O... άκαιρος Σπανούλης, η άβουλη αστυνομία και το κακό που θεριεύει

Ο Γιάννης Ζωιτός γράφει για το θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές του ίδιους και τους ίδιους μονότονους ηθοποιούς και τον Βασίλη Σπανούλη που άφησε το μυαλό του να παρασυρθεί για μία και μοναδική στιγμή.

03 ΜΑΪ 2015

Κάθε φορά η ίδια, μονότονη, ιστορία. Μια κακόγουστη, χιλιοπαιγμένη φάρσα που επαναλαμβάνεται διαρκώς. Εικόνες σταθερές, όμοιες η μία με την άλλη, απαράλλαχτες σαν φωτοτυπία. Μονάχα το φόντο μεταβάλλεται πότε-πότε ανάλογα με το περιβάλλον.

Παίκτες φοβισμένοι που το βάζουν στα πόδια σπριντάροντας προς τη φυσούνα για να σωθούν από την "επιδρομή" των βαρβάρων που έχουν γίνει ταύροι στην όψη του κόκκινου χρώματος. Η επιλογή είναι μία: όπου φύγει φύγει. Το "πάλι τα ίδια" είναι η αυθόρμητη σκέψη που κάνεις, τραβώντας ταυτόχρονα φωτογραφίες και βίντεο απ' όσα συμβαίνουν live στο παρκέ, την εισβολή από την κερκίδα, των 10, 20, 30, όσων ήταν, και το κυνηγητό που ακολουθεί.

Τη στιγμή που κάποιοι λίγοι πλέον σουλατσάρουν πίσω από τους πάγκους, το ρεπορτάζ μεταφέρεται στα "άδυτα" των αποδυτηρίων. Τρέχεις, όχι για να αποφύγεις όπως οι αθλητές το οπαδικό μένος, για να προλάβεις τα γεγονότα. Εκκένωση, οριστική διακοπή ή ολοκλήρωση του αγώνα παρουσία θεατών οι τρεις επιλογές των διαιτητών.

Πέφτεις πάνω στις διαβουλεύσεις. Δεν μιλάς, μόνο ακούς, αφουγκράζεσαι, συλλέγεις πληροφορίες και τις μεταφέρεις στην "οπισθοφυλακή" του σάιτ προς γνώση και δημοσίευση. Όλα είναι ανοικτα, συνίσταται υπομονή. Ταυτόχρονα μαθαίνεις για φραστικές -και όχι μόνο- επιθέσεις εντός των αποδυτηρίων, σκηνικά απείρου κάλλους. Καταλαβαίνεις ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει...

Οι συζητήσεις επί συζητήσεων για την κατάληξη του αγώνα συνεχίζονται, ουδείς όμως θέλει να πάρει την αποκλειστική ευθύνη. Ούτε οι διαιτητές ούτε ο κομισάριος Βιδάλης ούτε η Αστυνομία σκοπεύουν να ρισκάρουν οτιδήποτε. Οι παράγοντες των δύο ομάδων προσπαθούν να "επιβληθούν" διά της λογικής σ' ένα θέατρο παραλόγου.

Ο πρώτος Γκόντας λέει "διακοπή ή συνέχεια" γιατί δεν προβλέπεται άδειασμα του γηπέδου χωρίς τραυματισμό. Ο Ολυμπιακός ζητάει εγγυήσεις για να βγει ξανά στο παρκέ, ο επικεφαλής της ΕΛ.ΑΣ είναι συνεχώς στο "αν" και στο "εφόσον". Ήξεις αφήξεις, αινιγματικός, σαν να έπεσε ουρανοκατέβατος το βράδυ του Σαββάτου στο γήπεδο. Άβουλος, αρνείται να λάβει απόφαση, αφήνει τον Δημητρακόπουλο εκ μέρους του Παναθηναϊκού να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Δικές του οι παραινέσεις προς τον κόσμο δια μικροφώνου, δικές του και οι συνομιλίες με τους οργανωμένους για αυτοσυγκράτηση. Επιστρέφει στα αποδυτήρια διαβεβαιώνοντας ότι στα 90'' που μεσολαβούν μέχρι τη λήξη δεν θα συμβεί το παραμικρό. Ο Αστυνόμος εξακολουθεί να παρακολουθεί άμετοχος. Ο Σκινδήλιας επιμένει να λάβει πρώτα καταφατική απάντηση στην ερώτηση για τη σωματική ακεραιότητα των παικτών και με τα πολλά δίδεται το "ok" από τους αρμόδιους. Συναίνεση.

