Από τον Ντένις Λόου στον Φρανκ Λάμπαρντ

Το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο, στις περισσότερες των περιπτώσεων, μέσα από τις πολλές ανατροπές που εμπεριέχει. Στην πορεία, μακροπρόθεσμα, ο καθείς παίρνει τη θέση που συνήθως του αξίζει. Ακόμα και με μια αποθέωση, ένα χειροκρότημα, ένα "ευχαριστώ". Κάποιες φορές μια στιγμή γίνεται αιώνια. Έργο ζωής.

Ο Φρανκ Λάμπαρντ αγωνίστηκε στην Τσέλσι 13 χρόνια. Έγινε αρχηγός της και με τον Τζoν Τέρι ήταν οι εμβληματικές φυσιογνωμίες της ομάδας. Έπαιξε 648 ματς, πέτυχε 211 γκολ, κέρδισε 3 Πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 2 Λιγκ καπ, 2 Κομιούνιτι Σίλντ, 1 Τσάμπιονς Λιγκ και 1 Γιουρόπα Λιγκ. Ό,τι υπάρχει σε αγγλικό και ευρωπαϊκό τίτλο το πήρε με την Τσέλσι, εκεί που λατρευόταν, αποθεωνόταν αλλά και κάποιες φορές εισέπραττε στη δυσφορία των φιλάθλων, όταν να πράγματα δεν πήγαιναν καλά.

Του έμελε όμως να ζήσει την πιο ξεχωριστή στιγμή, με τη φανέλα άλλης ομάδας αντιμετωπίζοντας την… πρώην. Στο 85' του αγώνα Μάντσεστερ Σίτι – Τσέλσι, ισοφάρισε για λογαριασμό της νέας του ομάδας, στην οποία παίζει δανεικός από εκείνη της Νέας Υόρκης. Το ό,τι δεν πανηγύρισε, είναι το λιγότερο. Αυτό που αισθάνθηκε τη στιγμή που οι φίλαθλοι της Τσέλσι τον αποθέωναν, μαζί με κείνους της Σίτι, είναι το μέγιστο. Τα δάκρυα με τη λήξη του αγώνα, ήταν φυσιολογικά. Όπως και η μεγάλη αγκαλιά με τον Τέρι και εκείνη με τον Ντρογμπά. Όπου κι αν πάει, όπου και όσο συνεχίσει να παίζει, το "σπίτι" του Λάμπαρντ θα είναι η Τσέλσι.

Σαράντα και κάτι χρόνια πριν, τη σεζόν 1973-74 ο Ντένις Λόου, αντιμετώπιζε τη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, παίζοντας για λογαριασμό της Σίτι, στο "Ολντ Τράφορντ". Στο 81΄ του αγώνα σκόραρε με τακουνάκι, έκανε το 0-1 και σε συνδυασμό με άλλο αποτέλεσμα εκείνης της ημέρας, οι "κόκκινοι διάβολοι" υποβιβάστηκαν.

Ο Λόου ήταν ένας θρύλος για τη Γιουνάϊτεντ, με 404 συμμετοχές και 237 γκολ.

Με το που σκόραρε εναντίον της έσκυψε το κεφάλι. Λίγο αργότερα όταν κατάλαβε ότι την… υποβίβασε έβαλε τα κλάματα. Μπορεί εκείνη τη μέρα οι φίλαθλοι της Σίτι, να ανέβηκαν στον 7ο ουρανό από τη χαρά που τους έδωσε. Διαχρονικά όμως ο Ντένις Λόου ήταν και παραμένει θρύλος της Γιουνάϊτεντ. Τα παπούτσια με τα οποία σκόραρε εκείνη τη μέρα είναι στο Μουσείο του "Όλντ Τράφορντ", ενώ στον περίβολο του γηπέδου υπάρχει ο ανδριάντας του μαζί με κείνους του Τζόρτζ Μπεστ και του Μπόμπι Τσάρλτον, σε μια σύνθεση που ονομάζεται "η τριπλέτα της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ".

Όλοι γύρισαν στο… σπίτι

Είναι άσκοπο να γίνουν συγκρίσεις, για το τι γίνεται εκεί, σε σχέση με τα εδώ, ειδικά για την προηγούμενη και την τρέχουσα δεκαετία. Αν το ποδόσφαιρο αντιμετωπιζόταν στη χώρα μας όπως στην Αγγλία, θα ήταν διαφορετικό. Δεν είναι. Ισχύει όμως κάτι άλλο.

Στη μεγάλη εικόνα και τη μεγάλη διαδρομή, έξω από τυφλούς φανατισμούς, ύβρεις και κατάρες, αποκαθίστανται ιστορικά, πρόσωπα και καταστάσεις. Οι Σύλλογοι είναι πολύ μεγάλα και διαχρονικά μεγέθη για να κατατρίβονται εσαεί με εξοστρακισμούς και αφορισμούς. Ξέρουν πως και πότε να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, ακόμα κι αν σε κάποια φάση, τα "έσπασαν" μαζί τους. Οι ποδοσφαιριστές από την άλλη πλευρά, κάνουν μια δουλειά με αρκετά περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Σπάνια αρχίζουν και τελειώνουν την καριέρα τους στην ίδια ομάδα. Και να το θέλουν, είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρνουν.

