Τελικά "τον Νίνη, τι τον κάναμε..."

Ρίχνοντας μια ματιά στα ρεπορτάζ των εφημερίδων και των αθλητικών ιστοσελίδων, πέρα από τα συνηθισμένα που αφορούσαν σε αγώνες, δηλώσεις και παραλειπόμενα, το μάτι έπεσε σε δύο θεματάκια. Το ένα αφορούσε στην επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο περίπτερο του ΠΑΟΚ στη ΔΕΘ και στην απορία του: "Τον Νίνη, τι τον κάνατε;" Ενδεχομένως, βλέποντας τις φανέλες των παικτών της ομάδας, διαπίστωσε ότι απουσίαζε εκείνη του νεαρού διεθνή, που αγωνιζόταν με τον "δικέφαλο του Βορρά", την προηγούμενη σεζόν. Δεν έχει καμία σημασία πως του ήρθε και ρώτησε για τον Νίνη. Σίγουρα είχε καταχωρημένους στο μυαλό του, εκείνους τους τεράστιους τίτλους για τον "νέο Μέσι", τον "νέο Μπέκαμ" και ό,τι άλλο είχε γραφεί.

Η ερώτησή του όμως, έχειpoint. Και μπορεί άνετα να γενικευτεί. Λοιπόν, "τι τον κάναμε τον Νίνη;", ως ποδοσφαιρικό σύστημα στην Ελλάδα – εννοείται πως σ’ αυτό το σύστημα εμπεριέχεται και ο Τύπος.

Το άλλο θεματάκι είχε τίτλο: "Σκόραρε ο Μπερίσα". Ένας άνθρωπος που ενημερώνεται που και που για το τι ακριβώς συμβαίνει στην καθημερινότητα των ομάδων, θα αναρωτιόταν ανο Παναθηναϊκός έπαιξε το Σάββατο. Το ρεπορτάζ όμως ήταν σαφέστατο και ακριβέστατο. Ανέφερε πως ο Βαλμίρ Μπερίσα, έπαιξε με την Κ-20 των "πράσινων" και πέτυχε το τρίτο γκολ της ομάδας του, στο 3-1 επί την Καλλονής.

Δεν πάνε πολλές ημέρες από τότε ο 19χρονος παίκτης είχε "κρεμαστεί στα περίπτερα" ως ο "νέος Ιμπραχίμοβιτς". Μακάρι να γίνει το παιδί ίδιος και καλύτερος του "Ιμπρα". Προς το παρόν όμως "παίρνει παιχνίδια" με την ομάδα Νέων.

O "Μέσι των φτωχών" και άλλα

Συνειρμικά προέκυψε η εικόνα των ρεπορτάζ για τον "Μέσι των φτωχών", τον Βασίλη Κουτσιανικούλη. Για κάποιο λόγο -τραυματισμό ίσως- δεν έπαιξε στον αγώνα του ΟΦΗ με τον Ολυμπιακό στο "Γ. Καραϊσκάκης". Θα δούμε τι θα γίνει στην πορεία με τον 26χρονο παίκτη.

Μοιραία, το επόμενο βήμα ήταν μια αναζήτηση για την τύχη του "Ρονάλντο των φτωχών" (όχι ο Κριστιάνο, αλλά του "φαινόμενου") ή κατά κόσμο Φέλιξ Μπόρχα, που είχε έρθει το 2006 στον Ολυμπιακό. Βρίσκεται στην Τσίβας του πρωταθλήματος των ΗΠΑ, δανεικός από την ένδοξη Πατσούκα.

Η παραδοχή πως στο εδώ ποδοσφαιρικό σύστημα -και όχι μόνον σ’ αυτό- η απόσταση από τα ουράνια μέχρι τα τάρταρα είναι όση από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, σε δρομάκι της Κυψέλης, δίνει μια πρώτη απάντηση στο αρχικό ερώτημα.

Οι χαρακτηρισμοί πανεύκολοι, είτε προσδίδουν υπεραξία είτε είναι απαξιωτικοί. Η "καλλιέργεια" προσδοκιών πριν από την ώρα τους το μεγαλύτερο "ευκολάκι". Σχεδόν τίποτα δεν γίνεται στην ώρα του ή σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Ο Νίνης είναι 24 ετών και λογικά έχει μπροστά του 10 χρόνια μπάλα. Ήδη έχει 8 χρόνια -από το 2006- επαγγελματικής καριέρας. Λογικά θα έπρεπε να έχει αρχίσει να σταθεροποιεί την απόδοσή του, πέρσι και πρόπερσι. Δηλαδή από τα 22 και 23 χρόνια του. Πλην όμως ό,τι έπρεπε να είναι ο νεαρός τώρα, υπήρχε… καθολική απαίτηση να το εμφάνιζε στα 17 και 18 του χρόνια, που ούτε το κορμί του είχε ολοκληρωθεί αθλητικά.

