Τα ψέματα της Ατλέτικο

Ο Κώστας Μπράτσος δεν εντυπωσιάζεται τόσο από την πορεία τίτλου της Ατλέτικο Μαδρίτης, η οποία βασίστηκε σε μία σειρά ψεμάτων: δικών της που έριξαν στάχτη στα μάτια των αντιπάλων, και των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, που αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων.

EDITORIAL

19 ΜΑΪ 2014

Το ψέμα του πούλμαν

Οι όροι proactive και reactive καθορίζουν κάθε ποδοσφαιρική συζήτηση τα τελευταία χρόνια. Ο Θέμης Καίσαρης έχει αναλύσει αυτούς τους όρους και εάν τους εφαρμόσουμε στο παιχνίδι του "Καμπ Νόου", θα δούμε πολύ απλά ότι η Ατλέτικο δεν έκανε... Μουρίνιο. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ αμιγώς παθητικού παιχνιδιού ("πούλμαν") και λειτουργικής άμυνας και ο Ντιέγκο Σιμεόνε εφάρμοσε το δεύτερο. Οι παίκτες του επιχείρησαν 49 τάκλιν, πέτυχαν σε 36, εκ των οποίων τα 13 σημειώθηκαν στο γήπεδο της Μπαρτσελόνα και μόλις 3 εντός της μεγάλης περιοχής τους. Αντίστοιχα, τα κλεψίματα στις πάσες των Καταλανών ήταν συνολικά 15, εκ των οποίων τα 7 στο γήπεδο της Μπαρτσελόνα και μόλις 3 εντός της μεγάλης περιοχής τους.

Όπως προκύπτει από τα στατιστικά και τα γραφήματα, η Ατλέτικο με κατοχή μπάλας 35,8% (και δίχως δύο σημαντικά γρανάζια της μηχανής της από το 24') έπαιζε άμυνα σε πολύ μεγαλύτερο χώρο από το 1/3 του γηπέδου, ως είθισται με τις ομάδες που στήνουν... λεωφορείο μπροστά από τον τερματοφύλακά τους. Ανά διαστήματα, μάλιστα, είχε τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα και δη μετά από το 75' και την πίεση των γηπεδούχων (το διάστημα του γκολ οφσάιντ του Λιονέλ Μέσι), που για ένα 5λεπτο πίεζε κυριολεκτικά σε όλο το γήπεδο, μέχρι και εντός της περιοχής του Σέρχιο Πίντο!

Το ψέμα των μεγάλων παικτών

Από όπου κι αν το πιάσεις, η πεποίθηση πως η Ατλέτικο δεν διαθέτει μεγάλους παίκτες αποτελεί άδικη -σε προσβλητικό βαθμό- υποτίμηση του ρόστερ της. Το έμψυχο δυναμικό της Ατλέτικο ανταγωνίζεται επιτυχώς οποιοδήποτε στον κόσμο στον τομέα της απόδοσης (και όχι σε αυτόν της ατομικής ποιότητας και ταλέντου). Το έκανε με το πιο ακριβό ρόστερ της ιστορίας (Ρεάλ Μαδρίτης) και πιθανότατα να το επαναλάβει και το ερχόμενο Σάββατο.

Το να βρεις παγκοσμίως τη φετινή σεζόν τερματοφύλακα με ανώτερη απόδοση από εκείνη του Τιμπό Κουρτουά είναι αδύνατο. Ομοίως, ο αριστερός μπακ Φιλίπε Λουίς δεν είχε αντίπαλο στον κόσμο σε σύνολο αμυντικής και επιθετικής προσφοράς. Ο Ζοάο Μιράντα ήταν επίσης μεταξύ των κορυφαίων στόπερ της σεζόν σε απόδοση (αλλά όχι ο καλύτερος), όμως σε συνδυασμό με τον Ντιέγκο Γκοδίν, συνέθεσαν το αδιαμφισβήτητο κορυφαίο δίδυμο στόπερ του πλανήτη (μόλις 26 γκολ παθητικό για την αμυντική λειτουργία της Ατλέτικο). Κόκε, Αρντά Τουράν και Γκάμπι έπιασαν κι αυτοί κολοσσιαία στάνταρ απόδοσης, ακόμα και για να διεκδικούν (ίσως, όμως, όχι και για να κατακτήσουν) τον τίτλο του κορυφαίου στη θέση τους, ωστόσο στον ρόλο του φορ ο Ντιέγκο Κόστα έχει μόνο έναν αντίπαλο φέτος στον κόσμο, τον Λουίς Σουάρες. Βάσει αποτελέσματος, όμως, με ένα πρωτάθλημα Ισπανίας και έναν τελικό Champions League, ο 2ος σκόρερ της Primera Division σαφώς και τοποθετείται πιο ψηλά (και πάλι όχι σε ικανότητα, αλλά σε προσφορά/απόδοση).

Το ψέμα του βάθους

Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα για αυτήν την Ατλέτικο είναι η "απουσία βάθους" στο ρόστερ της. Η σύγκριση με την συνδιεκδικήτρια του τίτλου στο "Καμπ Νόου" είναι αρκετή για να φανερώσει την αλήθεια.

Στο τέρμα, η Μπαρτσελόνα είχε για μισή σεζόν τον Σέρχιο Πίντο, έναν τερματοφύλακα που της κόστισε βαθμούς, εν τη απουσία του τραυματία Βίκτορ Βαλδές. Η Ατλέτικο είχε τον Κουρτουά και στάθηκε τυχερή που δεν τραυματίστηκε, ώστε να παραμένει στον πάγκο ο εξίσου γκαφατζής Ντάνι Αρανθουμπία, αλλά πολύ λιγότερο επιζήμιος στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, σε αντίθεση με τον 39χρονο τερματοφύλακα των Καταλανών που η αδυναμία του να παίξει με την μπάλα στα πόδια, κατέστρεφε ολόκληρο τον τρόπο ανάπτυξης της ομάδας του. Και μέσα σε αυτά, είχε την "πολυτέλεια" να δανείσει τον Σέρχιο Ασένχο (βασικός στην κ-21 προ λίγων ετών) στη Βιγιαρεάλ και τον Ρομπέρτο στον Ολυμπιακό.

Όπως η Ατλέτικο δεν έχει να ζηλέψει κάτι από την Μπαρτσελόνα στους τερματοφύλακες, το ίδιο ισχύει και στους αμυντικούς. Οι Καταλανοί κατέληξαν να αγωνίζονται με δύο αμυντικά χαφ ή με έναν "κόφτη" και τον Μαρκ Μπάρτρα ως στόπερ στα τελευταία παιχνίδια της σεζόν, λόγω των τραυματισμών, μιας και δεν διέθεταν βάθος πάγκου γι' αυτήν τη θέση. Η χρονιά για τον Κάρλες Πουγιόλ δεν... υφίσταται, με συνέπεια δίπλα στον Γεράρδ Πικέ να υπάρχει μόνο ο Μπάρτρα και από εκεί και πέρα οι γνωστές (άλλοτε πετυχημένες, άλλοτε αποτυχημένες) αλχημείες των Χαβιέρ Μαστσεράνο, Σέρχιο Μπουσκέτς, Άλεξ Σονγκ, Αντριάνο κλπ. Η Ατλέτικο, από την πλευρά της, που αγόρασε και πούλησε μέσα στον ίδιο μήνα τον Μαρτίν Ντεμιτσέλις, είχε στον πάγκο τον βασικό αμυντικό της εθνικής Βελγίου και του Άγιαξ, Τόμπι Αλντεβάιρελντ, ενώ ο δικός της Μπάρτρα είναι ο 19χρονος 4 φορές διεθνής με την Ουρουγουάη Χοσέ Μαρία Χιμένες.

Στα άκρα, όπου οι Χουανφράν και Λουίς δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους Ντάνι Άλβες και Τζόρδι Άλμπα, η Ατλέτικο είχε την ατυχία να χάσει τον αναπληρωματικό δεξιό μπακ (τον ταλαντούχο αλλά άπειρο) Χάβι Μανκίγιο, ωστόσο τη θέση αναπλήρωνε όποτε χρειαζόταν ο Αλντεβάιρελντ (όπως κάνει και στο Βέλγιο), ενώ αριστερά υπήρχε ο Εμιλιάνο Ινσούα, συνθέτοντας δίδυμο που επίσης δεν υστερεί ιδιαίτερα σε σχέση με τους Μαρτίν Μοντόγια και Αντριάνο. Ως εκ τούτου, και στην αμυντική γραμμή το βάθος της Ατλέτικο είναι μεγαλύτερο από αυτό της βασικής ανταγωνίστριάς της.

Στον χώρο της μεσαίας γραμμής, η τριπλέτα Σέρχιο Μπουσκέτς, Τσάβι και Αντρές Ινιέστα σαφώς και δεν συγκρίνεται σε ποιότητα με τους μέσους της Ατλέτικο, όμως από πίσω της υπάρχει μόνο ο Τσεσκ Φάμπρεγας στο ίδιο ή κοντινό επίπεδο. Επιλογές όπως Σονγκ, Ζόναταν ντος Σάντος ή Σέρζι Ρομπέρτο σαφώς και δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ως σοβαρές, σε συζήτηση για βάθος πάγκου.

Αντιθέτως, η Ατλέτικο που αγωνίζεται με έναν μέσο παραπάνω, διαθέτει εκτός από ένα φανταστικό καρέ στο 4-4-2 που κατά βάσει αξιοποίησε ο Σιμεόνε, και παγκίτες που μπορούν να μπουν οποιαδήποτε στιγμή στον αγωνιστικό χώρο και να μην μειωθεί ούτε στο ελάχιστο το επίπεδο λειτουργίας ή να συνθέσουν ένα ιδανικό plan b. Ήτοι, έχει στα χέρια του ποδοσφαιριστές που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για ένα αξιοπρεπές βάθος στο ρόστερ. Το πολυεργαλείο Ραούλ Γκαρθία που αγωνίστηκε στο κέντρο, δεξιά και στην επίθεση ως κρυφός φορ θεωρείται αναπληρωματικός. Ο Μάριο Σουάρεθ διεκδικούσε μόνιμα ρόλο δίπλα στον Γκάμπι μαζί με τον Τιάγκο Μέντες, ενώ η "χρυσή αλλαγή" στα αριστερά, Κριστιάν Ροντρίγκες, έδινε έναν αποτελεσματικό επιθετικό τόνο όποτε χρειαζόταν. Τον χειμώνα, σε αυτόν τον πάγκο προστέθηκε και ο Ντιέγκο ως οργανωτής, ενώ έχουν παραχωρηθεί δανεικοί οι ελπιδοφόροι Όλιβερ Τόρες και Ζοσουά Γκιλαβογκί.

Ακόμα και στην επίθεση, η κατάσταση δεν διαφέρει πολύ. Ο άξιος αναπληρωματικός των Αλέξις Σάντσες, Νεϊμάρ και Λιονέλ Μέσι ήταν μόνο ένας: ο Πέδρο. Από εκεί και πέρα, πότε ανέβαινε ο Ινιέστα πότε ο Φάμπρεγας σε θέσεις επίθεσης, στοιχείο που καταδεικνύει πενία λύσεων από τον πάγκο. Στον αντίποδα, η Ατλέτικο που μεσούσης της σεζόν παραχώρησε τον Λέο Μπαπτιστάο ως δανεικό, είχε κι εκείνη πρόβλημα σε αυτές τις θέσεις, όταν τραυματιζόταν κάποιος εκ των Κόστα ή Ντάβιδ Βίγια, με συνέπεια ο Σιμεόνε να αλλάζει το σύστημα σε 4-2-3-1. Αναπληρωματικός επιθετικός ήταν μόνο ο Αντριάν Λόπεθ, ο (2 φορές διεθνής) Ισπανός ποδοσφαιριστής που στην καλοκαιρινή προετοιμασία ο Αργεντινός τεχνικός είχε ενημερώσει πώς δεν τον υπολογίζει και πρέπει να βρει ομάδα, αλλά με τη δουλειά του κατάφερε να τον μεταπείσει και να φτάσει να τον χρησιμοποιεί βασικό στον ημιτελικό του Champions League με την Τσέλσι, όπου και άνοιξε το σκορ.

