Ζέλικο Ρέμπρατσα: ο σταρ των μεγάλων αγώνων

Ανέκαθεν ο κόουτς Ομπράντοβιτς "φόρμαρε" τις ομάδες του γύρω από δυνατά κορμιά στη ρακέτα - το κάνει ακόμη και σήμερα που οι σέντερ στην Ευρώπη έχουν... κοντύνει. Στην Τζοβεντούτ είχε τον Φεράν, στη Ρεάλ τον Σαμπόνις και τον Αρλάουκας. Στον Παναθηναϊκό ο πρώτος που έφερε ήταν ο Ζέλικο Ρέμπρατσα, με τον οποίο συνυπήρχαν στο Τρεβίζο και νωρίτερα στην Παρτιζάν.

Δύο χρόνια έμεινε ο Σέρβος σέντερ στο "τριφύλλι", πρόλαβε πάντως να συνδέσει τη βραχύβια αυτή παρουσία του, εκτός από τα δύο εγχώρια πρωταθλήματα, με το θρίαμβο στη Θεσσαλονίκη και τη δεύτερη ευρωκούπα της ελληνικής ομάδας. Ήταν μάλιστα ο MVP της διοργάνωσης στο τότε νεότευκτο κλειστό της Πυλαίας, πετυχαίνοντας 35 πόντους στα δύο παιχνίδια με την Εφές (ημιτελικός) και τη Μακάμπι (τελικός). Ήταν, αποδεδειγμένα πια, ο παίκτης των μεγάλων αγώνων!

Ο απαγωγέας Τζόρτζεβιτς και ο Τάρλατς

Στον Παναθηναϊκό ο Ρέμπρατσα ήρθε αφού είχε πατήσει τα 27. Ποτέ δεν βιαζόταν να κάνει το επόμενο βήμα και οι επιλογές για την καριέρα του ήταν πάντα safe. Απέφευγε τα ρίσκα, προτιμούσε την ασφάλεια που του προσέφερε το εκάστοτε περιβάλλον που δρούσε. Στα 19 του για να δοκιμαστεί (σε δύο προπονήσεις) και να υπογράψει στην Παρτιζάν χρειάστηκε ο φαντάρος εκείνη την εποχή Σάσα Τζόρτζεβιτς να πάρει άδεια από τη σημαία και να τον μεταφέρει με το αυτοκίνητό του από το Νόβι Σαντ, όπου υπηρετούσε, στο Βελιγράδι! " Ειδοποιήσαμε τον προπονητή του ότι είναι άρρωστος και φύγαμε", θυμήθηκε ο νυν ομοσπονδιακός προπονητής των "πλάβι" σε μια συνέντευξή του.

Γεννηθείς στο Άπατιν της Βοϊβοντίνα το 1972 ήταν και αυτός παιδί του εμφύλιου πολέμου που "βίωσε" η πάλαι ποτέ ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Διάλεξε όμως να μείνει, να μην γίνει "μετανάστης του μπάσκετ", αντίθετα με την επιλογή ζωής άλλων παιδιών της δικής του γενιάς. Όπως του Ντράγκαν Τάρλατς που ελληνοποιήθηκε στον Ολυμπιακό. Η αναφορά δεν γίνεται τυχαία, αφού μαζί είχαν ξεχωρίσει, παρόντος του Σερχέι Μπέλοφ, σ' ένα καμπ της FIBA το 1987 επί κροατικού εδάφους, έχοντας -έφηβοι ακόμα- ξεπεράσει ήδη σε ύψος τα 2 μέτρα. Ο "Τάκης" ήταν πιο γεροδεμένος, κάνοντας εντύπωση με τη σωματοδομή του, ο Ρέμπρατσα σαφώς πιο αδύνατος, αλλά ευέλικτος, κερδίζοντας πόντους με την πλαστικότητα του κορμιού του, τις κινήσεις κοντά ή μακριά και την έφεσή του στα κοψίματα.

