ΠΑΟΚ όπως Ατλέτικο Μαδρίτης

Το έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο μου, αμέσως μετά τη σπουδαία νίκη του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού στο "Καραϊσκάκης", αλλά το σκέφτομαι εδώ και καιρό: Ο φετινός "Δικέφαλος" μου θυμίζει όλο και περισσότερο (και πάντα τηρουμένων των αναλογιών, μην αρχίσετε το κράξιμο) την περυσινή Ατλέτικο Μαδρίτης. Η πρώτη και ολοφάνερη ομοιότητα είναι η συζήτηση - πεποίθηση: "Θα αντέξει μέχρι τέλους; Σιγά μην αντέξει". Νομίζω ότι στην περίπτωση της Ατλέτικο Μαδρίτης χρειάστηκε να φτάσουμε κοντά στην άνοιξη του 2014 για να αρχίσουμε όλοι να καταλαβαίνουμε ότι, ναι, παρά το μικρό σε ποσότητα και ελλιπές σε ποιότητα ρόστερ τους, οι "Ροχιμπλάνκος" πράγματι μπορούσαν να φτάσουν στην κούρσα για τον τίτλο της Πριμέρα Ντιβισιόν μέχρι τέλους, τουλάχιστον ως ισότιμοι διεκδικητές της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Έκαναν κάτι ακόμη πιο εντυπωσιακό: Πήραν την κούπα και έχασαν για δευτερόλεπτα ένα αδιανόητο νταμπλ (πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ).

Όσον αφορά τον ΠΑΟΚ είμαστε ακόμα στον Δεκέμβριο. Και παρότι οι Ασπρόμαυροι απέχουν πέντε βαθμούς από τον δεύτερο Ολυμπιακό, έχοντας περάσει νικηφόρα από την έδρα του, δεν ξέρω πόσοι πιστεύουν πώς έχουν τα κουράγια να φτάσει πρωτοπόρος ως το τέρμα. Σίγουρα περισσότεροι από όσοι τον Σεπτέμβριο αλλά ακόμα όχι πάρα πολλοί. Όπως και με την Ατλέτικο βέβαια, κάθε εβδομάδα που περνάει οι πιστοί αυξάνονται. Και αυξάνεται κυρίως η πίστη της ίδιας της ομάδας στον εαυτό της.

Πίεση μέχρι θανάτου

Η δεύτερη ομοιότητα έγκειται στον αγωνιστικό στιλ. Η Ατλέτικο Μαδρίτης πέτυχε όσα πέτυχε κάνοντας το εξής: Πνίγοντας με ασφυκτική πίεση τους υποδεέστερους αντιπάλους και κάνοντας εκπληκτικά τακτικά παιχνίδια υψηλότατης αυταπάρνησης και αυτοσυγκέντρωσης με ομάδες μεγαλύτερων κυβικών. Ο ΠΑΟΚ μέχρι στιγμής έχει διαλύσει τους περισσότερους από τους μικρομεσαίους που έχει βρει στο δρόμο του, πιέζοντας από το πρώτο δευτερόλεπτο πολύ ψηλά και σαν μην υπάρχει αύριο! Με τον Ολυμπιακό αλλά και σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια του, εκτός από εκείνο στα Χανιά, το πήγε αλλιώς: Προσεκτικός ανασταλτικά, λίγα μέτρα πιο πίσω στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και πάλι με ασταμάτητη πίεση στην μπάλα και στόχο το κλέψιμο και το γρήγορο ξεδίπλωμα της αντεπίθεσης.

Πολλοί, στο "Καραϊσκάκης", με τον Κλάους, τον Σαλπιγγίδη και τον Παπαδόπουλο να μαρκάρουν ασταμάτητα στις πλάγιες γραμμές, πότε σαν χαφ και πότε σαν μπακ, θυμήθηκαν την Ίντερ του Μουρίνιο και τους Πάντεφ, Ετό,ο σε αντίστοιχους ρόλους στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα στο "Καμπ Νου". Σωστό. Προσωπικά, ο οργανωμένος τρόπος που ο ΠΑΟΚ κράτησε τον Ολυμπιακό έξω από την περιοχή του μου θύμισε όλα τα περυσινά παιχνίδια της Ατλέτικο με την Μπάρτσα (οι Καταλανοί σε έξι ματς, δεν νίκησαν κανέναν). Αλληλοκαλύψεις, σωστό τρέξιμο στους χώρους, δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες, άψογη ομαδική λειτουργία, τακτική προσήλωση, τυφλή υπακοή στον προπονητή και μια γενικότερη στάση που φώναζε στον αντίπαλο: Ίσως, αν παλέψεις πολύ να καταφέρεις να με κερδίσεις. Αλλά, αδελφέ, να το ξέρεις: Θα φτύσεις αίμα!

