Ο Τζόρνταν μυθοποίησε τον Μπράιαντ: Είσαι... εγώ

Σε όσους επιμένουν να τους τοποθετούν στη ζυγαριά και να ψάχνουν ψεγάδια με στόχο να εξυψώσουν τον έναν έναντι του άλλου απάντησε με τον πλέον πειστικό τρόπο ο ίδιος ο Μάικλ Τζόρνταν.

Το μήνυμα που είχε βιντεοσκοπήσει ο "Air" για την τελευταία επιστροφή του Κόμπε Μπράιαντ ως παίκτη στη Σάρλοτ ήταν τουλάχιστον συγκλονιστικό. Είναι η μοναδική λέξη που φωλιάζει στο μυαλό όταν χαζεύεις ξανά και ξανά το στιγμιότυπο. Το οποίο ακολουθείται από ένα τεράστιο, πλατύτερο δεν γίνεται, χαμόγελο περηφάνιας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του Μπράιαντ.

Είναι μια στιγμή απ' αυτές που μένουν ανεξίτηλες στο χρόνο, δεν ξεθωριάζουν. Σε μουδιάζει, σε παρασέρνει, σε ανατριχιάζει, στο τέλος σε διδάσκει. Μια στιγμή που καταλύει οποιαδήποτε επικοινωνιακά "φτιαχτή" εχθρότητα και τοποθετεί τα πράγματα σε μία τάξη, στη σωστή τους διάσταση, έστω και αργά.

Φαντάζομαι πώς θα ένιωσαν όσοι τυχεροί βρέθηκαν το βράδυ της Δευτέρας στην Αρένα της πόλης. Αναμφίβολα κομμάτι της ιστορίας. Λιγότερα από δύο λεπτά (ξέχωρα από το παρατεταμένο χειροκρότημα) αρκούσαν για να μπει ένα τεράστιο "THE END" στην επιδίωξη όλων εκείνων που ήθελαν και ακόμα "πολεμούν", στην τελευταία πλέον σεζόν του, να "μικραίνουν" σταθερά τον Μπράιαντ και να παλεύουν να πείσουν για την "αλήθεια" τους με απώτερο σκοπό να μην απειληθεί ποτέ ο μύθος της αυτού μπασκετικής εξοχότητας. Λες και ένιωθε ποτέ ο "MJ" τον παραμικρό κίνδυνος από τότε που έκρινε ότι έφτασε το τέλος και τον κέρδισε το παραγοντιλίκι. Ο εγωιστής "τυπάς" που κόπιαρε τον Τζόρνταν, που πλάστηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή του, αποθεώθηκε από τον ίδιο τον Τζόρνταν με πέντε απλές λέξεις: "you 're just like me". Σε εχθρικό μάλιστα έδαφος, στην πόλη που το καλοκαίρι του '96 ο Μπράιαντ απαρνήθηκε για να παίξει στους Λέικερς.

Σαν να σου μιλάει ο Θεός

Ναι, αν ήσουν ο Μπράιαντ, καθόσουν στον πάγκο και κοιτούσες ψηλά το κεντρικό φωτεινό πίνακα, θα αισθανόσουν εκείνη την ώρα πως σου μιλάει ο Θεός ο ίδιος. Ένας Μόργκαν Φρίμαν από το "Bruce Almighty". Ίσως κάπως έτσι ένιωσε και ο ίδιος για κάποια δεύτερα. Ο Τζόρνταν ωστόσο το ξεκαθάρισε από νωρίς. Μίλησε όπως ένιωθε αυτός. Όπως ο "big brother", μέσα από την καρδιά του, με στοργή και αγάπη, με περηφάνια για τα μεγάλα, τα ωραία και τ' αληθινά κατορθώματα του μικρού της οικογένειας. Με αυτόν τον τρόπο περιέγραψε τη σχέση τους από την πρώτη ημέρα που βρέθηκαν αντίπαλοι στο παρκέ και κατάλαβε ποιον ακριβώς είχε απέναντί του. Όχι τον ανταγωνιστή του, όχι τον επίδοξο διάδοχό του, όχι τον παίκτη που θέλει να τον εκθρονίσει από εκεί που το ίδιο το σπορ τον ανέβασε. Είχε απέναντί του τον ίδιο του τον εαυτό, το είδωλό του στον καθρέπτη.

Όχι τόσο παικτικά, ανεξαρτήτως αγωνιστικών στοιχείων ή ομοιοτήτων στο στιλ. Έβλεπε έναν παίκτη πρώτα απ' όλα ταλαντούχο, αλλά ταυτόχρονα με τη σπίθα στα μάτια. Δουλευταρά, διψασμένο και αφοσιωμένο μέχρι τέλους σε αυτό που διάλεξε με πάθος να υπηρετήσει. Και πριν πέσει η αυλαία έχει πετύχει στο καθετί ακόμη κι αν χρειάστηκε να πάρει περισσότερα σουτ για να φτάσει έως εδώ. Να γίνει ο τρίτος σκόρερ στην ιστορία, να κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα και μαζί δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, ξέχωρα από τις αμέτρητες προσωπικές διακρίσεις.

Ο Τζόρνταν δεν θα ήταν ποτέ "very proud of what you have accomplished over the years", αν δεν ένιωθε τον Μπράιαντ ένα δικό του κομμάτι. Σαρξ εκ της σαρκός. Κομμάτι του μπάσκετ, το οποίο και βοήθησε να εξελιχθεί.

Δεν ήταν μάρκετινγκ όλο αυτό που στήθηκε στη Σάρλοτ. Αν ήταν, θα έμοιαζε πολύ διαφορετικό, καθόλου αληθινό. Ήταν η ακριβής αποτύπωση μιας "unbelievable career" μέσα από τα λόγια εκείνου που ξέρει πολύ καλά ποιον αποθέωσε και γιατί. Ειδάλλως δεν θα ήταν "a big fan", ούτε θα λάτρευε "watching you play". Όσο για το τηλεφώνημα που περιμένει; Δεν θα του το σήκωνε ποτέ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Υπόκλιση Τζόρνταν στον Κόμπε!