Όπου και να πάνε όμως, όσες φανέλες κι’ αν αλλάξουν, πάντα υπάρχει μέσα τους ένα "ποδοσφαιρικό σπίτι". Όσο άψογοι κι αν είναι επαγγελματικά στον κάθε σταθμό της καριέρας τους, συναισθηματικά υπάρχει και υπερέχει μόνον ένας. Και εκεί γυρνούν όταν σταματήσουν τη μπάλα.

Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους μεγάλους παίκτες, που, για τον άλφα ή βήτα λόγο, μετακομίζουν σε μεγάλο αντίπαλο. Μπορεί όταν ήταν απέναντι στο γήπεδο στα ντέρμπι, να ήθελαν να του πάρουν το "σκαλπ". Αυτό όμως συνιστά και αναγνώριση στην αξία του άλλου.

Επειδή ακριβώς γνώρισαν την αξία της άλλης μεγάλης ομάδας απ’ όταν την αντιμετώπιζαν, θέλουν να τη σεβαστούν (και τον εαυτό τους φυσικά) όταν τους δώσει τη φανέλα τους. Το γεγονός πως μπορεί να μην "δεθούν" συναισθηματικά, ποτέ μαζί της, είναι κάτι διαφορετικό.

Το εξώφυλλο που υπάρχει στο θέμα, είχε σοκάρει στην εποχή του, εκεί προς το τέλος της δεκαετίας του 70 (το 1978) λίγο πριν το ποδόσφαιρο γίνει επαγγελματικό στη χώρας μας. Φυσικά δεν σόκαρε το εξώφυλλο αυτό καθαυτό, αλλά ό,τι απεικονίζει.

Οι τρεις στις φωτογραφίες, προσπάθησαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των ομάδων που τους "στέγασαν", έστω και για μήνες ή χρόνια, έχοντας προηγουμένως αφήσει πίσω εκείνες μέσω των οποίων έγιναν είδωλα και σύμβολα.

Ο Δομάζος έπαιξε με πάθος εναντίον του Παναθηναϊκού. Ο Δεληκάρης στην πρώτη εμφάνιση στο παλιό "Γ. Καραϊσκάκης", με τη φανέλα με το "τριφύλλι", μπήκε στο γήπεδο με το περιβραχιόνιο, σαν αρχηγός των "πράσινων". Ο Αντωνιάδης δεν έκανε πολλά πράγματα στους "ερυθρόλευκους", αλλά τις δηλώσεις που έκανε, προφανώς τις εννοούσε. Και οι τρεις γύρισαν "στο σπίτι". Ο Δομάζος με τον Αντωνιάδη στον Παναθηναϊκό, ο Δεληκάρης (όχι ως παίκτης αλλά ιστορικά) στον Ολυμπιακό. Το σπίτι του καθένα, άνοιξε την πόρτα και τους έβαλε μέσα. Υπάρχουν πολλές ανάλογες περιπτώσεις.

Ο Βλάχος και ο Γεωργαμλής έπαιξαν στον Παναθηναϊκό. Το σπίτι τους είναι η ΑΕΚ.

Ο Καραβίτης πήγε στην ΑΕΚ, αλλά το σπίτι του έμεινε ο Ολυμπιακός.

Ο Μπατίστα πήγε στον Ολυμπιακό, αλλά είναι καταχωρημένος στην ΑΕΚ.

Ο Αναστασιάδης υπήρξε και παίκτης και προπονητής του Παναθηναϊκού. Στο DNA του γράφει ΠΑΟΚ.

Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα και καθώς το ποδόσφαιρο και η ζωή συνεχίζονται, θα γίνουν περισσότερα.

Υπάρχει όμως κάτι διαχρονικό. Είναι το "σπίτι", η συναισθηματική βάση που κουβαλάει μέσα του κάθε άνθρωπος, στη μεγάλη διαδρομή με τις ανατροπές, που κάνει στη ζωή του.

Μπορεί να είναι το πατρικό, το χωριό, η γειτονιά, η πόλη, η χώρα, η δουλειά (μια από όλες), η ομάδα, η παρέα.

Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να αποτρέψει, ούτε με δογματισμούς, ούτε με φανατισμούς, ούτε με φωνές. Πάντα θα συμβαίνει.

Έχει δε να κάνει τόσο με το αίσθημα της δικαιοσύνης, στο τέλος μιας συνεπούς διαδρομής, όσο και με τη θέση ενός εκάστου στην ιστορία του τομέα του, είτε αυτός έχει να κάνει με τον αθλητισμό, είτε με την πολιτική, είτε με τη τέχνη...