Ο Σιμεόνε και ο Άγγελος

Και εδώ φτάνουμε στην τρίτη και μεγαλύτερη ομοιότητα: Τον άνθρωπο στον πάγκο. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε ήταν ένας θρύλος για τον Ατλέτικο. Λαοφιλής, πρωταγωνιστής εντός αγωνιστικού χώρου στο τελευταίο πρωτάθλημα του συλλόγου, με χαρακτήρα που οι οπαδοί προφανώς γουστάρουν πολύ. Μεταμόρφωσε την ομάδα αρχικά πείθοντας τους παίκτες ότι μονάχα αν γίνουν μια γροθιά έχουν ελπίδα να ανταγωνιστούν τα μεγάλα πορτοφόλια της χώρας. Εν συνεχεία της πέρασε τη δική του προσωπικότητα. Και έφτασε στον θρίαμβο παίρνοντας από όλους το 100% των δυνατοτήτων του και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα περισσότερα. Ποδοσφαιριστές που βολόδερναν δεξιά κι αριστερά στην Ισπανία, δραματικά υποτιμημένοι και εν πολλοίς μέτριοι, στα χέρια του εξελίχθηκαν σε υπερχρήσιμα πολυεργαλεία, καμικάζι, διεθνείς ή και σε αστέρια που έφεραν στα ταμεία του κλαμπ εκατομμύρια ευρώ.

Αν αλλάξετε μερικά από τα ονόματα, Χουανφράν, Γκοντίν, Γκάμπι, Ραούλ Γκαρθία, Κόκε, Φελίπε Λουίς με άλλα, από την ενδεκάδα του ΠΑΟΚ στο Φάληρο: Σκόνδρας, Τζιόλης, Σαλπιγγίδης, Τζανδάρης, Φακούντο Περέιρα κ.λ.π. θα δείτε πολλά κοινά στοιχεία. Ο Ντιέγκο Κόστα της Ατλέτικο, καλός σέντερ φορ που με τον Σιμεόνε άλλαξε επίπεδο, στον ΠΑΟΚ λέγεται Κλάους. Και ο Ντιέγκο Σιμεόνε στον ΠΑΟΚ λέγεται Άγγελος Αναστασιάδης.

Προφανώς πρόκειται για περιπτώσεις με μεγάλες διαφορές. Ο Σιμεόνε είναι ακόμα νέος προπονητής, στην πρώτη του θητεία την Ατλέτικο και δείχνει ότι έχει μπροστά του ένα περίλαμπρο μέλλον. Ο Αναστασιάδης είναι έμπειρος, σχετικά μεγάλος σε ηλικία με πλούσιο όσο και περίπλοκο παρελθόν. Ωστόσο η επιστροφή στην Τούμπα μοιάζει να τον βρήκε πιο έτοιμο από ποτέ: Με όλα τα δεδομένα προσόντα του ακόμα εκεί (άψογη ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας, τακτική τόλμη, σωστό διάβασμα του αντιπάλου, αποδυτήρια με στεγανά) και κάποια από τα επίσης δεδομένα κολλήματα του αμβλυμένα (δεν ψάχνει παντού εχθρούς, μιλάει περισσότερο και πιο ξεκάθαρα με τους δημοσιογράφους, δεν δείχνει προς το παρόν να έχει παιδιά και αποπαίδια, δεν πριμοδοτεί κλίκες εντός ομάδας).

Ο Σιμεόνε πέρυσι (και φέτος εδώ που τα λέμε) και ο Άγγελος μέχρι στιγμής πήραν ένα ρόστερ του πέντε με έξι και το έκαναν να παίζει σταθερά στο εφτά με οκτώ, ενίοτε και κοντά στο εννιά. Επειδή αποτελούν αμφότεροι κομμάτια της ιστορίας των ομάδων τους και ξέρουν το DNA και τις ιδιαιτερότητες τους όσο λίγοι, κατόρθωσαν να βγάλουν στην επιφάνεια όλα τα θετικά χαρακτηριστικά τους (αντρικό ποδόσφαιρο, ψυχολογία πολεμιστή με την καλή έννοια, υπερβατική νοοτροπία) και πέταξαν στο καλάθι τις μακροχρόνιες παθογένειες (εσωστρέφεια, μιζέρια, κατασκευή υπαρκτών και ανύπαρκτων άλλοθι στις αποτυχίες). Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στο γήπεδο. Η Ατλέτικο κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟΚ έχει ακόμα ένα βουνό να σκαρφαλώσει για φτάσει εκεί. Η Ελλάδα δεν είναι Ισπανία, το έγραψα ξανά. Και όποιος θέλει να το καταλάβει, καταλαβαίνει.

Η στήριξη των ουδέτερων

Αν έχει κάποια σημασία πάντως, πέραν όλων των παραπάνω, υπάρχει μία ακόμα ομοιότητα ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ατλέτικο: Πέρυσι, όσο προχωρούσε η σεζόν, οι σχετικώς ουδέτεροι ποδοσφαιρόφιλοι άρχισαν να υποστηρίζουν την Ατλέτικο ανοιχτά. Στο τέλος πανηγύρισαν σχεδόν παθιασμένα την ισοπαλία - τίτλο μέσα στη Βαρκελώνη. Για διαφορετικούς λόγους το ίδιο συμβαίνει κι εδώ. Το διπλό του ΠΑΟΚ το χάρηκαν πολλοί περισσότεροι από τους ΠΑΟΚτσήδες. Το χάρηκαν οι αντι - Ολυμπιακοί θα μου πείτε. Εντάξει. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε...

Η αρθρογραφία του Contra.gr

Θέμης Καίσαρης: Είμαι ο ΠΑΟΚ του Άγγελου και (δεν) είμαι καλά

Τσάρλυ: Οι καμικάζι του Άγγελου και τα παλικάρια που δεν μπορούν

Σταύρος Καραΐνδρος: Ο Αναστασιάδης, οι φωτοβολίδες και ο Αρετόπουλος

Νίκος Γιαννόπουλος: Υπάρχουν... Αγγελοι αλλά δεν φτάνουν για πρωτάθλημα