Ενα σφαγμένο αρνί...
Ο Νίκος Γιαννόπουλος αναλύει την αγωνιστική εικόνα των αιωνίων στο ντέρμπι του ΣΕΦ και συμπεραίνει ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε και καλύτερα κόντρα σ' έναν αντίπαλο που κατέβηκε στο παρκέ με τη νοοτροπία...αμνού.
Σπάνια ένα παιχνίδι που κρίνεται στους 14 πόντους και το οποίο έχει ξεκάθαρο νικητή από το πρώτο του μέρος μπορεί να προκαλέσει... προβληματισμό και στους δύο μονομάχους.
Για τον Παναθηναϊκό φυσικά δεν χωρά συζήτηση. Για ένα ημίχρονο ζωντάνεψε τα φαντάσματα του παρελθόντος που τον κυνηγούσαν χρόνια στο ΣΕΦ και που τον έπνιξαν εκείνη τη βραδιά του Ιουνίου του 1996 (στο τελευταίο παιχνίδι του Στόγιαν Βράνκοβιτς με τη φανέλα των πράσινων) όταν το κοντέρ σταμάτησε στο +35.
Με την εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο η διαφορά θα μπορούσε να χτυπήσει ακόμα μεγαλύτερες κορυφές για το μεγάλο αντίπαλο. Θα πρέπει κανείς να ψάξει πολύ για να βρει άλλο παιχνίδι των Κυπελλούχων που η περιφέρειά τους (Καλάθης, Διαμαντίδης, Παππάς) τελείωσε με μόλις 3 πόντους τα πρώτα 20λεπτα του αγώνα.
Και δεν ήταν φυσικά μόνο αυτό. Με τον Ραντούλιτσα και την άμυνά του να θυμίζουν μαύρη τρύπα του διαστήματος, τον Καλάθη εντόνως επηρεασμένο από τον τραυματισμό του στο δάχτυλο και τους υπόλοιπους απλούς παρατηρητές των γεγονότων πάνω στο παρκέ ο Παναθηναϊκός έπαιζε το σύστημα ... προσευχή. Απλώς προσευχόταν να μην πατήσει ακόμη περισσότερο το γκάζι ο αντίπαλος.
Στο γενικότερο κλίμα ραθυμίας εντάχθηκε με μεγάλη άνεση και ο Σάσα Τζόρτζεβιτς ο οποίος αφού είδε τον Ολυμπιακό να πιάνει από το λαιμό την ομάδα του και να την σφάζει σαν αρνί, θυμήθηκε να παίξει με τον Γκιστ στο 5 για να κάνει το σύνολό του στοιχειωδώς πιο αθλητικό. Και όταν η διαφορά μαζεύτηκε στο -9 με τον Αμερικανό να κάνει τη διαφορά, έκρινε ότι έπρεπε να έρθει και πάλι η ώρα του Ραντούλιτσα. Ο Σέρβος μπήκε, η μαύρη τρύπα επέτρεψε και ... ρούφηξε την όποια καλή προσπάθεια του Παναθηναϊκού να σώσει ότι ήταν δυνατόν να σωθεί.
Το ότι ο Σάλε βρέθηκε ίσως και σε χειρότερο βράδυ από τους περισσότερους παίκτες το μαρτυρά και ένα άλλο στοιχείο που εν πολλοίς πέρασε στα ψιλά. Ο Παναθηναϊκός στα μέσα περίπου του 3ου δεκαλέπτου έχασε τον Πάβλοβιτς με πέντε φάουλ! Πραγματικά είχαμε πολλά χρόνια να δούμε παίκτη σε τέτοιου είδους ματς να αποβάλλεται με φάουλ σ' ένα τόσο πρώιμο χρονικό σημείο, ο Ιωαννίδης την πατούσε συνέχεια στον Αρη γιατί δεν είχε μπακ απ για τον Λυπηρίδη. Η διαχείριση του Σέρβου κόουτς στο ρόστερ του μάλλον θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν ακόμα και για τον ίδιο.
Θριαμβευτής με ερωτηματικά
Ο Ολυμπιακός από τη δική του πλευρά θα μπορούσε να τελειώσει πολύ πιο εύκολα τη δουλειά. Με το + 30 να έχει ήδη διαμορφωθεί πριν καν να πέσει αυλαία του ημιχρόνου οι πρωταθλητές έδωσαν το δικαίωμα στον προβληματικό αντίπαλό τους να επιστρέψει για τα καλά στο ματς.
Ανεπίτρεπτο για ομάδα που στοχεύει ακόμα και την κορυφή της Ευρώπης. Στο πρώτο ημίχρονο καταναλώθηκαν βέβαια τεράστια αποθέματα ενέργειας, κυρίως στην άμυνα, αλλά η καθίζηση του τρίτου δεκαλέπτου, που προήλθε από μία απλή και σίγουρα αναμενόμενη κίνηση του Σάσα Τζόρτζεβιτς (να παίξει ο Γκιστ στο 5) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να βρει πειστική δικαιολογία.
Ο Ολυμπιακός δείχνει να αντιμετωπίζει πρόβλημα αυτοπεποίθησης αλλά και δημιουργίας στο σετ παιχνίδι. Οταν αναγκάστηκε να περάσει χαλινάρι στο ξέφρενο ρυθμό του πρώτου ημιχρόνου, οι λύσεις στέρεψαν, οι εμπνεύσεις περιορίστηκαν και οι "σκοτωμένες" επιθέσεις έγιναν κανόνας. Κάπως έτσι οι "ερυθρόλευκοι", αν και θριαμβευτές, τελείωσαν τον αγώνα με 8 λιγότερες ασίστ από τον αντίπαλό τους. Ασφαλώς η δουλειά που πήρε το τεχνικό τιμ του Ολυμπιακού για το σπίτι και το video ακόμα και μετά από αυτό το παιχνίδι δεν είναι αμελητέα ποσότητα, κάθε άλλο.
Συμπερασματικά: Ο Ολυμπιακός έδειξε ότι διαθέτει σφυγμό παρά τα προβλήματα και τις αρρυθμίες της καρδιάς του. Εχει να περιμένει δύο σημαντικές προσθήκες (Λοτζέσκι, Παπανικολάου) και ελπίζει ότι με αυτούς τους δύο θα καλύψει τα κενά του και θα νικήσει τις παθογένειες του παιχνιδιού του.
Ο Παναθηναϊκός μοιάζει χαμένος σ' ένα απίστευτο vertigo. Ξεκάθαρα χρειάζεται επειγόντως ψηλό με χαρακτηριστικά εντελώς διαφορετικά από αυτά των Ραντούλιτσα και Κούζμιτς (αθλητικό, με καλό άλμα, έφεση στην άμυνα και στο ριμπάουντ), το ρεπορτάζ όμως αναφέρει ότι προτεραιότητα αποτελεί ο κοντός. Οχι ότι δεν χρειάζεται και δημιουργό αλλά η έλλειψη καλού αθλητικού ψηλού βγάζει μάτι. Οι ιθύνοντες βέβαια ξέρουν καλύτερα, ή τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να ισχύει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Τ. Μαγουλάς: Γρήγορος νικητής, αργός ηττημένος
