα και τους έχω μες στην καρδιά μου. Είναι άνθρωποι με όραμα. Ξεκάθαρα.

Ο κομάντο Άρης Ασβεστάς

Με τον Άρη δεν έχουμε πει πολλά, τον συμπαθώ εξ ορισμού γιατί είναι ΑΕΚ και τον αποθεώνω που έχει ringtone απ' τους Them Crooked Vultures. Μονίμως δέχεται αστειάκια για την κόμμωση του από τους γνωστούς αγνώστους Βλαχόπουλο, Γρηγοράκη και Καραϊνδρο, αλλά δεν απαντάει επειδή (νομίζω ότι) είναι άπειρα κουλ, όχι για άλλο λόγο. Κατά τ' άλλα, μιλάμε για έναν ρεπόρτερ που μπορεί για πλάκα να γράψει βιβλίο σχετικά με την υπόθεση με τα στημένα, έχοντας παρακολουθήσει εκατοντάδες ώρες δικαστηρίων τους τελευταίους μήνες. Επίσης, βγαίνει και τα λέει και στα ραδιόφωνα. Επίσης, φοράει ωραία καπελάκια.

Η Μαρίνα 'Το Μαρινάκι' Στρίγγα

Μικρό, γλυκό, όμορφο κορίτσι. Φίλη μου. Δείχνει σπάνιες αντοχές σε μια αίθουσα με άλλους δέκα άντρες που συχνά πυκνά μιλάνε (μιλάμε) με αργκό καφενείου ή κυλικείου γηπέδου. Η φωνή της στο γραφείο είναι σταθερά προσαρμοσμένη έξι σκάλες χαμηλότερα από το κανονικό της, πιθανότατα γιατί συμπεραίνει ότι κάποιος πρέπει να μιλάει σιγά (και να δουλεύει) σε αυτό το γραφείο. Έγκυρες πηγές (οι συνάδελφοί της δηλαδή) κάνουν λόγο για μια από τις καλύτερες γυναίκες δημοσιογράφους που πέρασαν ποτέ από το CONTRA. Και δεν έχουν περάσει και λίγες. Και είναι και βία 21-22 ετών. Όλο το μέλλον μπροστά της. Κι ο Βλαχόπουλος που την λέει Κατερινάκι.

Ο διάολος Γιάννης Ντάλλας

Έστω ότι είσαι μπροστά από μια πόρτα που μόνο εσύ μπορείς να ανοίξεις. Έστω επίσης ότι δεν θες να την ανοίξεις για κα-νέ-ναν λόγο. Ε, ο Γιάννης Ντάλλας, ο πιο ευγενικά επίμονος καταφερτζής μα πάντα συμπαθής τύπος θα σε κάνει να την ανοίξεις διάπλατα και να του πεις και συγγνώμη για την καθυστέρηση. Μπορεί να έρχεται σπανίως στο γραφείο, αλλά το χαμόγελο είναι καρφωμένο στη μούρη. Ο Παντελής Βλαχόπουλος, στα γνωστά του παραληρήματα, τον αποκαλεί 'μεγαλύτερο Έλληνα ψεύτη εκεί έξω'. Ο δαιμόνιος Ντάλλας αντιμετωπίζει στωικά τις κατηγορίες. Φίλος με πολλούς, γνωστούς και διεθνείς Έλληνες ποδοσφαιριστές, ο Ντάλλας έχει α) το ρεπορτάζ από μέσα, β) πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί από τις κατηγορίες του Βλαχόπουλου.

Ο ΟΝΕΜΑΝ Θέμης Καίσαρης

Τον Θέμη τον ήξερα (άκουγα) από παλιά. Ούτε αυτός είναι τακτικός του γραφείου (εξαιρούνται οι μέρες που έχει Superball ή σύσκεψη για τη Superball), αλλά έχουμε προλάβει να κάνουμε συζητήσεις επί συζητήσεων και να καταλάβω ότι έχω απέναντι μου μια σύγχρονη ποδοσφαιρική wikipedia. Μπορεί να μιλήσει για μπάλα (προφανώς), μπορεί να μιλήσει για ταινίες, μπορεί για μουσική, μπορεί για ταξίδια. Βασικά, δεν μπορεί απλά να μιλήσει, μπορεί να γράψει εκθέσεις και διατριβές.

Συγκλονίστηκα με τις αποκαλύψεις του για τα δεκάδες βαθιά ξενύχτια που έχει κάνει στις ελληνικές πίστες το ίδιο πολύ όπως εκείνη τη φορά που μου έλεγε για τo ταξίδι του στο Νησί για μια συναυλία του Robbie Williams. Γεννημένος για να γράφει τις ιστορίες του στο ΟΝΕΜΑΝ, ο Θέμης πρέπει να υποχρεωθεί από το νόμο να λέει κάθε εβδομάδα κι από ένα προσωπικό του βίωμα. Για να μην πιάσω τη θητεία του στο θέατρο. 'He's been everywhere', που θα τραγουδούσε και ο Johnny Cash. 'Τσαλακώνεται' που θα έλεγε ένας οιοσδήποτε κριτικός κινηματογράφου. Είσαι κινηματογραφικός ρε Καίσαρη.

Μελό, ξεμελό, κάθε απόγευμα που φεύγω απ' το γραφείο και κλείνω πίσω μου την πόρτα του δωματίου, ακούω κάτι 'γεια σου αγοράκι μου' από 6-7 διαφορετικούς ανθρώπους και φεύγω γεμάτος. Δεν θα πω ότι είναι κάτι σαν δεύτερη οικογένεια μου για να αφήσω και κάνα κλισέ αχρησιμοποίητο. Θα πω ότι είναι φίλοι μου και ότι είμαι φίλος τους. Εντιμότατοι ένθεν κακείθεν.