Ο ξεχασμένος Κλάους και το ποδόσφαιρο του 1-0

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης αναρωτιέται τι άλλο πρέπει να συμβεί για να πάρει τη θέση του ανέτοιμου Μήτρογλου ο Αθανασιάδης, σχολιάζει την επιλογή Μάνταλου και καταλήγει στο ότι ο Ρανιέρι μπορεί να μας βγάλει από τη λογική του 1-0.

08 ΣΕΠ 2014

Εξετάζοντας το ζήτημα εθνικοπατριωτικά, η Κυριακή ήταν χειρότερη και από τον σχολιασμό του Γιάννη Γκούμα στη ΝΕΡΙΤ (στο 45+2' του 1ου ημιχρόνου και ενώ ο διαιτητής είχε δείξει δυο λεπτά καθυστερήσεων ο σπουδαίος αναλυτής μας είπε: "Αυτό θα είναι ιδανικό χρονικό σημείο για να ισοφαρίσουμε πριν τελειώσει το πρώτο μέρος"! Όχι ότι θα μας χαλούσε να ισοφαρίσουμε και μετά δηλαδή αλλά να, επειδή ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, ίσως και να μη μετρούσε).

Εξετάζοντας το θέμα αθλητικά ας ξεμπερδέψουμε νωρίς με τα αυτονόητα, τουλάχιστον όσον αφορά στο ποδόσφαιρο: Είναι ακόμα πολύ νωρίς, δεν κρίθηκε τίποτα παρά την οδυνηρή ήττα, ο Κλαούντιο Ρανιέρι χρειάζεται χρόνο και δεν θα τον κράξουμε στην πρώτη στραβή. Τόσο ο Ρεχάγκελ όσο και ο Σάντος στραβά ξεκίνησαν, αλλά η μετέπειτα πορεία τους υπήρξε απολύτως επιτυχής. Ας ελπίσουμε να συμβεί και με τον Ιταλό το ίδιο.

Από εκεί και πέρα, όμως, το γεγονός είναι ότι η Ελλάδα δεν βλεπόταν. Με εξαίρεση το δοκάρι του Τοροσίδη, δεν είχε καθαρή ευκαιρία, ούτε όταν βρέθηκε να παίζει με παίκτη παραπάνω. Οι αιτίες γι' αυτό αρκετές. Η έλλειψη ρυθμού, το άδειο "Καραϊσκάκη", η απουσία επιθετικού πλάνου, η καλή αμυντική οργάνωση της Ρουμανίας και φυσικά η μέτρια έως κακή ημέρα αρκετών ποδοσφαιριστών.

Ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης είναι φιλότιμος αλλά δεν είναι εξτρέμ. Όταν είχε περισσότερη ενέργεια και έκρηξη, κάλυπτε τη θέση με σχετική επιτυχία χάρη και στην καλή τακτική αντίληψή του. Τώρα δεν μπορεί. Ο Γιώργος Σαμαράς δεν έπρεπε να ξεκινήσει. Ούτε το κλισέ "απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα" δεν περιγράφει επαρκώς το 45λεπτο του.

Και με ένα πόδι ο Μήτρογλου θα παίζει;

Και όσο για την επίθεση; Δεν μου αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας και ο Κλαούντιο Ρανιέρι έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στην καριέρα του για να δεχτώ ότι παίρνει... χαρτάκι από τον Σαρρή. Αυτά τα θεωρώ σαχλαμάρες. Αλλά η συνεχιζόμενη περιθωριοποίηση του Κλάους Αθανασιάδη, πέρα από ποδοσφαιρικά ανεξήγητη, έχει αρχίσει να γίνεται και προκλητική.

Ο σέντερ φορ του ΠΑΟΚ έχει φέτος τρία επίσημα παιχνίδια στα πόδια του, στα οποία σκόραρε δυο φορές. Ήταν και στα τρία εκ των κορυφαίων του "Δικεφάλου". Ο Κώστας Μήτρογλου έχει να κάνει καλό ματς από τα τέλη του 2013. Και ματς γενικά, από την αναμέτρηση με την Κόστα Ρίκα στο Μουντιάλ, όπου ήταν φανερά βαρύς και εκτός φόρμας. Παρ΄όλα αυτά και ξεκίνησε και τελείωσε το παιχνίδι. Σερνόταν.

Δεν αμφιβάλω ότι ο Μήτρογλου είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής του Αθανασιάδη. Αμφιβάλω για τη χρησιμότητα της χρησιμοποίησης του, εφόσον δεν βρίσκεται στα γνωστά στάνταρ του. Είναι σαν να λες στον Κλάους "αν δεν αποσυρθεί από την Εθνική ο Μήτρογλου, ακόμα κι αν παίζει με ένα πόδι και μπυροκοιλιά, εσύ ενδεκάδα δεν βλέπεις!"

Αφήστε, δε, που όταν χρειάστηκε να φορτώσει κι άλλο την περιοχή, ο Ρανιέρι προτίμησε τον Διαμαντάκο! Με δυο επίσημα ματς υψηλής πίεσης (με τη φανέλα του Ολυμπιακού εννοώ και όχι του Εργοτέλη, του Πανιώνιου ή του Άρη) στο ενεργητικό του συν μια καλή προετοιμασία. Τα συμπεράσματα δικά σας που λένε και στις τηλεοπτικές μεταδόσεις.

Η περίπτωση Μάνταλου

Όσο για τον Πέτρο Μάνταλο; Κατά τη γνώμη μου πρόκειται επίσης για μια ακατανόητη επιλογή. Το παιδί έχει τα προσόντα για να καθιερωθεί στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και να προσφέρει πολλά στο μέλλον. Αλλά, ειλικρινά, υπήρχε περίπτωση να αγωνιστεί βασικός στην Εθνική παίκτης από ομάδα Β' Εθνικής αν αυτή η ομάδα δεν ήταν η ΑΕΚ; Καμία απολύτως. Παρεμπιπτόντως, δεν ήταν ο χειρότερος του γηπέδου. Αλλά δεν με έπεισε ότι άξιζε και θέση στην αρχική ενδεκάδα, με Κονέ και Λάζαρο να μένουν στον πάγκο.

Εν πάση περιπτώσει, το είπαμε και πριν, όσον αφορά στους ομοσπονδιακούς τεχνικούς της Ελλάδας, η -κακή- αρχή δεν είναι το ήμισυ του παντός. Ο Ρανιέρι θα έχει την πίστωση χρόνου που του αξίζει. Άλλωστε και στα προκριματικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας δεν αποδίδαμε ωραιότερα από όσο την Κυριακή απέναντι στους Ρουμάνους. Ωστόσο, στο Παγκόσμιο Κύπελλο δείξαμε ότι εφόσον το επιδιώξουμε, μπορούμε να αφήσουμε οριστικά πίσω μας το -καθιαγιασμένο από Ότο και Φερνάντο- ποδόσφαιρο του 1-0. Το οποίο, όπως αποδείχθηκε, εύκολα καταλήγει και σε 0-1.