Ο "Α" και ο "Β" είσαι εσύ

Η χυδαιότητα των διαλόγων στο Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας που κατέληξε σε μπουγέλα και μπουνιές, ούτε με εξέπληξε, ούτε με σόκαρε. Πρώτον, διότι η χυδαιότητα των πράξεων των ίδιων ανθρώπων μου είναι λίγο ως πολύ γνωστή και σαφέστατα τη θεωρώ περισσότερο αποκαλυπτική από τη χυδαιότητα των λόγων τους. Και δεύτερον επειδή ο συγκεκριμένος τρόπος ...διαφωνίας αποτελεί εδώ και πολύ καιρό τον κανόνα, δεν αποτελεί την εξαίρεση. Ίσως όχι μέσα στο προσχηματικό πλαίσιο των συνεδριάσεων επίσημων οργάνων, πάντως οπουδήποτε αλλού, όταν η κουβέντα φτάνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο το πράγμα γίνεται βόθρος εν ριπή οφθαλμού. Μπροστά στους ποδοσφαιρικούς διαλόγους που διαμείβονται κάθε εβδομάδα στο ελληνικό ίντερνετ, το επίμαχο Δ. Σ. μοιάζει με μάζωξη της φιλολολογικής λέσχης "Παρνασσός".

Αφήστε ήσυχη τη μάνα μου

Στο contra.gr και στα υπόλοιπα αθλητικά σάιτ υπάρχουν ευτυχώς άνθρωποι που σκανάρουν τα σχόλια των αναγνωστών και κόβουν τα πιο αισχρά. Ακόμα κι έτσι όμως, μπορείτε σε επίμαχα άρθρα να διαβάσετε από κάτω διαμάχες, οι οποίες έστω και χωρίς "χυδαίες" λέξεις, περιλαμβάνουν τεράστιες δόσεις ασχήμιας και ανοησίας. Στα δε social media όπου ο έλεγχος των σχολίων γίνεται σχεδόν αδύνατος, εξακολουθώ να μένω άφωνος με όσα βλέπω. Είτε με αφορούν προσωπικά (και διάφορα μέλη της οικογένειας μου ασφαλώς...), είτε αφορούν άλλους.

Υπάρχει εκεί έξω πολύς κόσμος που συζητάει για ποδόσφαιρο εξίσου ή και περισσότερο χυδαία από τον "Α" και τον "Β" στη Σούπερ Λίγκα. Για την ακρίβεια οι περισσότερες συζητήσεις κυμαίνονται στο συγκεκριμένο, εμετικό επίπεδο. Υποθέτω επειδή οι άλλοι, οι κανονικοί άνθρωποι, δεν θα μπουν στη διαδικασία να ανοίξουν διάλογο στο ίντερνετ με τους κάφρους. Κι έτσι αφήνουν το πεδίο ελεύθερο για όσους θέλουν να μας γ....σουν, να μας π...ουν, να μας ευχηθούν φριχτούς θανάτους, να ασελγήσουν στις μανάδες μας.

Το οικοσύστημα του μίσους

Θα μου πείτε, ναι αλλά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Αν οι επικεφαλής του χώρου συμπεριφέρονται σαν κοινοί χουλιγκάνοι, τι να περιμένεις από τους υπόλοιπους; Πιθανόν να έχετε δίκιο. Εγώ παρατηρώ απλώς ότι υπάρχει ένα απολύτως συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς για όσους έχουν απομείνει να ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και αυτό το μοτίβο το διαπιστώνεις σε όλη την αποκαρδιωτική του μεγαλοπρέπεια κάνοντας μια μικρή βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αμέσως μετά από ένα σημαντικό ντέρμπι. Ο "Α" και ο "Β" της Σούπερ Λίγκας, ο "Green Machine 13" και "Red Murderer 7" του Facebook εκφράζονται και σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Λογικό, εφόσον ζουν στο ίδιο οικοσύστημα.

Ένα οικοσύστημα που τρέφεται και επιβιώνει αποκλειστικά με το μίσος. Λίγες μέρες πριν, στο Βέλγιο ζήσαμε μια μοναδική ιστορία αγάπης. Ο φίλαθλος της Μπριζ που θέλησε να ζήσει μια ακόμα ημέρα για να δει την ομάδα του να παίζει, μας θύμισε ότι το ποδόσφαιρο, είναι πάθος, ένταση, αγώνας για τη νίκη και την επιβεβαίωση μα πάνω από όλα αυτά, είναι αγάπη. Εδώ, στον ποδοσφαιρικό (και όχι μόνο) απόπατο της Ευρώπης, το ποδόσφαιρο είναι μίσος. Ατελείωτο, βαθύ, σκοτεινό και ανεξέλεγκτο μίσος.

Δεν ξέρω ακριβώς την διαδρομή του. Ξεκινάει από τα πέταλα, περνάει μια βόλτα από τα social media και τα αθλητικά σάιτ και καταλήγει στα γραφεία της Σούπερ Λίγκας; 'Η ξεκινάει από τα γραφεία, περνάει από το ίντερνετ και ξεσπάει στις κερκίδες;

Ξέρω πάντως ότι όσοι ορίζουμε τη σχέση με τον αθλητισμό ως σχέση αγάπης έχουμε ηττηθεί κατά κράτος. Και άρα ο "Α" και ο "Β" είναι μεν συγκεκριμένοι άνθρωποι, αλλά δεν είναι κιόλας. Ο "Α" και ο "Β" είναι επίσης εσύ κι εγώ...

Διαβάστε ακόμη:

Οι διάλογοι-σοκ στο ΔΣ της Superleague