Τα club κάνουν κουμάντο και όχι η FIBA

Κατ’ αρχήν να θυμίσω την άποψή μου για τα περιβόητα προκριματικά, δηλαδή τα «παράθυρα» μέσα στην αγωνιστική σεζόν για αγώνες πρόκρισης σε μεγάλες διοργανώσεις τα οποία θεωρώ εντελώς ανούσια, ανόητα και δίχως την παραμικρή χρησιμότητα.

Τα δήθεν περί αγώνων της Εθνικής στη χώρα της μπροστά στο κοινό της αφορούν σε μία άλλη εποχή και ένα άλλο αμαθές κοινό. Από τη στιγμή που de facto θα απουσιάζουν οι ΝΒΑερς, δηλαδή για παράδειγμα η μισή Εθνική Ισπανίας (6/12), τέσσερις εν δυνάμει της δικής μας Εθνικής (Αντετοκούνμπο, Παπαγιάννης, Κουφός, Ντόρσεϊ) και σχεδόν οι μισοί Γάλλοι, τότε όλη η υπόθεση βρίσκεται σε εντελώς λάθος βάση από τη FIBA.

Η διεθνής Ομοσπονδία έχει εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες χάσει την αίγλη του παρελθόντος. «Έχασε» την Ευρωλίγκα με συνοπτικές διαδικασίες το 2000 και από τη στιγμή που όταν ξύπνησε από τον λήθαργο, πριν 3-4 χρόνια, δεν έδειξε πυγμή και θάρρος να τα βάλει με τους μεγάλους, δηλαδή τα club δεν είχε καμία απολύτως τύχη.

Το έγραφα από τότε που η FIBA χτυπούσε το σαμάρι (ομάδες EuroCup) για να φοβηθεί ο γαϊδαρος (ομάδες Ευρωλίγκα). Η τακτική της ήταν εντελώς λάθος. Ή θα αποφάσιζε να πάει εντελώς κόντρα στις ομάδες και να τους δείξει ποιος είναι (αν είναι…) το αφεντικό ή θα τις έπαιρνε με το μέρος της. Όμως δεν ήταν ικανή να κάνει τίποτα από τα δύο.

Η πρόταση που είχε γίνει για το περιβόητο Champions League δεν έπεισε καμία ομάδα οι οποίες αμέσως μετά είπαν ναι στην αμφίβολο αν θα εκτελεστεί είναι η αλήθεια πρόταση του Μπερτομέου για 10ετές συμβόλαιο. Και μόνο το γεγονός ότι εμπιστεύθηκαν τον συγκεκριμένο Ισπανό «παράγοντα» που δεν είναι δα και τέρας… αξιοπιστίας δείχνει ότι τη FIBA δεν της είχαν την παραμικρή εκτίμηση και την παραμικρή εμπιστοσύνη ότι θα φτιάξει κάτι όχι καλύτερο αλλά έστω αντίστοιχο της Ευρωλίγκα.

Από εκείνη τη στιγμή είχαν φανεί λοιπόν όλων οι προθέσεις. Και εδώ όλοι πρέπει να κατανοήσουν ότι η κόντρα δεν είναι μεταξύ του Μπάουμαν (τα επικοινωνιακά του λάθη το καλοκαίρι θα μνημονεύονται για πολλά χρόνια) και του Μπερτομέου, αλλά της FIBA με τα μεγάλα club. Τις εταιρείες αν θέλετε. Μας αρέσει ή όχι οι ομάδες έχουν τη δύναμη γιατί έχουν και τον κόσμο, δηλαδή το φίλαθλο κοινό.

Η Ευρωλίγκα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, αρέσει σε κάποιους ή όχι, έχει αποκτήσει ένα δυνατό brand name και έχει το δικό της φανατικό κοινό. Και αυτό το κέρδισε μέσα στον χρόνο παρότι πέρασε και αυτή την «κάμψη» της. Οι ομάδες έχουν αποφασίσει ότι θα πορευτούν μόνες τους αφού η διεθνής Ομοσπονδία δεν έχει τη δύναμη, τον τρόπο και τη θέληση να κοντραριστεί μαζί τους.

Ή λοιπόν η FIBA θα περιμένει για αρκετά ακόμη χρόνια την «κατάρρευση» του συστήματος της Ευρωλίγκα ή κάποιες δυνατές διαρροές για να στήσει κάτι δικό της ή θα συμπορευτεί μαζί με τις ομάδες κάνοντας τα χατίρια τους ή ο καθένας θα βαδίσει τον δικό του ξεχωριστό δρόμο. Και μάλλον το τελευταίο θα συμβεί μέχρι να προκύψει κάτι από τα άλλα δύο.