Επιστρέφεις στα δημοσιογραφικά θεωρία για να τελειώσεις τη δουλειά - έχεις αφήσει κι ένα κείμενο στη μέση. Το ματς τελειώνει, στέλνεις την ανασκόπηση και πιάνεις τον εαυτό σου ν' αναρωτιέται πόσες και πόσες φορές στο παρελθόν έτυχε να ήσουν αυτόπτης μάρτυρας σε ανάλογα περιστατικά. Χάνεις το μέτρημα και σταματάς αφού δεν έχει πια νόημα.

Αλίμονο στους νικητές (και όχι στους ηττημένους), αφού αυτοί συνήθως τρέχουν να γλιτώσουν.

Πήραν την αφορμή

Το κακό θέριεψε και έγινε δράκος που καίει με τις φλόγες του ό,τι (υγιές) έχει απομείνει. Η άκαιρη και "άμυαλη" (όχι προκλητική*) αντίδραση του διαυγέστατου σε όλο το ματς Σπανούλη μετά από ένα καλάθι που δεν άλλαζε την ιστορία του αγώνα, αφού ο Ολυμπιακός ήταν βέβαιος νικητής, ούτε έκρινε τον τίτλο ήταν μονάχα η αφορμή. Τούς την έδωσε και την πήραν χωρίς δεύτερη σκέψη. Σάλτο πάνω από τα κάγκελα και εν ριπή οφθαλμού πίσω από τον "ερυθρόλευκο" πάγκο. Ήταν η πιθανότερη κατάληξη ενός αγώνα που οι συγκεκριμένοι δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι θα χάσουν, ανεξάρτητα από το αν έλειπε ο πιο κομβικός παίκτης της ομάδας σε άμυνα και επίθεση.

Το ίδιο έχει συμβεί αντίστοιχα στο ΣΕΦ, μετά από ένα αμφιλεγόμενο σφύριγμα ή ένα κάρφωμα του Λάσμε, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Χωρίς απαραίτητα να εξισώνονται τα γεγονότα, αφού το καθένα μπαίνει στο δικό του ξεχωριστό κουτί.

Ούτως ή άλλως το πρόβλημα δεν είναι το ποιος, πού, πότε και γιατί. Αλλά πώς. Πώς δηλαδή επιτρέπεται στους υπαίτιους να εξακολουθούν ν' αλωνίζουν και να σμπαραλιάζουν ένα ήδη "χτυπημένο" μπάσκετ; Ένα μπάσκετ που δεν διαφέρει πλέον από το σαθρό οικοδόμημα του ποδοσφαίρου, θέλει αντίστοιχη φροντίδα και ανάλογη ανάπλαση.

Να γιατί το νομοσχέδιο Κοντονή κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και μπορεί να επιφέρει αλλαγές. Γιατί θέτει όρους και κανόνες λειτουργίας μέσα σε αθλητικά πλαίσια, αμφισβητώντας κεκτημένα ετών που δεν αγγίζονταν. Το στοίχημα είναι η πιστή εφαρμογή. Στο κομμάτι αυτό ο "Δον Κιχώτης του αθλητισμού", αυτός που δεν εγκαταλείπει τη μάχη μπροστά στον κίνδυνο, ίσως χρειαστεί να νικήσει και τους ανεμόμυλους. Γιατί όχι...

Αν βγει σώος, άντε με μερικές μόνο γρατζουνιές, θα αποκτήσουμε αυτόματα τη δυνατότητα να γράφουμε περισσότερο για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές και το ίδιο το σπορ. Τις τακτικές των προπονητών, τα τρικ και τις μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες που καθορίζουν τα αποτελέσματα. Μέχρι τότε, κουράγιο...

* Εκτός αν είναι προσβλητικοί, οι πανηγυρισμοί των αθλητών δεν (πρέπει να) "ποινικοποιούνται", όπως δεν "ποινικοποιήθηκε" ο περυσινός του Αμπέντ στο Καραϊσκάκη ή του Μήτρογλου με τα πιστόλια. Είναι κομμάτι του σόου. Διαφορετικά ο Τιερί Ανρί θα είχε πάει... φυλακή. Ο χώρος και η στιγμή για κάθε πανηγυρισμό είναι μια άλλη παράμετρος που πρέπει να τη ζυγίζει ο παίκτης και εκεί ακριβώς έκανε το δικό του λάθος ο Σπανούλης.