H πειθαρχία του Αναστασιάδη

Οι φανατικοί οπαδοί του Αναστασιάδη, με το που έγινε γνωστός ο αποκλεισμός του Βίτορ και του Τζαβέλλα από το παιχνίδι με τη Ζίμπρου ξεσπάθωσαν υπέρ του: "Έτσι ρε Άγγελε, βάλε τάξη στο μπουρδέλο, τέλος το καφενείο, όποιος δε γουστάρει σπίτι του" κ.λ.π.

Και οι φανατικοί εχθροί του έκαναν το ίδιο αλλά εις βάρος του: "Άρχισε ο τσοπάνης τα δικά του, δεν γουστάρει προσωπικότητες, ο τύπος είναι κομπλεξικός" κ.λ.π.

Η αλήθεια στη μέση

Η αλήθεια, φυσικά, για όποιον ενδιαφέρεται να την δει και όχι να την προσαρμόσει στις προσωπικές του εμμονές, βρίσκεται κάπου στη μέση. Η πειθαρχία αποτελεί σημαντικό παράγοντα επιτυχίας σε μια ομάδα αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μια σχετική έννοια. Ο προπονητής δεν διαχειρίζεται μονάχα ποδοσφαιριστές και συστήματα. Διαχειρίζεται προσωπικότητες. Δεν γίνεται όλοι να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, ούτε να αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο σε κάθε περίσταση. Η επιτυχία στη διαχείριση των αποδυτηρίων, όπως άλλωστε και στα περισσότερα πράγματα στη ζωή, βρίσκεται στην εύρεση της χρυσής ισορροπίας: Αφήνω κάθε παίκτη να είναι ο εαυτός του, στο βαθμό όμως που ο εαυτός του δεν κάνει κακό στην ομάδα.

Ο Αναστασιάδης, παρότι οι θαυμαστές του θεωρούν την επιβολή πειθαρχίας ένα μεγάλο προσόν του, κατά τη γνώμη μου δεν τα πάει πολύ καλά στο συγκεκριμένο τομέα. Δίνει την εντύπωση ότι θέλει να... διοικεί μια σχολική αίθουσα με παιδάκια, κατά προτίμηση ευσεβή, που θα τον ακούν δίχως αντιρρήσεις. Απέναντι σε χαρακτήρες με ιδιορρυθμίες ακολουθεί προκρούστεια τακτική: Τραβάει, κόβει, ράβει, προσπαθεί να τους φέρει όλους στα δικά του μέτρα. Δεν γίνεται πάντα. Κάποιοι θα κλωτσήσουν, κάποιοι θα τα σπάσουν, κάποιους θα τους χάσει εντελώς. Το αποτέλεσμα είναι βεβαίως πράγματι να παρουσιάζει πειθαρχημένες ομάδες. Αλλά στον Πλατανιά αυτό αρκεί. Στον ΠΑΟΚ όχι. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται την ποιότητα και την τρέλα παικτών όπως ο Βίτορ ή ο Γιώργος Τζαβέλλας.

Χρειάζεται ειδική διαχείριση

Στον αντίποδα, επειδή τους χρειάζεται δεν μπορεί να ανεχθεί και τα καπρίτσια τους. Ο Τζαβέλλας οφείλει να μάθει να συγκρατεί τα νεύρα του για να μην προκαλέσει ζημιά στην ομάδα του. Ο Αναστασιάδης, ορθώς, προσπαθεί να του το δείξει από νωρίς στη σεζόν μπας και το εμπεδώσει.

Η περίπτωση Βίτορ απαιτεί χρόνο για να ξεκαθαρίσει. Ο Πορτογάλος, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, βγάζει ξενέρωμα εδώ και καιρό. Όσα συνέβησαν την τρέχουσα εβδομάδα, πιθανόν να είναι η δημόσια έκφραση της δυσαρέσκειάς του. Γιατί έχασε το κέφι του όμως; Τι τον χάλασε; Κάθισε κάποιος να τον ρωτήσει; Και μην ακούσω ανοησίες του στιλ: "Σιγά μην τον παρακαλέσουμε κιόλας, αν δεν γουστάρει να παίζει στην ΠΑΟΚάρα ας πάει στο... καλό". Δεν λειτουργούν έτσι οι ομάδες πρωταθλητισμού. Αντιθέτως, έχουν ανθρώπους επιφορτισμένους με το συγκεκριμένο καθήκον: Να συζητούν με τους ποδοσφαιριστές και να μαθαίνουν τα παράπονά τους, προτού εξελιχθούν σε μεγάλα προβλήματα.

Ο Άγγελος Αναστασιάδης δεν είναι τέτοιος άνθρωπος και επίσης δεν είναι αυτή η δουλειά του. Ούτε του Ιάκωβου Αγγελίδη είναι η δουλειά. Ο Ζήσης Βρύζας ούτε που ξέρω πια τι δουλειά κάνει. Άρα ποιος; Ποιος θα μιλήσει στον Βίτορ για να μάθει τι τον απασχολεί;

Προφανώς κανείς. Κι έτσι, ο ΠΑΟΚ κινδυνεύει να χάσει τον καλύτερο στόπερ του επειδή πλάσαρε αντί να σουτάρει σε μια άσκηση στην προπόνηση, επειδή ο Άγγελος Αναστασιάδης δεν είχε και δεν θα αποκτήσει στα γεράματα την απαιτούμενη διαλλακτικότητα για να σβήνει τέτοιες φωτιές εν τη γενέσει τους και κυρίως επειδή η οργάνωση του ανθρώπινου δυναμικού του, παραμένει για τα πανηγύρια...

Διαβάστε ακόμη:

Εκτός αποστολής για τιμωρία οι Τζαβέλλας και Βίτορ

Ανοικτό το μέλλον του Βίτορ μετά το επεισόδιο