Ο Ντάρντεν ήρθε από τη Ρεάλ, ο Σλότερ από κάπου

Αν έχεις Ντάρντεν διάβαινε και αν έχεις Σλότερ τρέχα (ν' ανατρέψεις το 2-0). Δεν τίθεται θέμα τεχνικής σύγκρισης των δύο Αμερικανών, ποιος δηλαδή είναι καλύτερος του άλλου ως παίκτης, ούτε πόσο χρήσιμοι μέσα στη χρονιά αποδείχθηκαν για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αντίστοιχα. Παίζουν άλλη θέση, διαθέτουν ξεχωριστά στοιχεία, και δουλεύονται διαφορετικά από τους προπονητές τους.

Είναι όμως άλλο να έρχεσαι στον Πειραιά από τη Μαδρίτη και άλλο στην Αθήνα από τη Σαλόν σιρ Σαονέ.

Κοινό ξεκίνημα, διαφορετική κατάληξη

Οι δύο συμπατριώτες έχουν ένα κοινό τόπο, η διαδρομή τους μοιάζει αρκετά. Όταν ήρθαν να παίξουν μπάσκετ στην Ευρώπη πέρασαν από Βέλγιο και κατόπιν από τη Γαλλία. Μόνο που ο Ντάρντεν δεν έφτασε στον Ολυμπιακό από τη Στρασμπούρ ή τη Νανσί. Μεσολάβησαν μία σεζόν στη Μάλαγα, μία στη Ζαλγκίρις και ακόμη μία στη Ρεάλ. Έπαιξε τρεις σερί χρονιές στην Ευρωλίγκα και σ' έναν τελικό της διοργάνωσης με τη "βασίλισσα", στον οποίο είχε 7 πόντους, 7 ριμπάουντ και 1 μπλοκ. Ήταν σε κορυφαίο επίπεδο, έκανε πρωταθλητισμό, απέκτησε μέταλλο.

Την ίδια στιγμή ο Σλότερ προσπαθούσε να "φτιάξει" το όνομά του μέσα από τις συμμετοχές του Eurocup για να κάνει το επόμενο βήμα. Ο πασίγνωστος Παναθηναϊκός ήταν γι' αυτό ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα εν μία νυκτί.

Μια ματιά στα νούμερα φανερώνει ότι ο γκαρντ του "τριφυλλιού" ίσως έκανε καλύτερη χρονιά από τον συμπατριώτη του των "ερυθρολεύκων". Υπήρχαν μάλιστα κάποια ματς, εντός κι εκτός συνόρων, που έμοιαζε με ιδανική επιλογή για τον τρόπο που αγωνιζόταν ο Παναθηναϊκός του Ιβάνοβιτς.

Απέχει όμως φανατικά από τα πλέι οφ ο 27χρονος γκαρντ. Στο πρώτο τελικό, στο 76-70 του ΣΕΦ, ήταν ωσεί παρών και στο δεύτερο πέτυχε 11 πόντους, αλλά είχε μονάχα ένα καλό κομμάτι 4-5 λεπτών στα 27 που επελέγη να μείνει στο παρκέ. Το 40% στα σουτ (4/10), κυρίως δε οι επιλογές του κόστισαν πολύ. Δεν έβαλε ούτε τα ελεύθερα σουτ που είχε.

Δεν γεμίζει το μάτι, παραμένει ψύχραιμος

Αντίθετα ο Ντάρντεν έπαιξε 23 λεπτά, είχε 14 πόντους 5/7 και 3 ριμπάουντ. Κράτησε όρθιο τον Ολυμπιακό σ' ένα διάστημα που έλειπε ο Σπανούλης και οι υπόλοιποι ήταν εκτός ρυθμού. Χάρισε μία επιπλέον επιλογή στον Σφαιρόπουλο, δείγμα βάθους, και τις λύσεις που απαιτούσαν οι συνθήκες προκειμένου ο Ολυμπιακός να νιώσει πιο δυνατός στο παρκέ.

Αναμφίβολα δεν είναι ο καλύτερος Αμερικάνος φόργουορντ που παίζει στην Ευρώπη και δεν γεμίζει το μάτι. Παραμένει όμως ένας παίκτης κρατάει τα μπόσικα στην άμυνα και παίρνει σωστές αποφάσεις στην επίθεση. Αν σε μια βραδιά, δύο ή τρεις, είναι άστοχος, είναι άλλο ζήτημα. Όπως κι αν είναι παραμένει ψύχραιμος.

Ο Σλότερ ακόμη και σ' ένα από τα δύο τρίποντα που πέτυχε στο ματς πήρε πολύ μεγάλο ρίσκο σουτάροντας πάνω σε άμυνα. Μπήκε το σουτ και δικαιώθηκε. Δεν ήταν όμως μια σοφή επιλογή, λειτούργησε από ένστικτο.

Μόχθος και ποιότητα

Αυτό ήταν ξανά το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Μην έχοντας πάγκο, λόγω και της απουσίας βασικών στελεχών, εξακολουθεί να παίζει περισσότερο με το αίσθημα αυτοσυντήρησης παρά με τη λογική. Μοχθεί, παλεύει, και αναζητάει μέσα από προπονητικά τρικ και πειράματα να "κλέψει" το αποτέλεσμα.

Ο Ολυμπιακός, φανερό τοις πάσι, δουλεύει πιο ορθολογικά και εκμεταλλεύεται τα ποιοτικά στοιχεία του, κρύβοντας τις αδυναμίες του. Με κενά διαστήματα στην απόδοσή του, δεν αντιλέγει κανείς, αφού η άμυνα του Παναθηναϊκού τού βάζει καινούργια προβλήματα. Παραμένει όμως ένα σύνολο μονταρισμένο να κάνει συγκεκριμένα πράγματα. Με παίκτες που θα μείνουν πιστοί στο αρχικό πλάνο και θα λοξοδρομήσουν σπάνια, ακόμη κι όταν πιέζονται.

Ο Παναθηναϊκός δεν στερείται μαχητικότητας και γι' αυτό έχει καταφέρει να χάσει με μικρές διαφορές. Δεν είναι ο Παναθηναϊκός του Ιβάνοβιτς, έχει βελτιωθεί πολύ σε αυτό το κομμάτι από τότε που έγινε η αλλαγή προπονητή. Στερείται όμως ποιότητας και επιθετικού πλάνου και αυτό βγαίνει στο παρκέ, αφού οι νέοι ξένοι δεν μπόρεσαν να μπουν στο πνεύμα των τελικών και να δώσουν νέα διάσταση στο παιχνίδι του "τριφυλλιού". Πλέον θα είναι κατόρθωμα ακόμη και μία νίκη στη σειρά. Εκτός κι αν του δώσει την ευκαιρία ο Ολυμπιακός.