Το ταβάνι του Παναθηναϊκού

Αν, με αφορμή τη διακοπή του πρωταθλήματος μετά από πέντε αγωνιστικές, επιχειρούσαμε μια αποτίμηση όσων έχουν δείξει μέχρι στιγμής οι ομάδες της περυσινής πρώτης πεντάδας της Σούπερ Λίγκας, για μια θα υπήρχε ο μεγαλύτερος προβληματισμός: Ο Ολυμπιακός δείχνει λίγο χειρότερος από πέρυσι ωστόσο άπαντες γνωρίζουν ότι διαθέτει το υλικό για να βελτιωθεί ραγδαία, ο ΠΑΟΚ μοιάζει να έχει χειρότερο ρόστερ και καλύτερη ομάδα, ο Αστέρας είναι ίσως ο κορυφαίος Αστέρας της ιστορίας, ο Ατρόμητος έχασε τον βηματισμό του μετά τον απίθανο ευρωπαϊκό αποκλεισμό του καλοκαιριού, αλλά άλλαξε προπονητή και πέτυχε μια μεγάλης ψυχολογικής σημασίας νίκη και ο Παναθηναϊκός...

Πρότζεκτ με συγκεκριμένο ταβάνι

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται χαμένος κάπου ανάμεσα στις προσδοκίες που δημιούργησε η περυσινή σεζόν, την αγωνιστική του εξάρτηση από τον τραυματία Μπεργκ, τον κακό μεταγραφικό σχεδιασμό και τον αποπροσανατολισμό του «Παράγκα και Όραμα». Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για τη μέτρια φετινή εικόνα των Πρασίνων, οι περισσότεροι έχουν αναλυθεί από τους αρθρογράφους του Contra.gr και κυρίως τον Δημήτρη Κριτή που γνωρίζει πολύ καλά την καθημερινότητα της ομάδας.

Κατά τη γνώμη μου εντούτοις, οι αναποδιές και τα προβλήματα μίας ή δύο σεζόν, αποτελούν λεπτομέρειες μπροστά στη μεγάλη εικόνα: Ανεξαρτήτως των λαθών του Αναστασίου ή του Νταμπίζα στις μεταγραφές και της δεδομένης βελτίωσης άμα τη επιστροφή του Μάρκους Μπεργκ, ο Παναθηναϊκός στην αρχή της σεζόν 2013 - 2014 παραμένει ό,τι ακριβώς ήταν και στο ξεκίνημα του 2012-2013: Ένα πρότζεκτ με συγκεκριμένο ταβάνι. Το οποίο, για καλή ή κακή τύχη του Αναστασίου, το χτύπησε ήδη.

Τίποτα παραπάνω από πέρυσι

Ξεχάστε τα πρόσωπα και τις επί μέρους παραμέτρους και αναρωτηθείτε το εξής: Με τα υπάρχοντα οικονομικά δεδομένα που περιορίζουν το ρόστερ σε ένα συνδυασμό νεαρών και σχετικά φτηνών έμπειρων παικτών που κάποτε θα βγουν λαχεία (Μπεργκ) και συνηθέστερα όχι (Πέτριτς), τι παραπάνω μπορεί να πετύχει φέτος ο Παναθηναϊκός σε σχέση με πέρυσι (όπου μαζί με την κούπα και την έξοδο στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ πέτυχε, σαν κερασάκι και ένα ιστορικό διπλό στο Καραϊσκάκη); Τίποτα παραπάνω λέω εγώ.

Τα λογικά επόμενα βήματα, η είσοδος στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης του κόσμου και η κατάκτηση του πρωταθλήματος (όταν βγαίνεις δεύτερος, το επόμενο λογικό βήμα είναι να βγεις πρώτος) απέχουν ακόμα πολύ από τις δυνατότητες των Πρασίνων. Και θα συνεχίσουν να απέχουν. Επειδή, πώς ακριβώς μπορεί να μεγαλώσει στην Ελλάδα μια ομάδα δίχως πολλά λεφτά; Και μέχρι ποιου σημείου;

Ο ένας τρόπος είναι να διαθέτει ακαδημίες επιπέδου Μασία, έστω και για τα ελληνικά δεδομένα, να στηριχθεί σε αυτές και να κάνει παπάδες. Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού δεν πιστεύω ότι υπάρχει τέτοιο υπόβαθρο.

Δεν είναι Σιμεόνε ο Αναστασίου

Ο άλλος είναι να συνεχίσει να βελτιώνεται αργά και σταθερά, κρατώντας τον ίδιο προπονητή, το ίδιο πλάνο και την ίδια οργάνωση, μέχρι να φτάσει στο σημείο να διεκδικεί στα ίσια το πρωτάθλημα, όχι με τα ποιοτικά αλλά με τα σωστά ποδοσφαιρικά του χαρακτηριστικά. Κάτι τόσο ξένο με την ελληνική ψυχοσύνθεση που επίσης δεν το βλέπω πιθανό. Και επιπλέον, ομολογώ πως ο Αναστασίου δεν μου φαίνεται «Τσόλο» Σιμεόνε και η χώρα μας δεν είναι Ισπανία.

Ο τρίτος τρόπος είναι η είσοδος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και η εισροή ρευστού που θα αλλάξει επίπεδο την ομάδα. Ίσως η πιο ρεαλιστική πιθανότητα. Η οποία και πάλι βρίσκεται, εκτός απροόπτου, κάπου μακριά στο μέλλον. Αν ο Παναθηναϊκός δεν επιστρέψει στις καλές ευρωπαϊκές πορείες για μερικά χρόνια , έστω και το Europa League, για να μαζέψει πόντους, θα βρίσκει μπροστά του δυνατές ομάδες κάθε καλοκαίρι να του φράζουν το δρόμο προς το σεντόνι. Και η πορεία του θα δυσκολεύει αφάνταστα.

Εν κατακλείδι, το πρόβλημα του Παναθηναϊκού μπορεί να εντοπιστεί, χάρην συζήτησης, στην απώλεια του Αμπέιντ ή στο «είμαστε πλήρεις» του Αναστασίου. Λεπτομέρειες που θα έκαναν λίγο καλύτερη ή λίγο χειρότερη την τρέχουσα σεζόν. Παίζουν ρόλο αν το ζητούμενο είναι οι "Πράσινοι" να σταθεροποιηθούν στα περυσινά επίπεδα. Αν το ζητούμενο είναι να επιστρέψουν στο στάτους που επιβάλει η ιστορία τους (διεκδικητής του πρωταθλήματος με αξιώσεις και ευρωπαϊκό μέγεθος με βαρύτητα), δεν παίζουν κανένα.

Δεν έγινε ακόμη Πανιώνιος

Αυτό μονάχα ένα αγωνιστικό θαύμα επιπέδου Ατλέτικο Μαδρίτης ή η εμφάνιση χρημάτων στα ταμεία θα μπορούσαν να το πετύχουν. Μέχρι τότε, οι «Πράσινοι» θα τσαλαβουτάνε στα ρηχά, εγκλωβισμένοι σε μια «μνημονιακή» μιζέρια, με εξάρσεις μεγαλείου που ωστόσο θα αποτελούν μάλλον την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού αγκάλιασε την περυσινή προσπάθεια αλλά παραμένει και απαιτητικός. Για πόσο να ξεγελαστεί με ένα – δύο κύπελλα; Με όλο το σεβασμό στους Νεοσμυρνιώτες, ο Παναθηναϊκός δεν έγινε ακόμα Πανιώνιος...