Το βάρος της φανέλας
Ο Κώστας Κεφαλογιάννης σχολιάζει το διπλό του Παναθηναϊκού στην Τούμπα. Γράφει για το βάρος της φανέλας, τη μπάλα που κάνει τα δικά της, τους θλιβερούς που μειώνουν ανθρώπους, ομάδες και φιλάθλους και τα καπνογόνα που βοηθάνε... τον αντίπαλο.
Υπήρξαν πολλοί λόγοι για τη νίκη του Παναθηναϊκού στην Τούμπα. Το βάρος της φανέλας δεν ήταν ένα από αυτά. Για να το θέσω διαφορετικά, το βάρος της φανέλας του Παναθηναϊκού ίσως και να ήταν, με την έννοια ότι μια μεγάλη ομάδα έχει πάντα την πίστη στο αποτέλεσμα ακόμα κι όταν μπαίνει στο γήπεδο ως αουτσάιντερ.
Το βάρος της φανέλας του ΠΑΟΚ πάντως δεν ήταν. Ο ΠΑΟΚ ούτε "λύγισε από το άγχος", ούτε "δεν άντεξε το βάρος του πρωταθλητισμού", ούτε έγινε "ΠΑΟΚάκι" όπως έσπευσαν χαιρέκακα διάφοροι που την έχουν μεγάλη (την ομάδα) να γράψουν στο ίντερνετ. Αυτά είναι εντελώς κομπλεξικά και μάλιστα από ανθρώπους που με χαρακτηριστική ευκολία χαρακτηρίζουν τους ΠΑΟΚτσήδες κομπλεξικούς.
Αναρωτιόμουν κι εγώ πριν το παιχνίδι αν ο Δικέφαλος μπορούσε να διαχειριστεί την πίεση που του δημιούργησε η πρώτη θέση και την ταμπέλα του φαβορί. Έχασε άρα θεωρητικά δεν μπόρεσε. Πρακτικά εντούτοις μπόρεσε μια χαρά. Εννοώ, το 1-2 δεν οφείλεται σε κάποια βαθιά ψυχολογική αιτία που του έκοψε τα πόδια στο πιο δύσκολο ματς που έχει δώσει φέτος στο πρωτάθλημα.
Ο ΠΑΟΚ έκανε ό,τι κάνει συνήθως στην Τούμπα. Πίεσε ψηλά, έχει τη μπάλα στα πόδια του σε μεγάλα ποσοστά, έκλεισε για σημαντικά χρονικά διαστήματα τον Παναθηναϊκό στην περιοχή του. Δεν νίκησε επειδή ο αντίπαλος του παρουσιάστηκε διαβασμένος, δεν του έδωσε «κλεψίματα» κοντά στην περιοχή του, έκλεισε καλά τους χώρους, βρήκε δυο γκολ σε τρεις αντεπιθέσεις (η δεύτερη άψογη), εκμεταλλεύτηκε την ταχύτητα των μεσοεπιθετικών του και τα αμυντικά λάθη των γηπεδούχων (ειδικά στο αστείο πρώτο γκολ). Δεν νίκησε επίσης επειδή δεν είχε τους δυο καλύτερους δημιουργούς του, τον Μακ και τον Ρατς και δεν είχε και φρεσκάδα (επιμένω πάντως ότι ορθώς τα έδωσε όλα κόντρα στη Φιορεντίνα) .
Έπαιξε και έχασε σαν πρωτοπόρος που θέλει μόνο νίκη. Ούτε φοβισμένα, ούτε -υπερβολικά- αγχωμένα. Ίσως εν μέρει αυτό να αποδείχθηκε λάθος: Προσπάθησε να επαναλάβει τα πράγματα που του είχαν βγει απόλυτα μέχρι στιγμής, δίχως τους ποδοσφαιριστές που τα καθιστούν εφικτά. Ίσως δηλαδή, ελλείψει Μακ, Ρατς και Σκόνδρα, δεν χρειαζόταν τόση φούρια και πίεση τόσο ψηλά.
Ειδικά απέναντι σε έναν γρήγορο Παναθηναϊκό, που επίσης είχε σημαντικές απουσίες και για αυτό κατά τη γνώμη που έπαιξε, όπως και στο "Καραϊσκάκη" με πρώτο στόχο το Χ. Ασφαλώς ήταν καλύτερος απ΄ ότι κόντρα στους "ερυθρολεύκους". Ο Αναστασίου δικαιώθηκε από τη χρησιμοποίηση του Κλωναρίδη, που πολλοί έλεγαν ότι έπρεπε να παίξει και στο ντέρμπι των "αιωνίων", είχε τις λεπτομέρειές μαζί του (η φάση μετά το 1-1- π.χ. που ο Παπαδόπουλος δεν δίνει εύκολη πάσα στον Φακούντο για το 2-1, υπήρξε, έχω την αίσθηση, απο τις πιο καθοριστικές του ενενηντάλεπτου) και έφυγε από τη Θεσσαλονίκη πρώτος μάγκας και θριαμβευτής. Έτσι είναι η μπάλα. Ούτε ζυγαριά, ούτε φανέλα. Μπαλίτσα που κυλάει και κάνει τα δικά της.
Τα υπόλοιπα αφορούν όσους καθορίζουν τον θλιβερό εαυτό τους, μειώνοντας ανθρώπους, ομάδες, λαούς, ό,τι τους βρίσκεται εύκαιρο εν πάση περιπτώσει...
Υ.Γ. Τα έγραφα και μετά το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Τα καπνογόνα δεν δημιουργούν "καταπλητική ατμόσφαιρα. Δημιουργούν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Στην Τούμπα δε, εκτός των άλλων, ανέκοψαν και τη φόρα του ΠΑΟΚ μετά το 1-1 και έδωσαν χρόνο στον Παναθηναϊκό να συγκεντρωθεί και να ηρεμήσει. Συγχαρητήρια σε όσους επιμένουν να μπαίνουν σε έναν οπαδικό ανταγωνισμό που έχει αντίκτυπο μονάχα στο youtube και δεν βοηθάει σχεδόν ποτέ τον εκάστοτε γηπεδούχο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
