Το βαρετό μέχρι θανάτου ελληνικό ποδόσφαιρο
Ο Κώστας Κεφαλογιάννης σχολιάζει τον καυγά των Αρσέν Βενγκέρ και Ζοζέ Μουρίνιο και φαντάζεται πως θα είχε αντιδράσει το ελληνικό κοινό σε αντίστοιχο περιστατικό με φόντο την Super League.
Η απόφαση του κ. Ανδριανού να τηρηθεί ενός ΣΚ σιγή στη μνήμη του Κώστα Κατσούλη (αυτό ήταν στην πραγματικότητα και τίποτα παραπάνω) μας έδωσε την ευκαιρία να αποτοξινωθούμε από την εγχώρια ένταση. Φανταστείτε ότι κανονικά σήμερα, θα πλατσουρίζαμε στα απόνερα του Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ. Αντ’ αυτού συζητάμε για τον καυγά του Μουρίνιο με τον Βενγκέρ. Ο οποίος κατά τη γνώμη μου ήταν υπέροχος. Ένας αυθόρμητος τσαμπουκάς, πάνω στην ένταση του παιχνιδιού, που πιθανόν, αν δεν τους έβλεπαν κάμποσα εκατομμύρια μάτια, να κατέληγε σε σφαλιάρες (ποντάρω στον Ζοσέ: Είναι πιο κοντός αλλά σίγουρα θα "παίζει" βρώμικα – μια κλωτσιά στα αχαμνά του Αρσέν θα έληγε τη μάχη).
Το highlight του Σαββατοκύριακου
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αυτό το ενσταντανέ λίγων δευτερολέπτων αποτέλεσε το χάι – λάιτ του Σαββατοκύριακου, μια απτή απόδειξη ότι ακόμα και στο υψηλότερο επίπεδο το ποδόσφαιρο παραμένει κατά βάθος μια υπόθεση συναισθήματος. Εκείνου του ανταγωνιστικού συναισθήματος της αλάνας που μπορεί να κάνει δυο γκριζομάλληδες κυρίους να τσαμπουκαλεύονται σαν έφηβα "κοκοράκια" σε σχολική αυλή. Μαγεία σας λέω!
Με μια βασική προϋπόθεση: Όλο το παραπάνω σκηνικό να συμβαίνει με φόντο την ατμόσφαιρα της Πρέμιερ Λιγκ. Ή ενός πρωταθλήματος αντίστοιχης αγωνιστικής και εξωαγωνιστικής ποιότητας. Ένας από τους πολλούς λόγους που ζηλεύω τους Άγγλους ή τους Ισπανούς δημοσιογράφους είναι ακριβώς αυτός. Στα μέρη τους, οι πρωταγωνιστές έχουν το περιθώριο να ξεφύγουν λίγο από τα όρια τους καθωσπρεπισμού και της αφόρητης πολιτικής ορθότητας. Να αφήσουν στην άκρη τις τετριμμένες, κλισέ δηλώσεις και να πουν κάτι έξυπνο, προβοκατόρικο, προκλητικό. Διότι στο συγκεκριμένο περιβάλλον, το "προκλητικό" δεν σημαίνει "εμπρηστικό". Σημαίνει απλώς ενδιαφέρον. Αφορμή για μια ωραία κουβέντα ή έστω μια ωραία κόντρα.
Ο Ζοσέ Μουρίνιο φέρεται όπως του αρέσει, δηλώνει ότι θέλει και εκνευρίζει όλο τον κόσμο διότι διαθέτει όλη την άνεση να το κάνει. Κι αν θυμώσουν ορισμένοι μαζί του, θα τον γιουχάρουν, θα τους σνομπάρει ή θα πανηγυρίσει μέσα στα μούτρα τους εφόσον νικήσει, θα γίνει ο σχετικός χαβαλές και όλα καλά. Δεν πρόκειται για κάτι βαρύ ή ζοφερό. Αντιθέτως πρόκειται για το αλατοπίπερο που καθιστά το κυρίως πιάτο, όσα συμβαίνουν εντός αγωνιστικού χώρου δηλαδή, ακόμη πιο νόστιμο.
H... πυριτιδαποθήκη Super League
Μακριά από εμάς βέβαια τέτοια χούγια. Στην πυριτιδαποθήκη που λέγεται Σούπερ Λίγκα όλοι οφείλουν να είναι όχι απλώς προσεκτικοί, όχι απλώς αποστειρωμένοι, αλλά βαρετοί μέχρι θανάτου. Κάποτε πριν από ένα Ολυμπιακός – ΑΕΚ, ο Κώστας Κατσουράνης είχε βρεθεί σε μια εκδήλωση οπαδών, αν θυμάμαι καλά. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ είχε πει στον κόσμο: "Πάμε για το διπλό". Με το που δημοσιοποιήθηκε η κουβέντα, έσπευσε με επίσημη δήλωση του να τη διαψεύσει! Λες και ξεστόμισε τη μεγαλύτερη πρόκληση του κόσμου!
Όχι, στα μέρη μας, οι πρωταγωνιστές (ποδοσφαιριστές και προπονητές) μιλούν σαν σε κασέτα και όταν παρεκκλίνουν, συνήθως διαμαρτύρονται για τη διαιτησία. Κι αυτό ακόμα, με κλισέ τρόπο: "Όλη η Ελλάδα είδε τι έγινε", όχι μεγάλε, η Ελλάδα έχει κι άλλες δουλειές, δεν ασχολείται με ένα οφσάιντ και ένα ανάποδο πλάγιο. Για να λέμε την αλήθεια, οι παράγοντες μας επιδίδονται κάπου – κάπου σε καυγάδες με μυθικές ατάκες. Αλλά μυθικές, όχι από πλευράς πνεύματος ή χιούμορ, μα από πλευράς χυδαιότητας.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι οι προκάτ συμπεριφορές μας ταιριάζουν απόλυτα. Τις χρειαζόμαστε. Δεν σηκώνει το κλίμα κάτι διαφορετικό. Στο δικό μας φόντο, ένας αντίστοιχος καυγάς σαν του Μουρίνιο με τον Βενγκέρ δεν θα έμοιαζε άσχημος. Θα ήταν άσχημος. Πάρα πολύ άσχημος. Και με όσα θα ακολουθούσαν, πιθανότατα και επικίνδυνος...
