Έξι γκολ και ούτε μια κλωτσιά

Αν έπαιζα μπάλα στον ΠΑΟΚ και πέρυσι και φέτος και έβλεπα τον ίδιο παίκτη να κάνει όργια απέναντι στην ομάδα μου και να της βάζει έξι γκολ σε δυο ματς, θα του είχα ρίξει μια κλωτσιά να με θυμάται! Τίποτα αντιαθλητικό, ούτε φυσικά θα προσπαθήσω να του κόψω τη μπάλα.

Δεν μιλάω ασφαλώς ούτε για τις γνωστές λαϊκίστικες ανοησίες – δημόσιες σχέσεις με την εξέδρα που έχουν κοστίσει άπειρες κόκκινες στον "Δικέφαλο" στο πρόσφατο παρελθόν. Μιλάω απλώς για ένα δυνατό φάουλ που θα έβγαζε νεύρα, τσαντίλα, πληγωμένο εγωισμό, το - κατά τη γνώμη μου απαραίτητη - "σκύλιασμα" του στιλ "ΟΚ, μας π...ξες πάλι, οπότε πάρε αυτό για ενθύμιο και θα τα ξαναπούμε".

Ισχύει και για όσους δεν έπαιζαν μπάλα στον ΠΑΟΚ πέρυσι: Ο Παναθηναϊκός έχει ήδη κερδίσει φέτος στην Τούμπα και γυρίζει ένα παιχνίδι από 1-2 σε 4-2 μέσα σε μισή ώρα. Ουδείς με ΠΑΟΚτσήδικη φανέλα στην άδεια Λεωφόρο φάνηκε να θυμώνει "ποδοσφαιρικά" από τη συγκεκριμένη εξέλιξη. Για την ακρίβεια ήταν ο Μπεργκ που εκτός από τα γκολ και την ασίστ, έριξε και μια σκαριά που σήκωνε ως και κόκκινη στον - τραγικό - Μιγκέλ Βίτορ. Λεπτομέρειες θα μου πείτε.

Λεπτομέρειες που δείχνουν ότι ο ΠΑΟΚ εδώ και καιρό δεν είναι ΠΑΟΚ. Είναι μια σοφτ ομάδα, εντελώς φλώρικη που δεν έχει κάψα, δεν εμπνέει κάτι άλλο που αρχίζει από επίσης από "κα" και επιπλέον παραμένει απολύτως εύθραυστη αγωνιστικά. Μια ομάδα που στο 60ο λεπτό είχε το ματς ακριβώς εκεί που το ήθελε και δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί. Που έκανε τον - πολύ βελτιωμένο αλλά θεωρώ ακόμη μέτριο ποιοτικά – Νίκο Καρέλη να μοιάζει με Λιονέλ Μέσι. Που συνεχίζει να τρώει τριάρες και τεσσάρες όποτε παίζει εκτός έδρας. Και που δίνει το δικαίωμα στον Γιάννη Αναστασίου να δηλώνει μετά τη λήξη της αναμέτρησης, περίπου ότι μονάχα ο Παναθηναϊκός υπήρχε στο γήπεδο, πολύ χαλαρός και πολύ άνετος, σαν να έπαιζε με μικρό αντίπαλο που δεν τον ανησύχησε καθόλου.

Τα αμιγώς αγωνιστικά δεν θέλω να τα αναλύσω. Δεν θέλω δηλαδή να σταθώ περισσότερο στην ακατανόητη απουσία του Κάτσε που άφησε τον άξονα του ΠΑΟΚ δίχως καθόλου ταχύτητα, στα απίθανα λάθη της αμυντικής γραμμής (ολόκληρης την αμυντικής γραμμής και λιγότερο του Ρικάρντο Κόστα που τείνει να απαξιωθεί νωρίς – νωρίς), την εμφανή διαφορά φυσικής κατάστασης,την επιλογή του Αναστασιάδη να έχει τον Κλάους όχι μόνο εκτός περιοχής αλλά και στο αριστερό άκρο της επίθεσης, πάνω στον αργό Τριανταφυλλόπουλο με τον οποίο ο Μακ θα είχε σαφώς περισσότερες πιθανότητες να δημιουργήσει ρήγματα κ.α.

Για τον ΠΑΟΚ, πιο ανησυχητική απ΄όλα τα παραπάνω, πιο ανησυχητική και από την ήττα (που άλλωστε, πέραν του ψυχολογικού σκέλους, ότι δηλαδή ο Παναθηναϊκός έχει πάρει τα μέτρα των "ασπρόμαυρων", μάλλον δεν θα παίξει και μεγάλο ρόλο στα πλέι – οφ) είναι η πλήρης απώλεια χαρακτήρα. Έξι γκολ από έναν ποδοσφαιριστή σε δυο ενενηντάλεπτα και ούτε μια κλωτσιά. Αυτό τα λέει όλα.

Ή μάλλον ψέμματα. Ο Αναστασιάδης δηλώνει ικανοποιημένος. Αυτό τα λέει όλα...

Η αρθρογραφία για το ντέρμπι:

Δημήτρης Κριτής: Η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος

Τσάρλυ: Κρίμα κι άδικο για τους ποδοσφαιριστές