Mαγένκο όπως... Βοσκάκης

Οι δυο διαιτητές που σχολιάστηκαν περισσότερο την Κυριακή (24/3) στην Ελλάδα ήταν ο Βοσκάκης που σφύριξε στο ΠΑΟΚ – ΠΑΣ Γιάννενα και (μακράν του δευτέρου) ο Ουντιάνο Μαγένκο του Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρτσελόνα. Καταλαβαίνετε, ελπίζω, που το πάω.

Είχα γράψει κάποτε ότι οι αντιπαραθέσεις στα ελληνικά social media και τα αθλητικά σάιτ μετά από παιχνίδια όπως το Clasico ή το Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι στο επίπεδο των αντιπαραθέσεων του Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός (όχι ακριβώς στα ύψη δηλαδή). Κρίνοντας από την ένταση με την οποία μιλούν και γράφουν οι Έλληνες για τα παγκόσμια ντέρμπι, το συμπέρασμα είναι ότι οι περισσότεροι γεννήθηκαν στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, σε ένα διαμέρισμα πάνω από την παμπ «Ο Ξεδοντιάρης Τζιμ» στο Μάντσεστερ ή στην πολυκατοικία, όπως κοιτάζεις το «Κοπ», πρώτο στενό δεξιά.

Τότε, ο φίλος Γιάννης Σερέτης μου είχε απαντήσει ότι θεωρεί υγιή και απολύτως θεμιτή τη συγκεκριμένη εξέλιξη. Με τόσο ποδόσφαιρο που έχει μπει στη ζωή μας μέσω της τηλεόρασης την τελευταία δεκαετία, λογικά δημιουργήθηκαν γενιές νεαρών οπαδών που αγαπάνε την Μπάρτσα όσο και τον Ολυμπιακό. Τη Λίβερπουλ όσο και τον ΠΑΟΚ κ.ο.κ. Και τσακώνονται για τις καινούργιες τους αγάπες με πάθος, ορμή, θυμό, με όλα τα χαρακτηριστικά του οπαδού. Γιατί όχι στο κάτω – κάτω; Καλύτερα να βριζόμαστε για τον Σαρρή (της ΕΠΟ, όχι του Εργοτέλη) και τον Κάκκο ή για τον Μέσι, τον Κριστιάνο και –ναι- τον Μαγένκο;

Θεωρητικά ο Σερέτης έχει δίκιο. Αν μας ενδιέφερε το ποδόσφαιρο. Αλλά δεν μας ενδιαφέρει. Όπως αποδεικνύεται στην πράξη, εμείς απλώς μέσα από τα ματς που περιμένει πώς και πώς όλος ο κόσμος, βρήκαμε ένα καινούργιο πεδίο για παλιούς καυγάδες. Μας αρέσει να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και να βριζόμαστε. Και είτε πρόκειται για το Ρεάλ – Μπάρτσα, είτε για τα επερχόμενα ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός, είτε ακόμα και στα πιο σοβαρά θέματα , όπως μνημόνιο – αντιμνημόνιο, το κάνουμε με σχεδόν τον ίδιο τρόπο: Ισοπεδωτικό, αφοριστικό, άσπρο – μαύρο και στη μέση τίποτα.

Η ευκολία με την οποία πάρα πολλοί οπαδοί της Ρεάλ γράφουν «Ουεφαλόνα» μια από τις καλύτερες ομάδες που είδαμε ποτέ να παίζει ποδόσφαιρο (η καλύτερη για τη γενιά μου) με αφήνει άφωνο. Η άνεση και η συχνότητα με την οποία οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα γράφουν «κλαψιάρη», «γατάκι» και «λούζερ» έναν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της τελευταίας εικοσαετίας (τουλάχιστον), τον Κριστιάνο Ρονάλντο, εξακολουθεί να με εκπλήσσει. Μπορώ να παραθέσω κι άλλα πολλά παραδείγματα. Αρκεί ένα: Το πέναλτι που κέρδισε ο Νεϊμάρ από τον Ράμος βρίσκεται στο 99% των σχολίων που γράφτηκαν μετά το ματς. Η εκπληκτική μπαλιά του Μέσι στο ξεκίνημα της φάσης, δεν βρίσκεται ούτε στο 1%.

Για να τελειώνουμε λοιπόν, δε γίναμε Ρεάλ , Μπαρτσελόνα, Μπάγερν και δεν ξέρω τι άλλο, επειδή μας αρέσει η μπάλα που παίζουν. Δεν γίναμε Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν για να αναπνεύσουμε από την μπόχα της Σούπερ Λίγκας. Γίναμε για να έχουμε ένα ακόμα λόγο να τσακωνόμαστε. Όχι σαν φίλαθλοι ή ποδοσφαιρόφιλοι. Ούτε καν σαν οπαδοί. Σαν χουλιγκάνοι...