Εάν θεωρήσουμε ισόπαλο το σκορ στο βάθος ρόστερ της επίθεσης, τότε η νίκη της Ατλέτικο είναι εκθαμβωτική: 4-1. Ουσιαστικά μόνο μία ομάδα στην Ισπανία είχε μεγαλύτερο βάθος πάγκου, η Ρεάλ Μαδρίτης. Με αναπληρωματικό τερματοφύλακα τον Ίκερ Κασίγιας, στην άμυνα τους Φάμπιο Κοεντράο, Ραφαέλ Βαράν και Άλβαρο Αρμπελόα, στο κέντρο τους Ασιέρ Ιγιαραμέντι, Ίσκο, Σάμι Κεντίρα (αν και τραυματίας από το τέλος του 2013) και στην επίθεση τους Χεσέ και Άλβαρο Μοράτα, οι "μερένγκες" πιθανότατα να είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο βάθος ρόστερ παγκοσμίως. Μόνο που σε αυτήν τη συνθήκη, η Ατλέτικο κατάφερε να νικήσει το βάθος του πάγκου με την άκρη του πάγκου. Ως γνωστόν, Σιμεόνε > Αντσελότι...

Το ψέμα του προπονητή

Όπως η Ατλέτικο δεν υστερούσε σε βάθος πάγκου, έτσι δεν υστερούσε σε προπονητή. Το αντίθετο. Είχε παραπάνω πόντους σε αυτόν τον τομέα. Την περίπτωση του Αντσελότι και την αδυναμία του να κατακτά πρωταθλήματα (πλέον 3 σε 19 χρόνια καριέρας), παρότι διαθέτει στα χέρια του κορυφαίες ομάδες και ατελείωτα μπάτζετ, την έχουμε αναλύσει στο παρελθόν. Αν και φέτος στη Ρεάλ Μαδρίτης παρουσίασε νέα πράγματα, τακτικές παρεμβάσεις και πιστώθηκε αρκετές επιτυχίες, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: με το πιο ακριβό ρόστερ όλων των εποχών και τον καλύτερο παίκτη του κόσμου στη φαρέτρα του, έχασε (μαθηματικά) το πρωτάθλημα 2 αγωνιστικές πριν από το τέλος.

Στον αντίποδα, ο Χεράρδο Μαρτίνο προσελήφθη από την Μπαρτσελόνα ως συνεχιστής της φιλοσοφίας που έχει επιβληθεί από τα χρόνια του Γκουαρδιόλα, αλλά με δύο πολύ σημαντικές αποστολές: να την εξελίξει και να προχωρήσει σε αναδιαμόρφωση της ομάδας, αφού ο βασικός κορμός γερνάει. Απέτυχε στις δύο αποστολές, το παραδέχθηκε κι ο ίδιος σε συνέντευξη Τύπου πριν από 3 εβδομάδες, ενώ εδώ και μήνες είναι υπ' ατμόν. Όσο πετυχημένος κι αν ήταν στη Λατινική Αμερική, απέτυχε να φέρει εις πέρας την αποστολή που ανέλαβε στην πρώτη περιπέτειά του πέρα από τον Ατλαντικό, χωρίς -προφανώς- να επωμίζεται πλήρως την ευθύνη.

Ο Ντιέγκο Σιμεόνε, από την άλλη, είναι ο... Γκουαρδιόλα της Ατλέτικο. Ο αναμορφωτής, ο οποίος ανέλαβε μία ομάδα στα πρόθυρα της διάλυσης παρότι προερχόταν από την κατάκτηση του Europa League μόλις 18 μήνες νωρίτερα και κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω με τον τρόπο που είχαμε περιγράψει εδώ. Δημιούργησε μία ομάδα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση όλων των αρετών του ως ποδοσφαιριστής (τα οποία τον χαρακτηρίζουν και ως προπονητή) και πέτυχε το απίθανο, τουλάχιστον όπως φαινόταν όταν άρχισε η σεζόν.

Το ψέμα του "ξεφουσκώματος"

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο για ομάδα που συγκέντρωσε 90 βαθμούς, η Ατλέτικο Μαδρίτης δικαίωσε τις προβλέψεις όσων πίστευαν ότι κάποια στιγμή θα "ξεφουσκώσει" ( μεταξύ των οποίων και ο γράφων). Στον 1ο γύρο, οι "ροχιμπλάνκος" είχαν 16 νίκες σε 19 παιχνίδια, 2 ισοπαλίες και μία ήττα. Στον 2ο γύρο είχαν 12 νίκες, 4 ισοπαλίες και 3 ήττες. Στα τελευταία 3 παιχνίδια της σεζόν, δεν κατάφεραν να νικήσουν. Από τους 57 διαθέσιμους πόντους, κατέκτησαν μόλις 40 (70,17%) σε αντίθεση με το 87,71% των διαθέσιμων πόντων του 1ου γύρου.

Ένας "κακός" 2ος γύρος για τα στάνταρ που είχε θεσπίσει η ίδια η Ατλέτικο, όμως, δεν στάθηκε αρκετός για να της στερήσει τον τίτλο. Αιτία, το γεγονός ότι "ξεφούσκωσε" ακόμη περισσότερο η Μπαρτσελόνα και δεν... φούσκωσε αρκετά η Ρεάλ Μαδρίτης, σε αντίθεση με αυτό που περίμενε πολύς κόσμος (μεταξύ των οποίων και ο γράφων). Οι "μπλαουγκράνα" στον 1ο γύρο κατέκτησαν επίσης το 87,71% των διαθέσιμων πόντων, έναντι 64,91% στον 2ο γύρο (επίσης καμία νίκη στα τελευταία 3 παιχνίδια), ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά των "μερένγκες" είναι 82,45% για τον 1ο γύρο και 70,17% για τον 2ο γύρο.

Το ψέμα των οικονομικών

Η Ατλέτικο διαθέτει 5 φορές μικρότερο μπάτζετ από το clasico, μόνο που ταυτόχρονα διαθέτει και 5 φορές μεγαλύτερο μπάτζετ από τη συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων ομάδων της κατηγορίας. Ως εκ τούτου, ήταν καθήκον της να "παίξει" τον τίτλο στα παιχνίδια με τους έτερους διεκδικητές όπως και το έκανε (με μία νίκη και 3 ισοπαλίες), "καθαρίζοντας" εύκολα ή δύσκολα εκείνα με τις μικρότερες ομάδες. Οι "ροχιμπλάνκος" είναι η 3η ομάδα της χώρας και είναι αδιανόητο, έστω και σε σύγκριση με τους δύο "κολοσσούς", να αντιμετωπίζεται ως αμελητέα ποσότητα.

Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα ήταν σε θέση να επιβιώσει με 517.000.000 ευρώ οφειλές το 2011 και να "φεσώσει" το ισπανικό Δημόσιο με 171.000.000 ευρώ, μέχρι να συνάψει διακανονισμό σταδιακής αποπληρωμής των χρεών σε βάθος χρόνων, με 15.000.000 ευρώ ετήσια δόση και τόκο 4,5%. Με πρόεδρο και ιδιοκτήτη για χρόνια τον Χεσούς Χιλ και μεταξύ των διαδόχων τον γιο του, επίσης δεν είναι και τόσο "αθώα" όπως δεν είναι η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα, ως προς τον "εκβιασμό" του κράτους για οικονομικούς σκοπούς μέσω των φιλάθλων και του μεγέθους της.

Η διαφορά μπάτζετ έπαιξε τον ρόλο της μέχρι ενός σημείου στη φετινή πορεία της Ατλέτικο, της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ. Από εκεί και πέρα, έπαιξαν ακόμα πιο κομβικό ρόλο άλλοι παράγοντες. Τον τίτλο δεν κατέκτησε η φτωχή πλην τίμια Ατλέτικο, αλλά η καλύτερη και πιο έξυπνη Ατλέτικο, κάτι που δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο το μέγεθος της επιτυχίας.

Το ψέμα του διπόλου

Η Ατλέτικο Μαδρίτης των τελευταίων δύο ετών έρχεται με τη σειρά της να διαψεύσει ακόμα μία τεράστια παραπλάνηση που επισκιάζει το ισπανικό ποδόσφαιρο, το οποίο με γκεμπελίστικο τρόπο συχνά παρομοιάζεται με το σκοτσέζικο. Το "πρωτάθλημα των δύο" το κατέκτησαν οι "ροχιμπλάνκος". Η Βιγιαρεάλ το 2008 τερμάτισε πάνω από την Μπαρτσελόνα που 10 μήνες μετά κατέκτησε όλους τους διαθέσιμους τίτλους, ενώ μία χρονιά νωρίτερα η Σεβίλλη διεκδικούσε τον τίτλο μέχρι την τελευταία αγωνιστική.

