Ο Σπανούλης αντέχει το ξύλο, ο Ντίξον όχι...

Η ΑΕΚ πήγε το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό όσο πιο μακριά γινόταν. Μέχρι το 37'20'' ήταν στο -4 και διεκδικούσε να κερδίσει ό,τι της αναλογούσε από την παθιασμένη εμφάνιση στο προηγούμενο διάστημα. Είχε αντιδράσει στο +11 του Ολυμπιακού (52-41), είχε μειώσει χάρη στις "μπούκες" του Ούκιτς και είχε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να "κλέψει" τη νίκη σ' ένα ματς που είχε φέρει ακριβώς εκεί που ήθελε: στο πέντε-πέντε, στο αργό τέμπο, στις μεγάλες και στοχευμένες επιθέσεις.

ΔΥΟ ΦΑΣΕΙΣ ΟΛΟ ΤΟ ΜΑΤΣ

Μέχρι τότε ο Βασίλης Σπανούλης δεν είχε ματώσει το "κιτρινόμαυρο" καλάθι, έχοντας 0/8 σουτ και χαμένα λέι απ επειδή δεν πατούσε καλά στο τελευταίο βήμα - όχι όσο καλά έχουμε συνηθίσει αφήνοντας με στιλ την μπάλα ν' αναπαυτεί στο δίχτυ. Και τι μ' αυτό; Στην πρώτη ευκαιρία που ξαναβρήκε, πήρε το διάδρομο, δεν δείλιασε να βάλει το κορμί του στη φωτιά, να μπει στη μάχη σώμα με σώμα και να πετύχει ένα καθοριστικό λέι απ για το 66-60. Στην επόμενη άμυνα είχε τον Ούκιτς φάτσα, στο φτερό. Ήταν θεωρητικά ο αδύναμος κρίκος της άμυνας του Ολυμπιακού. Μα έβαλε τόσο τέλεια τα χέρια του στην μπάλα που ανάγκασε τον Κροάτη να χάσει τον έλεγχο και να κάνει λάθος πατώντας την πλάγια γραμμή. Μια δεύτερη κερδισμένη φάση στο κρισιμότερο σημείο του αγώνα.

Τι έπραττε την ίδια στιγμή ο Μάικλ Ντίξον; Έπαιρνε δύο εκτός ελέγχου-τακτικής τρίποντα, το πρώτο από τα 7,5 μέτρα και το δεύτερο μετά από πρώτη πάσα, και κατέστρεφε δύο επιθέσεις της ΑΕΚ. Είχε φοβηθεί να πάει μέσα, να μπουκάρει στην άμυνα, να κερδίσει φάουλ. Προτίμησε να ρισκάρει δύο σουτ υπό άσχημες συνθήκες. Θα μπορούσε με τα τρίποντα να γίνει ήρωας. Οι πιθανότητες επιτυχίας του όμως ήταν λιγοστές γιατί ενήργησε κόντρα στη λογική, κυρίως δε σε ό,τι έπαιζε μέχρι τότε η ομάδα του Μανωλόπουλου έχοντας το αποτέλεσμα που είχε. Την καταδίκασε την Ένωση ο Αμερικανός κι ας σούταρε με καλύτερα ποσοστά από τον αρχηγό του Ολυμπιακού, ο οποίος έκρινε εν πολλοίς τη μάχη με τις στρατηγικές αποφάσεις του.

ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΟΣ ΣΕ ΟΛΑ

Αυτές ούτως ή άλλως θα έκριναν μια μάχη που είχε... πολύ ξύλο στην αρένα του ΟΑΚΑ. Λογικά η ΑΕΚ επέλεξε να οδηγήσει το παιχνίδι εκεί, αλλά δεν άντεξε μέχρι τέλους. Δεν άντεξε γιατί ο Ούκιτς χρειάστηκε να παίξει 31 λεπτά, γιατί ο ΜακΓκραθ δεν πήρε ποτέ τις ορθές αποφάσεις, γιατί ο Βασιλειάδης δεν βρήκε σουτ και ο Σάκοτα (που τα βρήκε) τα έχασε (0/4). Το "κιτρινόμαυρο" 19% πίσω από το τρίποντο δεν ήταν πολύ χειρότερο από το "ερυθρόλευκο" 22% (5/22), τη στιγμή που συνδυάστηκε με το 65% στις βολές (15/23).

Παρόλα αυτά οι Πρωταθλητές, ακόμη κι αν έχαναν το ένα ελεύθερο σουτ μετά το άλλο, είχαν μεγαλύτερες αντοχές ως σύνολο. Ο Μπιρτς "έφραξε" τον Μαυροειδή στο δεύτερο μισό και μαζί με τον Μιλουτίνοφ άλλαξαν τις ισορροπίες στις ρακέτες, κερδίζοντας τις μάχες, ο Πρίντεζης από τον 1 πόντο του πρώτου μισού πήγε στους 11 με νταμπλ-νταμπλ, ο Λοτζέσκι έβαλε αυτά που του αναλογούσαν.

Συνολικά ο Ολυμπιακός έριξε την ΑΕΚ από τους 37 στους 26 πόντους, καταφέρνοντας να είναι πολύ πιο γρήγορος στις αποφάσεις-αντιδράσεις του αποφεύγοντας όσο γινόταν τις μεγάλες επιθέσεις, για να έχει επιπλέον ευκαιρίες. Τις οποίες εκμεταλλεύτηκε, τού έδωσαν το διπλό και μαζί το αβαντάζ μέχρι τέλους της κανονικής περιόδου. Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι μπορεί να χάσει από τον ΠΑΟΚ εντός;

Η ΛΕΠΤΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

Για την ΑΕΚ του Σωτήρη Μανωλόπουλου τα στοιχήματα τώρα αρχίζουν να πέφτουν. Ο έμπειρος βοηθός έχει μια μεγάλη πρόκληση να ορθώνεται μπροστά του. Σε πρώτη φάση αποφάσισε ν' ακούει τους παίκτες του και φάνηκε ξεκάθαρα στα τάιμ άουτ που ζητούσε τη γνώμη τους. Προφανώς και θέλει να τους κερδίσει, να τους έχει κοντά του σε μια κρίσιμη καμπή της σεζόν, ν' αυξήσει τη συμμετοχή τους στο παιχνίδι, να μην είναι άβουλοι εντός ή εκτός παρκέ. Ταυτόχρονα όμως η ελευθερία αυτή θα πρέπει να ισορροπήσει με τη δική του κατεύθυνση. Ειδάλλως θα έχει χάσει το παιχνίδι και μαζί την τέλεια ευκαιρία του να κάνει το βήμα που τόσο δικαιούται μετά από σπουδαία δουλειά στο πλευρό τόσων και άλλων τόσων.