Ήταν πρωτοσέλιδο όταν έπαιζε, αλλά και όταν δεν έπαιζε. Στη μία περίπτωση επειδή ήταν στο γήπεδο και στην άλλη επειδή δεν ήταν.

Ενδεχομένως να έχει κάνει ο ίδιος λάθη, στην εξέλιξή του ή και στις επιλογές του. Πάνω απ’ όλα, όμως, η περίπτωση Νίνη, είναι λάθος του συστήματος, στη διαχείρισή του, από τις ομάδες του, από τους προπονητές του και φυσικά τον Τύπο. Ίσως αυτά να λύνουν, εν μέρει την απορία του κ. Τσίπρα.

Όλα αυτά ισχύουν για το τώρα. Με τα υπάρχοντα δεδομένα. Διότι γρήγορα ή αργότερα το παιδί θα πάει σε κάποια ομάδα και θα πάρει το δρόμο του. Όπως προαναφέρθηκε έχει 10 χρόνια μπάλα μπροστά του και έχει δείξει ότι το ξέρει το άθλημα.

Προσωνύμια που δεν στέκουν

Τα ίδια ισχύουν για κάθε νεαρό παίκτη που του βάζουν (βάζουμε) τον πήχη στο ταβάνι, πριν από την ώρα του, με χαρακτηρισμούς και προσωνύμια που εξ ορισμού δεν στέκουν.

Απ’ αυτή την άποψη, ο Αναστασίου μάλλον προστατεύει αυτόν τον Μπερίσα, που τον μετέθεσε στην Κ-20. Σκεφτείτε να τον έβαζε να παίξει με την πρώτη ομάδα και ο απλός φίλαθλος που "μάσησε" από τον "νέο Ιμπραχίμοβιτς", να "έσκαγε" το 15αρι ή το 20αρικο, για να δει τον νεαρό να κάνει μαγικά. Στο δεύτερο λάθος κοντρόλ θα τον φασκέλωνε και θα έκλαιγε τα λεφτά του. Και αμέσως θα ασπαζόταν τη συνήθη θεωρία: "έλα μωρέ με τον άμπαλο".

Έτσι έφυγε και εκείνος ο Μπόρχα, έτσι έμεινε στου δρόμου της εξέλιξης τα μισά (έως τώρα) ο Κουτσιανικούλης και τόσοι άλλοι.

Κι επειδή η ζωή κύκλους κάνει, επιβεβαιώνεται συχνά, εκείνη ηalltimeclassicιστορία του ατυχούς Τζέισον Πόλακ. Του "κράματος Ρότσα και Ζάετς", που μόνο κυνηγημένος δεν έφυγε από την Ελλάδα. Κι όμως ουδέποτε ειπώθηκε αυτή η ατάκα από το στόμα του προπονητή. Απλά "κρεμάστηκε" στα περίπτερα ως ένα ελκυστικό πρωτοσέλιδο.

Ευθύνη και οι ομάδες

Φυσικά δεν φταίει μόνον ο αθλητικός Τύπος για όλα αυτά. Έχει το μερίδιο της ευθύνης του, στο οποίο και γίνεται αναφορά εν προκειμένω, αλλά κυρίως φταίνε οι ίδιες οι ομάδες, που αλλάζουν τα πλάνα εξέλιξης παικτών, τις απόψεις και τους προπονητές σαν τα πουκάμισα.

Μια εύκολη αναδρομή στο πως διαχειρίστηκε ο Φέργκιουσον την "τάξη του 92" στην ηλικία των 17-20 και τον Κριστιάνο, αργότερα, δίνει μια απάντηση. Το ίδιο για τη μέθοδο του Βενγκέρ και τους παίκτες που ανέδειξε. Το ίδιο για τη διαχείριση του Μέσι στα 17-20 από τη Μπαρτσελόνα.

Εύλογα θα πείτε: "Τι συγκρίνεις ρε άνθρωπε;"

Δεν είναι ακριβώς σύγκριση. Είναι μια αναφορά σε σταθερές καταστάσεις που αναδεικνύουν τους ορίτζιναλΡονάλντο, Μέσι, Μπέκαμ, σε αντιστάθμισμα άλλων δικών μας καταστάσεων που "φτιάχνουν" με το έτσι θέλω τους… νέους Κριστιάνο, Μπέκαμ και Μέσι. Στο κάτω κάτω αφού τους βαφτίσαμε χωρίς να τους ρωτήσουμε, καλό είναι να ξέρουμε τι συμβαίνει.