Πρώτο ραντεβού με "Ζοτς"

Πέντε χρόνια μετά, το 1992, ήταν (συμπληρωματικό) μέλος της ομάδας που συσπειρώθηκε από το γεγονός ότι έδινε όλα τα ευρωπαϊκά παιχνίδια της... εκτός έδρας (με βάση τη Μαδρίτη) και στην Κωνσταντινούπολη πάτησε στην κορυφή της Ευρώπης χάρη στο ανεπανάληπτο τρίποντο του Τζόρτζεβιτς στην εκπνοή του τελικού με την Μπανταλόνα. Έπαιξε πάντως και στα δύο ματς του Final-4. Ήταν το ιδανικό τέλος της παρθενικής σεζόν του στην Παρτιζάν, ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκε με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ουχί η τελευταία.

Εκείνο το σύνολο έχασε τα αστέρια του, στερήθηκε λόγω του αθλητικού εμπάργκο του δικαιώματος να υπερασπιστεί τα κεκτημένα και απομονώθηκε εντός συνόρων. Ο Ρέμπρατσα δεν έτρεξε να φύγει. Δούλεψε υπό τον Ζέλικο Λούκαϊτς (μετέπειτα προπονητή του ΠΑΟΚ) και βελτιώθηκε μακριά από τα φώτα έτσι ώστε την κατάλληλη στιγμή ν' αναδυθεί στην επιφάνεια. " Κάναμε προπόνηση 7-8 ώρες μέχρι να μην αντέχουν τα πόδια μας", είχε πει στην "Blic" συγκρίνοντας το είδος εκγύμνασης του τότε με τη δουλειά που κάνουν τώρα τα νέα παιδιά.

Μαζί με τη μεταγραφή στην πλούσια Τρεβίζο της οικογένειας Μπενετόν και του Μάικ Ντ' Αντόνι ήρθε η κλήση στην νέα εθνική των "πλάβι" των Ίβκοβιτς-Ομπράντοβιτς για το Ευρωμπάσκετ. Ανταμοιβή. Το χρυσό μετάλλιο στην Αθήνα το 1995 ήταν η αρχή, πριν από την πρωτιά στη Βαρκελώνη (11.1 πόντοι - 5 ριμπάουντ) δύο χρόνια μετά και τον παγκόσμιο τίτλο στο ΟΑΚΑ (13.1 πόντοι - 9 ριμπάουντ) το '98, δύο διοργανώσεις στις οποίες ήταν καταλυτικός.

Η τάπα του Βράνκοβιτς

Όσο ήταν στην Ιταλία, τέσσερις σεζόν στο σύνολο, άγγιξε τις 150 συμμετοχές και ξεπέρασε τους 2.000 πόντους. Το όνομά του δε συνδέθηκε με το πρώτο ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού, πολύ πριν ο ίδιος "προσυπογράψει" για το δεύτερο. Για όσους δεν θυμούνται, ήταν εκείνος που είχε πάρει την τελευταία επίθεση των Τρεβιζάνων, στο τρίτο και τελευταίο ματς της προημιτελικής σειράς. Και είχε κοπεί από τον Στόγιαν Βράνκοβιτς στα 3'' πριν από τη λήξη. Το 65-64 παρέμεινε και η ελληνική ομάδα πήγε Παρίσι με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ακόμη μια ελληνική ομάδα (η ΑΕΚ το 1998) στέρησε από τον Σέρβο σέντερ την ευκαιρία να (ξανα)κερδίσει το "ιερό δισκοπότηρο" του μπάσκετ (αποκλεισμός στον ημιτελικό του Final-4) και η ένταξή του στον Παναθηναϊκό, μαζί με τον "Ζοτς", αποδείχθηκε μονόδρομος για να τα καταφέρει. Ακόμη και αυτό ήρθε στην ώρα του, στο πικ της πορείας του Ρέμπρατσα, ο οποίος στο φινάλε της πρώτης χρονιάς του στο "τριφύλλι" ήταν απολαυστικός. Παίζοντας είτε με πλάτη είτε με πρόσωπο.

