Ο Σπανούλης έγινε ο Έντι Τζόνσον του '95

Ο Γιάννης Ζωιτός γράφει για την ήττα του Ολυμπιακού από τη Ρεάλ στον τελικό κι εξηγεί γιατί ο Βασίλης Σπανούλης έγινε ο Έντι Τζόνσον του 95'.

18 ΜΑΪ 2015

Ο Ολυμπιακός έπαιξε κι έχασε. Έχασε από μια Ρεάλ που σούταρε (πολύ) καλύτερα από μακριά (43% έναντι 22%) και έβγαλε μεγαλύτερη διάρκεια στην απόδοσή της. Έχασε γιατί σε σχέση με την προ διετίας σύγκρουσή τους στο Λονδίνο, σ' εκείνο το αλησμόνητο 100-88, ο κόουτς Λάσο είχε διαβάσει και είχε προετοιμάσει την ομάδα του να παίξει την άμυνα που του επέτρεπε το υλικό της.

Η εξέλιξη του κυριακάτικου τελικού στη Μαδρίτη ήταν η ακριβής συνέχεια των όσων είχαν συμβεί πριν από 20 χρόνια στη Σαραγόσα. Τότε που οι Μαδριλένοι είχαν πανηγυρίσει το τελευταίο, πριν από το εφετινό, ευρωπαϊκό τρόπαιό τους στην Ευρωλίγκα. Με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο και τον Σαμπόνις στο παρκέ έφταναν τα οκτώ, πλέον εννέα.

Άλλο μπάσκετ, σημείο επαφής

Το 1995 παιζόταν ένα άλλο μπάσκετ, ένα μπάσκετ που σήμερα μοιάζει παλιομοδίτικο, αναχρονιστικό. Με ημίχρονα των 20 λεπτών, (μεγάλες) επιθέσεις των 30 δευτερολέπτων, δύο διαιτητές (Ζιχ και Γιούγκεμπραντ) και τον Μπακατσιά με τον Αντούνιεθ να κατεβάζουν λάου-λάου την μπάλα χωρίς να πιέζονται. Αντιπαραβάλλοντας όμως το ένα παιχνίδι με το άλλο δεν ήταν τυχαίο ότι εντοπίζεται ένα κοινό σημείο επαφής: η τακτική προσέγγιση των πάγκων.

Δεν ήταν τόσο οι πόντοι του Σαμπόνις που είχαν κάνει τη διαφορά σ' εκείνο το ματς - μεγάλη εμφάνιση από τον Λιθουανό, όσο η άμυνα του Σάντος (και κατά διαστήματα του Γκαρθία Κολ) στον Έντι Τζόνσον. Ο "Ζοτς" είχε αποφασίσει να μην χάσει από τον Αμερικάνο σουτέρ, που είχε "εκτελέσει" τον Παναθηναϊκό, και το ίδιο σχέδιο εφάρμοσε κατά γράμμα ο Λάσο με τον Σπανούλη. Έδωσε στους υπόλοιπους το χώρο τους και εκ του τελικού αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι πήρε το μικρότερο δυνατό ρίσκο.

Οι 17 πόντοι του Λοτζέσκι ήταν οι αντίστοιχοι 15 του Νάκιτς στη Σαραγόσα. Ποτέ η Ρεάλ δεν θα έχανε το τρόπαιο (επί ισπανικού εδάφους τουλάχιστον) είτε από τον έναν είτε από τον άλλο.

Αντίθετα ο Τζόνσον και ο Σπανούλης, ηγέτες ικανοί να ορίζουν τη μοίρα τέτοιων αγώνων όπως μάλιστα είχαν πράξει αμφότεροι ημιτελικούς με Παναθηναϊκό (τότε) και ΤΣΣΚΑ (σήμερα), ήταν οι παίκτες που πάση θυσία έπρεπε να εξουδετερωθούν.

Μαν του μαν και παγίδα

Ο Βάσκος κόουτς ακολούθησε το παράδειγμα του "δασκάλου" του και με τρεις διαφορετικούς παίκτες πάνω στον "κάπτεν" του Ολυμπιακού οδήγησε το παιχνίδι ακριβώς εκεί που ήθελε: στα χέρια των υπολοίπων. Κάρολ, Γιουλ και Ρίβερς εκτέλεσαν κατά γράμμα την ίδια αμυντική οδηγία. Πίεσαν ασφυκτικά την πρώτη ντρίμπλα και μετά το σκριν έμεναν μαζί με τον ψηλό για το νταμπλ-τιμ. Η πάσα ή μια "σκοτωμένη" επιλογή ήταν οι μόνες διέξοδοι για τον "Kill Bill", ο οποίος από νωρίς αντιλήφθηκε ότι μονάχα με τη δημιουργία υπάρχει ελπίδα να προσφέρει σε αυτόν τον αγώνα.

Για κακή του τύχη όμως τα σουτ, ακόμη και τα ελεύθερα, ήταν ως επί το πλείστον άστοχα (5/23 από το τρίποντο) και η ανατροπή που κατάφερε στο τρίτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός δια χειρός (σωστή οργάνωση) και ποδός (ταχύτητα) Σλούκα ήταν παρωδική.

Ακόμη κι αν δεν είχαν επιτευχθεί τα διαδοχικά τρίποντα του Κάρολ, στο χρονικό σημείο που οι "ερυθρόλευκοι" επιχειρούσαν ν' ανακτήσουν ηνία και αυτοπεποίθηση, η αποστολή τους στον τελικό θα παρέμενε εξίσου δύσκολη απέναντι σε μια συνειδητοποιημένη Ρεάλ, ιδίως όσο ο Σπανούλης δεν έβρισκε πεδίο δράσης και οι συμπαίκτες του αδυνατούσαν ν' ανταποκρίνονταν στους έξτρα ρόλους που τους προσέφερε η αντίπαλη άμυνα. Όπως δηλαδή συνέβη πριν ακριβώς 20 χρόνια, με τον Φασούλα να μένει άποντος, τον Τάρλατς να είναι άστοχος και τον Τόμιτς άπραγος.

Μήπως ο Λάσο είδε σ' επανάληψη εκείνο το ματς;

ΥΓ. Είχαμε γράψει πως με την πρόκριση στον τελικό ο Ολυμπιακός υπερέβη (ξανά) το ταβάνι του και ανεξαρτήτως εξέλιξης θα ήταν το ίδιο επιτυχημένος. Τούτο συνεχίζει να ισχύει παρά το -19, γιατί ακόμη κι αν όταν η υπέρ της διαφορά πήγε σε διψήφια επίπεδα, η Ρεάλ δεν ένιωσε σιγουριά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα των "ερυθρολεύκων" στην πάροδο των ετών: ο τρόμος των υπολοίπων ότι ξαφνικά θα βρεθούν από κάτω.