Η φτώχεια του ελληνικού ποδοσφαίρου

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για τις περιορισμένες επιλογές που προσφέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο στον Φερνάντο Σάντος ενόψει Παγκοσμίου Κυπέλλου και βάζει στη θέση τους όσους φιλάθλους γκρινιάζουν από συνήθεια.

EDITORIAL

16 ΜΑΪ 2014

O Φερνάντο Σάντος είναι τυχερός. Οι επιλογές που του προσφέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι δεδομένες. Το 2014 δεν υπάρχει κανένας Ζήκος και κανένας Γεωργάτος για να αποτελέσουν σημείο αναφοράς των επικριτών του. Ακόμη και όσοι γκρινιάζουν από συνήθεια, άσε μας ρε καρπουζά, πάλι με τον Κατσουράνη και τον Καραγκούνη θα πάμε Μουντιάλ, στην πραγματικότητα δεν έχουν κάτι να προτείνουν.

Ποιοι θα μπορούσαν να πάνε στη θέση τους; Ποιοι έχουν μείνει έξω από την 30άδα που ανακοινώθηκε και θα έκαναν τη διαφορά; Ακόμα και για την 23άδα δε νομίζω να προκύψουν μεγάλες ενστάσεις. Τα διλήμματα Τζόρβας ή Γλύκος και Παπαδόπουλος ή Κλάους θα προκαλέσουν μια κάποια συζήτηση αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι εκτός απροόπτου δεν κρίνουν την πορεία της Εθνικής στο Μουντιάλ. Ο Πορτογάλος λοιπόν δεν έχει τον "ευχάριστο πονοκέφαλο" (που δεν είναι ούτε ευχάριστος, ούτε πονοκέφαλος) μιας πληθώρας επιλογών. Δεν θα τον κρίνουμε για εκείνους που δεν πήρε μαζί του. Θα τον κρίνουμε για το ποδόσφαιρο που θα παίξει με όσους πήρε.

Τι δεν πάει καλά με τους Έλληνες παίκτες;

Προς το παρόν και με αφορμή την επικείμενη ανακοίνωση της τελικής αποστολής για το Μουντιάλ, ο προβληματισμός μου αφορά κάτι άλλο. Τι δεν πάει καλά με τους Έλληνες παίκτες; Για ποιο λόγο με εξαίρεση τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο και τον Γιώργο Σαμαρά (και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο ασφαλώς όταν και εφόσον γυρίσει υγιής) δεν μπορούν να βρουν σταθερό ρόλο και χρόνο συμμετοχής στα καλά πρωταθλήματα της Ευρώπης;

Γιατί φεύγουν από εδώ, κάποιοι στην κατάλληλη ηλικία (Φορτούνης, Φετφατζίδης, Ταχτσίδης), κάποιοι αργοπορημένα (Λάζαρος Κονέ, Τοροσίδης), με μεγάλες προσδοκίες και καταλήγουν στην καλύτερη περίπτωση αναλώσιμοι, στη χειρότερη αναπληρωματικοί ή στην κερκίδα; Και όχι στη Ρεάλ Μαδρίτης, ή την Μπαρτσελόνα. Στην Τζένοα, στην Μπολόνια, στην Καϊζερσλάουτερν, στην Τορίνο κ.λ.π.

Δεν υπάρχει ταλέντο;

Η Ελλάδα παραμένει σταθερά στην πρώτη δεκάδα της κατάταξης της FIFA. Οι χώρες που βρίσκονται πάνω ή λίγο κάτω από εμάς είτε διαθέτουν σπουδαία εγχώρια πρωταθλήματα, είτε έχουν γεμίσει τα σπουδαία πρωταθλήματα με δικούς τους παιχταράδες, είτε και τα δυο. Εμείς δεν διαθέτουμε ούτε το ένα το άλλο. Κάτι που από τη μία θα έπρεπε να μας κάνει να εκτιμήσουμε λίγο περισσότερο τα κατορθώματα της Εθνικής (αυτό να εκληφθεί και ως μίνι αυτοκριτική). Από την άλλη όμως δημιουργεί εύλογα ερωτήματα. Δεν υπάρχει ταλέντο; Δεν υπάρχει η κατάλληλη νοοτροπία; Δεν υπάρχει η διάθεση και η εργατικότητα. Όλα τα παραπάνω;

Θα έρθει η ώρα που θα μας στοιχίσει...

Όποια κι αν είναι η απάντηση, στην παρούσα φάση, δεν μοιάζει να κοστίζει στην Εθνική. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει και να μας προβληματίζει. Διότι, νομοτελειακά, το γεγονός ότι μετά από δέκα χρόνια συνεχών προκρίσεων σε μεγάλες διοργανώσεις, το διεθνές στάτους του Έλληνα ποδοσφαιριστή παραμένει επιεικώς αναξιόπιστο, θα έρθει η ώρα που θα μας στοιχίσει...