Σαφώς και οι δύο "αιώνιοι" βρίσκονται πολλά επίπεδα πάνω από τον ανταγωνισμό, ωστόσο οι ομάδες που τερματίζουν από πίσω τους συχνά είναι εξίσου καλές ή καλύτερες από τις πρωταθλήτριες ή δευτεραθλήτριες Αγγλίας, Ιταλίας, Γερμανίας και Γαλλίας, όπως έχει αποδειχθεί σε αναμετρήσεις των διεθνών διοργανώσεων. Για παράδειγμα, τη σεζόν 2011-2012, η Αθλέτικ Μπιλμπάο του Μαρσέλο Μπιέλσα που τερμάτισε στη 10η θέση της Primera Division παρέδωσε μαθήματα ποδοσφαίρου στην παρά ένα λεπτό πρωταθλήτρια Αγγλίας Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Αντιστοίχως, οι παίκτες ηγέτες των αγγλικών ομάδων, στην πλειοψηφία τους είναι Ισπανοί και αποκτήθηκαν από συλλόγους που τερματίζουν πίσω από Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ. Ντάβιδ Σίλβα, Χουάν Μάτα, Σάντι Καθόρλα, Ντάβιντ ντε Χέα, ήταν τα πρώτα βιολιά σε ομάδες όπως η Βαλένθια, η Βιγιαρεάλ, η Ατλέτικο και η Μάλαγα και πλέον είναι οι ηγέτες σε ομάδες όπως η Τσέλσι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μάντσεστερ Σίτι και η Άρσεναλ, δίχως να επηρεαστούν στην απόδοσή τους, εξαιτίας της μικρής διαφοράς στην αλλαγή επιπέδου.

Το ψέμα της συνέχειας

Η επιτυχία της Ατλέτικο δεν είναι τόσο μεγάλο θαύμα όσο προβάλλεται, έστω κι αν έχει αυτόν τον αντίκτυπο. Τέτοιο χαρακτηρισμοί μειώνουν τη δουλειά που έχει ρίξει αυτός ο προπονητής και αυτοί οι παίκτες από τον χειμώνα του 2012. Η Μπαρτσελόνα βρίσκεται σε ασταμάτητη πτώση, η Ρεάλ δεν μπορεί να βρει πιάσει σταθερή τροχιά ανόδου και οι "ροχιμπλάνκος" άδραξαν μία μοναδική ευκαιρία.

Με τον Ντιέγκο Κόστα να αποχωρεί για την Τσέλσι, τον Φιλίπε Λουίς πιθανότατα να τον ακολουθεί, τον Κόκε να περιμένει την πρώτη ομάδα που θα του προσφέρει πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, τον Τιμπό Κουρτουά να είναι δανεικός και τον Ντιέγκο Σιμεόνε να μετράει μέρες (ή έστω μήνες) μέχρι να του εμπιστευτεί κάποιος ισχυρότερος σύλλογος τον πάγκο του, η Ατλέτικο είναι βέβαιο ότι δεν θα ξαναπιάσει τα ίδια στάνταρ στα επόμενα χρόνια. Ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά και πλέον δεν αρκεί να αντικαταστήσει τον Φερνάντο Τόρες με τους Ντιέγκο Φορλάν και Σέρχιο Αγκουέρο, αυτούς με τον Ρανταμέλ Φαλκάο και αυτόν με τον Κόστα. Εξάλλου, όταν το έκανε αυτό, δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλήτρια, διότι αυτές οι κινήσεις δεν ήταν αρκετές.

Τώρα θα χρειαστεί μαζικότερη αναπλήρωση κενών, που για οικονομικούς λόγους δεν είναι σε θέση να το πράξει σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Η παραμυθένια πορεία της Ατλέτικο μοιάζει να ολοκληρώνεται, αλλά μέχρι την τυπική αποκαθήλωσή της (ή την διάψευσή μου), μπορούμε να τη θαυμάζουμε, να τη μιμούμαστε σε κάθε έκφανση και να την καταγράφουμε ενδόξως στα κατάστιχα της ποδοσφαιρικής ιστορίας.