Ο Βαρδινογιάννης, ο όχλος και ο Αλαφούζος

ΕΙΝΑΙ δυνατόν να έχει αξία η γνώμη του όχλου; Είναι δυνατόν να γίνεται συζήτηση για τον όχλο; Αποδοκιμάστηκε λέει στο ματς με τον Αστέρα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Και τι έγινε; Σημειώθηκαν λέει και συμπλοκές. Και δύο αβγά Τουρκίας. Και τι με νοιάζει εμένα, τι κάνανε τρεις-τέσσερις στο γήπεδο ή τρεις τέσσερις χιλιάδες; Κι ακόμα περισσότεροι. Τότε με το συλλαλητήριο είχανε φάει τον παπά του Βγενοπούλου κι είχανε βγει στο δρόμο, πάνω από χιλιάδες. Όχλος είναι αυτός. Μάζα. Τη μία αποθεώνει τον Τσίπρα, την άλλη τον βρίζει. Οι ίδιοι άνθρωποι.

Είναι ποτέ δυνατόν να έχει κάποια έστω και ελάχιστη αξία η γνώμη τους; Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ποδόσφαιρο. Που πέρα από τη μειωμένη ικανότητα στη αντίληψη των πραγμάτων υπάρχει (σε ότι έχει να κάνει με τους οργανωμένους) και το μεροκάματο. Το σκυλί όπου τρώει γαβγίζει. Μαγαζιά είναι οι διάφορες Θύρες. Από οπαδοί, οι αρχηγοί τους εξελίχθηκαν σε επιχειρηματίες. Δεν πρόκειται για τυχαία πρόσωπα. Τη Βαρβάκειο έχει βγάλει ο Χατζηχρήστος κι ο λόγος του είναι συγκροτημένος στο 100%.

Δεν θα κάτσω να μιλήσω για σεβασμό απέναντι στον 80χρονο πλέον Καπετάνιο. Είναι λάθος να μπεις σ' αυτή τη συζήτηση. Είναι λάθος ν' ανοίξεις κουβέντα με τον όχλο. Στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη με εγκάθετους. Και στη μία και στην άλλη τους αγνοείς. Δεν ασχολείσαι μαζί τους. Αυτό σε ότι έχει να κάνει με εμάς τους τρίτους. Με αυτούς που έχουν δημόσιο λόγο.

Όταν κρίνεις ένα γεγονός, οφείλεις να λαμβάνεις υπόψη σου την αφετηρία. Το κίνητρο. Ποιος είναι αυτός που το κάνει και γιατί. Δεν δίνεις λοιπόν αξία στον όχλο. Δεν τον βάζεις απέναντί σου ισότιμο συνομιλητή. Δεν ισχύει όμως αυτό για τον Παναθηναϊκό. Για τη Παναθηναϊκή οικογένεια. Δεν έγινε το επεισόδιο σε κάποιο θέατρο ή στα μπουζούκια, που ειρήσθω εν παρόδω, ο Καπετάνιος είναι ένας από τους τελευταίους γλεντζέδες. Το περιστατικό έγινε στη Λεωφόρο. Σε ιδιωτικό χώρο. Στο σπίτι του Παναθηναϊκού. Αν δεν το έχει αντιληφθεί ο Γιάννης Αλαφούζος, η Λεωφόρος είναι σπίτι του. Είναι το δεύτερο σπίτι του.

Και βγαίνει και υπερασπίζεται τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, ο Άγγελος Μπασινάς. Με ανάρτησή του "λίγος σεβασμός". Και φωτογραφίες από ιστορικές επιτυχίες του Παναθηναϊκού επί της εποχής του Καπετάνιου. Ο Μπασινάς που θα δικαιούτο να έχει κάθε πικρία. Καθώς στα πρώτα χρόνια της καριέρας του (όπως και οι Γκούμας, Καραγκούνης) έπαιζε για ψίχουλα. Προσβάλλοντας όμως τον Γ. Βαρδινογιάννη είναι σαν να προσβάλλουν και τη δεκάχρονη δική του παρουσία στον Παναθηναϊκό.

Ο Αλαφούζος, αιχμάλωτος της Θύρας 13, σιώπησε. Καμία σχέση η μία περίπτωση με την άλλη, άλλα όταν πέθανε ο Μάκης Ψωμιάδης, ο Μελισσανίδης έστειλε στεφάνι. Αγνοώντας την Οριτζιναλ και τους λοιπούς ΑΕΚάρχες. Και σαν ΑΕΚ και ο ίδιος, προσωπικά. Χωρίς να έχει τη παραμικρή προσωπική σχέση ή επαφή μαζί του.

Δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Λόγοι ευγένειας και ευπρέπειας επέβαλαν στον Αλαφούζο, να πάρει θέση και να καταδικάσει το γεγονός. Όπως και σεβασμού στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Δύο λόγια θα ήταν αρκετά. Μια ανακοίνωση δέκα λέξεων. Στο σπίτι του (όπως είπαμε), έγινε το επεισόδιο. Δεν έγινε κάπου στο δρόμο. Δεν το έκανε. Εγκλωβισμένος στη σχέση του με τους οργανωμένους, δεν το τόλμησε.

Για την αποτίμηση της παρουσίας του Γ. Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό και στο ποδόσφαιρο γενικότερα, ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του. Αν φεύγοντας ο Καπετάνιος, ο Παναθηναϊκός πήγε καλύτερα και το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε καλύτερο. Αν σήμερα ο ("απελευθερωμένος" πλέον) Παναθηναικός είναι καλύτερα. Φεύγοντας ο Βαρδινογιάννης είχε πει "αφιέρωσα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στον Παναθηναϊκό". Αλήθεια έλεγε. Για 21 χρόνια ήταν στον Παναθηναϊκό τα πάντα: Μεγαλομέτοχος, πρόεδρος, δημόσιες σχέσεις, υπεύθυνος επικοινωνίας, επαφές με ΓΓΑ, ΕΠΟ, ΕΠΑΕ κι από ένα σημείο και μετά τεχνικός διευθυντής και σκάουτερ.

Δεν ήταν χόμπι για τον Γιώργο Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός. Ήταν πάθος (τι λόγο είχε άλλωστε να πάει στο γήπεδο με τον Αστέρα Τρίπολης;). Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είναι η ζωντανή ιστορία του Παναθηναϊκού. Απέναντι στην οποία ο Γιάννης Αλαφουζος σιώπησε και δεν άρθρωσε μία λέξη για να την υπερασπιστεί.

Στο τραγούδι της ημέρας, Tom Waits και Minnie The Moocher, από την ταινία Κότον κλαμπ.