Οι καυγάδες με τον Ομπράντοβιτς

Την επόμενη άνοιξη η κατάληξη δεν ήταν ακριβώς ίδια, αφού χάθηκε ο τελικός με τη Μακάμπι στη Σουπρολίγκα, σ' εκείνη την "ερμαφρόδιτη" μορφή της κορυφαίας διοργάνωσης, και διαταράχθηκαν οι σχέσεις του με τον Ομπράντοβιτς. Ο κόουτς του Παναθηναϊκού, που θέλει τους παίκτες του αφοσιωμένους μέχρι την τελευταία στιγμή, έκρινε ότι η απόφαση που είχε ήδη λάβει να παίξει στο ΝΒΑ είχε επηρεάσει την απόδοσή του. Ο ίδιος είχε άλλη εκδοχή: " Δεν μπορούσα στα 29 μου χρόνια να κατεβάζω το κεφάλι και να δέχομαι ό,τι έλεγε για εμένα. Προσωπικά πράγματα, όχι για το μπάσκετ ή την απόδοσή μου. Έχω την προσωπικότητά μου, τον εγωισμό μου. Ακόμη και στον πατέρα σου δεν επιτρέπεις να περάσει κάποια όρια". (Συνέντευξη στα Νέα)

Έφυγε πάντως πρωταθλητής από την Ελλάδα και όταν αποσύρθηκε από τη δράση "ανασκεύασε": " Φτάσαμε στο σημείο να καυγαδίζουμε ενώ μία φορά σχεδόν πιαστήκαμε στα χέρια. Δεν με δεχόταν για κάποιο διάστημα στις προπονήσεις. Ήταν καλή, αλλά δύσκολη η σχέση μου μαζί του. Είναι ο καλύτερος προπονητής που είχα".

Τυχαία δεν μιλούσε ποτέ. Ούτε έπραττε. Όπως τυχαία δεν ήταν και η επιλογή του να δοκιμάσει τις αντοχές του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Γράψαμε παραπάνω ότι δεν άλλαζε εύκολα περιβάλλον. Εκτός των χρημάτων, μέτρησε το γεγονός ότι πήγαινε σε μια ομάδα που γύριζε σελίδα και υπό την ηγεσία του Τζο Ντούμαρς στόχευε ψηλά. Ήδη ντραφτ από το 1994 (στο Νο54 από τους Σόνικς), τα δικαιώματά του είχαν καταλήξει (μέσα από Μινεσότα και Τορόντο) στο Ντιτρόιτ και η συζήτηση με τον άλλοτε αστέρα των Πίστονς τον έπεισε να κάνει το ταξίδι.

"Κακό παιδί" χωρίς δαχτυλίδι

Δεν πρόλαβε να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα του 2004, την επιστροφή δηλαδή των "κακών παιδιών" στην κορυφή μετά τη διετία 1989 - 1990, καθώς στα μέσα της σεζόν "θυσιάστηκε" και δόθηκε στους Ατλάντα Χοκς ως μέρος του trade για την Ρασίντ Ουάλας. Είχε καταφέρει όμως να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα παίρνοντας χρόνο και ρόλο. Ξανθός πλέον.

Η rookie χρονιά ήταν η καλύτερη σε αριθμούς (6.9 πόντοι και 3.9 ριμπάουντ σε 74 παιχνίδια) και ρεκόρ καριέρας τους 24 πόντους, αλλά πάνω που στους Κλίπερς, στους οποίους συνέχισε από το καλοκαίρι εκείνης της σεζόν, ανέκτησε την αυτοπεποίθησή του (5.8 πόντοι σε 58 παιχνίδια) οι αρρυθμίες στην καρδιά και η επέμβαση στη μέση έφεραν απότομο τέλος. Κατάλαβε και ο ίδιος ότι δεν υπήρχε μέλλον.

Το ίδιο συνειδητοποιημένος ήταν όταν οδεύοντας στα 36, λίγους μήνες μετά την επιστροφή του στην Ευρώπη (Βαλένθια), τον Δεκέμβριο του 2007, ανακοίνωσε πως φεύγει. Οριστικά. Έγινε (και είναι πλέον) μεγαλοεπιχειρηματίας, επένδυσε τα χρήματα του και σήμερα σχολιάζει απλώς τα τεκταινόμενα. Μακριά από τα παρκέ. Όσο αθόρυβα μπήκε στο μπάσκετ άλλο τόσο αποχαιρέτησε. Χωρίς να πετάξει τη φανέλα στον κόσμο, όπως είχε κάνει στο τελευταίο ματς του με τον Παναθηναϊκό. Ίσως τη μοναδική φορά που το συναίσθημα της στιγμής υπερκάλυψε οτιδήποτε άλλο είχε στο μυαλό του.

Διαβάστε ακόμη

Οι τριάδες που άφησαν εποχή στο ΝΒΑ (PHOTOS)

Δημήτρης Καρύδας: Οι "Δούκες" του μπάσκετ