Η απάντηση για τον Σχορτσανίτη

Ο Γιώργος Συρίγος απαντάει στα σχόλια του... σχολίου του για τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη και την αντίδρασή του, περιγράφοντας πως σε ΗΠΑ, Γαλλία ακόμα και Ολλανδία προβλέπονται τέτοιες προκλήσεις από τις εξέδρες και δίνονται κατάλληλες οδηγίες αντίδρασης.

Η απάντηση για τον Σχορτσανίτη

Θεωρώ την παραδειγματική τιμωρία του οπαδού (τον χαρακτηρίζω "εκτός ελέγχου υβριστή" και "ταραχοποιό της εξέδρας που έβαλε τον Σόφο, επειδή έτσι γούσταρε, στο στόχαστρο". Να συμφωνήσω ότι μπορούσα να είχα γράψει "θρασύδειλο ταραχοποιό") αυτονόητη και δεδομένη. Γι’ αυτό άλλωστε χρησιμοποίησα το παράδειγμα του Ντιτρόιτ και όχι κάποιο απ’ τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, που σε πολλές περιπτώσεις οι οπαδοί είτε την γλίτωσαν με χάδια είτε "επιβραβεύτηκαν" δια της ατιμωρησίας.

Επιπλέον, το σκεπτικό της σύγκρισης του επεισοδίου στο Ντιτρόιτ με αυτό στο Τελ Αβίβ είναι το εξής: Στον Αρτέστ εκτοξεύθηκε ποτήρι και απάντησε με μπουνιές. Ο Σόφο έπεσε θύμα χυδαίας λεκτικής βίας και απάντησε με εκφοβισμό. Οφθαλμός αντί οφθαλμού, δηλαδή. Σου κάνω (περίπου) ότι μου κάνεις. Και στις δύο περιπτώσεις.

Στα αμερικανικά κολέγια και στα πρότυπα φυτώρια/σχολεία της Γαλλίας και της Ολλανδίας (και σίγουρα και αλλού), τα παιδιά μελλοντικοί αθλητές-σταρ εκπαιδεύονται καθημερινά για τον τρόπο που πρέπει να διαχειριστούν ακόμα μεγαλύτερης έκτασης κρίσεις. Τι κάνεις, όχι αν σου βρίσει το παιδί, αλλά αν αυτό βρίσκεται στην εξέδρα και στο χτυπήσει, για παράδειγμα.

Διδάσκουν τεκμηριωμένα την αντίδραση

Όλα αυτά τα σχολεία απορρίπτουν 100% την λογική της αντίδρασης απ’ την πλευρά του αθλητή, ακόμα και στη μίνιμουμ κλίμακα. "Εσύ με χτύπησες, εγώ σε έβρισα". Όχι, δεν θεωρούν ούτε καν αυτό αποδεκτό.

Δεν λένε βεβαίως "αυτό απαγορεύεται γιατί έτσι λέω εγώ". Διδάσκουν, δεν αφορίζουν. Τεκμηριώνουν. Μεταξύ άλλων λένε ότι ο αθλητής-σταρ αποτελεί πρότυπο για την κοινωνία και ειδικότερα για τους νέους. Ως εκ τούτου η επίδραση της πράξης/αντίδρασής του είναι απείρως μεγαλύτερη σε σχέση με εκείνης του οπαδού, που ως ένα βαθμό κρύβεται πίσω απ’ τον μανδύα του όχλου.

Δεν έχει να κάνει λοιπόν με το αν ο αθλητής πρέπει (ή μέχρι ποιου σημείου μπορεί) να υποφέρει τα πάνδεινα. Ούτε βεβαίως η σκληρή αλλά δίκαια στάση απέναντι του ( διαβάστε προσεχτικά τα όσα λέει ο Μιζράχι. Σε κάθε του τοποθέτηση υπενθυμίζει ότι η αντίδραση του Σοφοκλή είναι αδιαπραγμάτευτα μη αποδεκτή) σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το δόγμα "αυτούς του κάφρους έχουμε και αυτούς θέλουμε".

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι είναι άλλης φύσεως η υπόσταση που έχει ένας αθλητής στα γήπεδα σε σχέση με έναν οπαδό. Κατά συνέπεια, είναι απείρως μεγαλύτερη και η ευθύνη του.

Διαβάστε ακόμη

Το αρχικό σχόλιο: Δεν είναι λύση οι καυγάδες

Σχόλιο Στ. Καραΐνδρου: Η βία του Σχορτσανίτη και η βία των φιλάθλων

News 24/7

24MEDIA NETWORK