Η Χιλή από το μέλλον και το στοίχημα του... Αγγελου

Αν βγεις στον δρόμο, βρεις 10 ποδοσφαιρόφιλους και τους ρωτήσεις ποιους παίκτες της Εθνικής Χιλής ξέρουν, υπολογίζω ότι οι οκτώ θα αναφέρουν τον Αλέξις Σάντσεζ, επειδή παίζει στην Μπαρτσελόνα, δυο-τρεις τον Αρτούρο Βιδάλ και τον Μαουρίτσιο Ισλα, επειδή παίζουν στη Γιουβέντους και ζήτημα είναι αν βρεθεί κάποιος να αναφέρει και τον αρχηγό Κλαούντιο Μπράβο, τον τερματοφύλακα, που ήδη αποκτήθηκε από την Μπαρτσελόνα. Τους υπόλοιπους είμαι σίγουρος ότι δεν τους έχει ακουστά κανείς, πέρα, βέβαια, από όσους έχουν “ψώνιο” και ασχολούνται συστηματικά με το διεθνές ποδόσφαιρο.

Σίγουρος ότι θα απολαύσω την “επάνοδο” των Ισπανών στο Μουντιάλ, μετά το χουνέρι από τους Ολλανδούς, περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον το ματς με τους Χιλιανούς. Και ήμουν σίγουρος ότι θα δω ένα παιχνίδι χορταστικό σε θέαμα, με πολλές συγκινήσεις, λόγω της λάτιν ιδιοσυγκρασίας του θεωρητικού αουτσάιντερ, αλλά και της κατεπείγουσας ανάγκης του φαβορί να αποφύγει τη διαπόμπευση ενός προώρου αποκλεισμού, που δεν ταιριάζει στον κάτοχο του τροπαίου. Δεν έπεσα έξω, αν και... διαψεύστηκα παταγωδώς. Γίνεται αυτό; Και όμως!

Πίστη και αφοσίωση στον στόχο

Ο αγώνας φοβερός, μια ταχύτητα πάνω από τους περισσότερους που έγιναν έως σήμερα, με παίκτες δεξιοτέχνες που “μιλάνε” στην μπάλα και με τη μία φάση να “κυνηγάει” την άλλη από εστία σε εστία. Φοβερό, όμως, ήταν και το μήνυμα που έστειλε αυτός ο αγώνας: Ούτε τα μεγάλα και γνωστά ονόματα κατακτούν τη νίκη, ούτε η αξία των παικτών στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, ούτε η βαριά φανέλα και η προϊστορία των ομάδων. Πιο πολύ “μετρούν” η πίστη και η αφοσίωση στον στόχο, η αγωνιστική πειθαρχία για την εφαρμογή του πλάνου αντιμετώπισης του αντιπάλου κι αυτό το θεωρητικό, απροσδιόριστο και μη μετρήσιμο “το θέλω πολύ”, που εκφράζεται από τη στιγμή της ανάκρουσης των εθνικών ύμνων έως και το σφύριγμα της λήξης.

Δείτε στο βίντεο, αν δεν το προσέξατε live, με πόση... πώρωση τραγουδούν τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους οι Χιλιανοί και προσθέστε αυτά που σίγουρα όλοι αντιληφθήκατε στη ζωντανή μετάδοση για να δώσετε εύκολα την απάντηση στο ερώτημα “πώς είναι δυνατόν να κερδίσουν σχετικά εύκολα τους διάσημους παικταράδες Ισπανούς οι άσημοι και άγνωστοι Χιλιανοί. Οι άνθρωποι το ήθελαν, το πίστευαν, είχαν υποδειγματική καθοδήγηση από τον προπονητή τους και, το κυριότερο, έδειξαν τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε ΟΜΑΔΑ.

Ερωτεύσιμη ομάδα

“Αιχμαλώτισαν” τους Ισπανούς με ανεξάντλητο πρέσινγκ, τους “έπνιξαν” με ταχύτατες επιθέσεις, “χτύπησαν” στα αδύνατα σημεία τους, ενώ οι ίδιοι θωρακίστηκαν αμυντικά με τρόπο που θα διδάσκεται σε σεμινάρια από εδώ και πέρα και το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι έπαιξαν ποδόσφαιρο και όχι αντι-ποδόσφαιρο. Ηταν ερωτεύσιμη αυτή η Χιλή. Υπηρέτησε τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα, αλλά με συναρπαστικό στιλ. Δεν ήταν κομπάρσος της αναμέτρησης ούτε για μία στιγμή. Αντίθετα, ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και έχω την εντύπωση ότι αυτό που παρουσίασε στο ματς με την Ισπανία είναι το ποδόσφαιρο που θα δούμε στο μέλλον...

ΥΓ. Η επίμονη αναφορά μου στην Εθνική ομάδα της Χιλής θυμίζει την... αχλάδα που έχει πίσω την ουρά. Θα καταλάβετε τι εννοώ όταν, συνδυάζοντας τις εντυπώσεις που άφησαν οι Χιλιανοί με την εικόνα της δικής μας Εθνικής ομάδας στους δύο πρώτους αγώνες του Μουντιάλ, θα αναφερθώ στο μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει ο Αγγελος Αναστασιάδης στην πέμπτη συνεργασία του με τον ΠΑΟΚ.

Χαιρετώ τους φίλους και τις φίλες του Contra.gr και ελπίζω ότι μέσω της στήλης αυτής θα έχουμε έναν ωφέλιμο διάλογο για ό,τι μας ευχαριστεί και ό,τι μας δυσαρεστεί. Το νόμισμα στη ζωή έχει πάντα δύο όψεις. Αρκεί να μπορείς να δεις και τις δύο, άσχετα με ποια τελικά θα επιλέξεις...