Ο Μαρινάκης φταίει...
Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για τα αίτια των επεισοδίων στη Λεωφόρο και εξηγεί γιατί δεν φταίει ο Μαρινάκης για όλα τα δεινά του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Σε κάθε είδηση, ρεπορτάζ, άρθρο που αφορά τον ΠΑΟΚ ή τον Παναθηναϊκό, κάποια ήττα τους, επεισόδια ή εξωαγωνιστικά προβλήματα, στα σχόλια των αναγνωστών από κάτω είναι δεδομένο ότι θα εμφανιστεί και ο εξυπνάκιας (συνήθως περισσότεροι από ένας) που θα γράψει: "Ο Μαρινάκης φταίει". Πρόκειται για ειρωνεία ασφαλώς (και όχι ιδιαιτέρως επιτυχημένη αν με ρωτάτε) η οποία υπονοεί ότι τόσο "πράσινοι", όσο και ο "δικέφαλος" κατηγορούν τον Ολυμπιακό για όλα τα δεινά του κόσμου και δεν κοιτούν τα χάλια τους.
Ερυθρόλευκο άλλοθι
Κι όμως, παρότι το συγκεκριμένο "αστείο" λειτουργεί περισσότερο ως ερυθρόλευκο άλλοθι, νομίζω ότι ταιριάζει γάντι σε όσα συνέβησαν την Κυριακή (04/05) στη Λεωφόρο. Είχα γράψει και μετά από τον ημιτελικό της Τούμπας ότι το επιχείρημα "ναι, αλλά τα πάντα ξεκινούν από τον τρόπο που καταστρέφει το ελληνικό ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός" προσφέρει ηθική νομιμοποίηση στην καφρίλα. Το ίδιο θεωρώ συνέβη και με τους διθυράμβους για την ατμόσφαιρα στον τελικό και το επιχείρημα "είδατε που όταν λείπουν οι ακατανόμαστοι μπορούμε να φτιάξουμε μια ποδοσφαιρική γιορτή χωρίς πολλά έκτροπα": Ένα επιχείρημα λάθος πέρα ως πέρα.
Διότι, να που δεν ξεκινούν τα πάντα από τον τρόπο που καταστρέφει το ελληνικό ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός. Το πρώτο ντέρμπι (πρωταθλήματος) με μετακίνηση οπαδών μετά από χρόνια δεν περιελάμβανε τους Πειραιώτες. Περιελάμβανε ένα μικρό αριθμό ΠΑΟΚτσήδων, μέσα στην κατάμεστη Λεωφόρο. Αρκούσε για να γίνει χαμός. Δίχως αιτία και αφορμή.
Φταίει η ατιμωρησία
Οι εικόνες από τα επεισόδια αποκαλύπτουν ένα μέρος μόνο του προβλήματος: Κόσμος σουλάτσαρε με την άνεση του δίπλα σε ποδοσφαιριστές, προπονητές, τον Σαββίδη και τον Αλαφούζο, κόσμος που προφανώς δεν είχε και τις καλύτερες των προθέσεων, ωστόσο η πρεμούρα των υπευθύνων δεν ήταν να τους συλλάβουν, ήταν να τους βγάλουν από το γήπεδο! Η ατιμωρησία, λοιπόν. Ένα φαινόμενο που βασανίζει την Ελλάδα γενικώς και σε πάρα πολλούς τομείς και αποτελεί μια από τις βασικότερες αιτίες όσων συμβαίνουν στα γήπεδα. Δεν μιλάω για τις τιμωρίες των ΠΑΕ. Μιλάω για τις τιμωρίες των φυσικών αυτουργών. Όταν κάποιος πετάει καρέκλα, πρέπει να συλλαμβάνεται, ανεξαρτήτως τι ποινή θα φάει η ομάδα του.
Κι ωστόσο, δεν παίρνω κι όρκο ότι θέλουμε πραγματικά κάτι τέτοιο. Κάθε φορά που όντως συλλαμβάνονται οπαδοί μετά από επεισόδια, οι ΠΑΕ σπεύδουν να τους υπερασπιστούν, οι δημοσιογράφοι το ίδιο, οι μπάτσοι είναι πάντα οι κακοί της ιστορίας και γενικώς "έλα μωρέ, εδώ γίνεται της πουτάνας , από τα καημένα τα παιδιά θα ξεκινήσει η κάθαρση;" Μην μου πείτε ότι δεν το έχετε ακούσει σε κάποια από τις πολλές παραλλαγές του.
Διχασμός
Το δεύτερο και μάλλον πιο ανησυχητικό πρόβλημα είναι το μίσος. Πάντα ήμασταν ένας λαός με μεγάλο ταλέντο στον αλληλοσπαραγμό. Μας αρκούσε μια αφορμή - ένα κόμμα, μια ιδεολογία, μια ομάδα, η Καρέζη ή η Βουγιουκλάκη - για να χωριστούμε σε στρατόπεδα, συχνά με τραγικά αποτελέσματα.
Εσχάτως και για λόγους κοινωνικούς (και όχι οικονομικούς κατά τη γνώμη μου) που δεν μας φτάνει ο χώρος να αναλύσουμε, το μίσος έχει βαθύνει. Δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον. Το βλέπω στο δρόμο, το βλέπω σε υπηρεσίες, το βλέπω στο ίντερνετ, το βλέπω παντού. Το βλέπω φυσικά και στα γήπεδα. Μέσα σε ένα περιβάλλον όπου οι συνήθεις συμβάσεις παύουν να ισχύουν και οι πράξεις μας δεν έχουν συνήθως καμία επίπτωση, είναι απολύτως αναμενόμενο να τα κάνουμε μπουρδέλο.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς χάσαμε την ικανότητα να συνυπάρχουμε με τους "αντιπάλους" μας στον ίδιο χώρο. Ξέρω πάντως ότι για να επιστρέψουμε στο σημείο όπου δεν θα χρειάζονται ευχέλαια και πέντε - έξι εκατομμύρια αστυνομικοί για να βρεθούν οπαδοί και των δυο ομάδων στις κερκίδες χωρίς να ανοίξει μύτη, θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμα. Και δεν φταίει ο Μαρινάκης για αυτό.
Δείτε την εκπομπή Super BALL με τους Παντελή Βλαχόπουλο και Θέμη Καίσαρη για το ντέρμπι της Λεωφόρου.
.jpg)
