Η πικρή αλήθεια μιας σπάνιας ευκαιρίας

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για την μεγάλη ευκαιρία που είχε και έχασε ο Ολυμπιακός και εξηγεί γιατί οι ερυθρόλευκοι που θέλουν να λογίζονται σημαντικό ευρωπαϊκό κλαμπ, δεν χρειάζονται δικαιολογίες και κανάκεμα από τα ΜΜΕ

20 ΜΑΡ 2014

Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν έχασε μονάχα μια πρόκριση, αλλά μια ιστορική ευκαιρία είναι, νομίζω , αδιαμφισβήτητο. Αν όχι φέτος, με 2-0 το πρώτο ματς και με αντίπαλο στα χειρότερα του, τότε πότε; Σύντομα, θα πει κάποιος. Εφόσον συνεχίσει να προκρίνεται στους «16» τότε σύντομα θα βρεθεί και στους «8». Μοιάζει λογικό, ωστόσο η ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ έχει διδάξει κάτι άλλο: Οφείλεις να αρπάζεις ότι σου προσφέρεται. Η διοργάνωση δε σε περιμένει. Κάθε χρονιά ξεκινάει περίπου από το μηδέν και αποτελεί μια εντελώς διαφορετική περιπέτεια, με εντελώς διαφορετικές παραμέτρους και εντελώς διαφορετικές δυσκολίες. Ουδείς γνωρίζει λοιπόν αν όντως οι Ερυθρόλευκοι ξαναβρεθούν σύντομα τόσο κοντά στην ευρωπαϊκή υπέρβαση Η στιγμή που περνά και χάνεται, λέει ο στιχουργός.

Το γκολ του Κόντε που πόνεσε...

Το γκολ του Αντόνιο Κόντε στο ΟΑΚΑ πόνεσε. Και τότε, όπως και σήμερα, υπήρχαν όλες οι οι προδιαγραφές ώστε να συνεχίσει ο Ολυμπιακός να βρίσκεται κάθε χρόνο στις παρυφές της ευρωπαϊκής διάκρισης.. Μόνο που πέρασαν δεκαπέντε χρόνια για να παρουσιαστεί κάτι ανάλογο. Η στιγμή πέρασε και χάθηκε, Πάλι.

Όλα αυτά δεν τα γράφω για να γυρίσω το δάχτυλο στην πληγή των φίλων του Ολυμπιακού. Τα γράφω απλώς διότι απεχθάνομαι το χρύσωμα του χαπιού. Τα διάφορα επικολυρικά: «Υπερήφανος», «Έπεσε με ψηλά το κεφάλι», «Προκρίθηκε στις καρδιές μας» κ.λ.π. Ο Μίτσελ και οι άνθρωποι της ομάδας έχουν κάθε λόγο να αντιμετωπίσουν το αποτέλεσμα με συγκρατημένη πίκρα και μια λογική «παλέψαμε, αποκλειστήκαμε, πάμε παρακάτω». Οι δημοσιογράφοι όχι. Άκουσα χθες συνάδελφο (που εκτιμώ πολύ) ο οποίος την ώρα που ρωτούσε τον προπονητή των Πειραιωτών, ταυτόχρονα του έδινε άλλοθι: «Ο πρώτος στόχος του Ολυμπιακού ήταν να περάσει στους “16” και αυτό το κατάφερε, οπότε κόντρα στη Γιουνάιτεντ πήγε για το θαύμα, ε;».

Ολυμπιακός, το ευρωπαϊκό κλαμπ...

Πρώτον αυτό δεν αποτελεί ερώτηση, αποτελεί απάντηση και μάλιστα επίσημου εκπροσώπου της ομάδας. Δεύτερον, προφανώς δεν θα ήταν θαύμα να αποκλείσει ο φετινός Ολυμπιακός τη φετινή Γιουνάιτεντ. Το αντιλήφθηκαν όλοι όσοι είδαν τα δυο παιχνίδια ακόμα κι αν δεν έχουν παρακολουθήσει λεπτό από τη τρέχουσα Πρέμιερ Λίγκ.

Τρίτον και σημαντικότερον, αν οι πρωταθλητές Ελλάδος θέλουν να λογίζονται σημαντικό ευρωπαϊκό κλαμπ, τότε δεν χρειάζονται δικαιολογίες και κανάκεμα από τα ΜΜΕ. Ούτε οι ίδιοι, ούτε οι οπαδοί τους. Δεν υπάρχει Ολυμπιακός που να μην καταλαβαίνει πόσο μεγάλη υπήρξε η ευκαιρία που χάθηκε. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση υποτιμά τη νοημοσύνη του κοινού.

Αδιαμφισβήτητα αργή...

Η ευρωπαϊκή πρόοδος του Ολυμπιακού παραμένει αδιαμφισβήτη. Αλλά παραμένει και αδιαμφισβήτητα αργή. Προχωρά, προχωρά όμως με πολύ αργά βήματα. Οποιοσδήποτε άλλος σύλλογος (με τις οικονομικές δυνατότητες και τον κόσμο των Ερυθρολεύκων) έπαιρνε πρωτάθλημα στη χώρα του 16 φορές στα τελευταία 18 χρόνια, θα βρισκόταν στους «16» ή στους «8» σαφώς πιο συχνά. Για ποιο λόγο δεν βρίσκεται ο Ολυμπιακός; Δεν είναι ένας, είναι αρκετοί.

Πιο καψούρης ο Μαρινάκης...

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δείχνει σαφώς πιο καψούρης με την Ευρώπη από τον Σωκράτη Κόκκαλη. Δεν μπορεί , άρα, να μην αντιλαμβάνεται ότι η σημερινή Σούπερ Λίγκα και το επίπεδο της, επιτρέπουν στον Ολυμπιακό να καπαρώνει εύκολα τα εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν του επιτρέπουν όμως να εξελιχθεί σε κάτι άλλο , καλύτερο από αυτό που είδαμε στο «Ολντ Τράφορντ». Καλύτερο από αυτό που βλέπουμε κάθε φορά που ο πρωταθλητής πλησιάζει την ευρωπαϊκή πηγή και φεύγει διψασμένος...

Δείτε τα γκολ της αναμέτρησης: