Κουρελιάστηκαν η αίσθηση του μέτρου και η κοινή λογική

Ο Νίκος Γιαννόπουλος σχολιάζει το ντέρμπι της Τούμπας, έναν αγώνα που δεν σηματοδότησε απολύτως τίποτα καινούργιο ούτε στο επίπεδο των συνθηκών διεξαγωγής των παιχνιδιών στην Ελλάδα. αλλά ούτε φυσικά και στο αγωνιστικό κομμάτι.

09 ΦΕΒ 2015

Το ντέρμπι του μίσους μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού στην Τούμπα κατέδειξε μ' ένα κωμικοτραγικό τρόπο ότι στην Ελλάδα το μέτρο, σε ο,τι αφορά τα αθλητικά δρώμενα τουλάχιστον, έχει χαθεί μια για πάντα.

Μετά από μία αναμέτρηση που άρχισε με τόνους χημικών στους δρόμους πέριξ του γηπέδου, συνεχίστηκε με ρίψεις πάσης φύσεων αντικειμένων στα σώματα των ποδοσφαιριστών και των διαιτητών και τελείωσε, ευτυχώς, χωρίς ανθρώπινες απώλειες, οι πάντες βρήκαν τα πράγματα... φυσιολογικά.

Ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός για παράδειγμα έκανε λόγο για μεμονωμένο γεγονός αναφερόμενος στο περιστατικό με τον Τσόρι. Προφανώς εξ ιδίων έκρινε τα αλλότρια. Στο "Γ. Καραϊσκάκης" άλλωστε ο Γλύκος είχε χτυπηθεί από αντικείμενο ενώ το ίδιο συνέβη και με τον Γιάννη Αναστασίου στο περσινό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Άρα, όλα καλά, αφού έχουμε το κεφάλι του στη θέση του, δεν τρέχει κάστανο.

"Καταθλιπτικό" ντέρμπι

Οι παίκτες του ΠΑΟΚ από την πλευρά τους φρόντισαν να ευχαριστήσουν τον κόσμο τους μ΄ένα ζεστό χειροκρότημα στο τέλος του ματς. Λησμόνησαν γρήγορα ότι κάποιοι από αυτούς που κάθονταν στην κερκίδα και φώναζαν με στόμφο "ΠΑΟΚ ολέ" τους είχαν προπηλακίσει μερικές ημέρες μόλις νωρίτερα. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια σκέφτηκαν.

Ο πήχης μπαίνει πάντα πολύ χαμηλά και γίνεται σχεδόν ένα με το έδαφος για να μπορούμε να τον περνάμε άνετα όλοι μας καταβάλλοντας τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. Τουλάχιστον αυτό γίνεται στο ποδόσφαιρο, κατά κόρον θα έλεγε κανείς. Η κοινή λογική κουρελιάζεται και δέχεται απανωτά χτυπήματα στη γη που άλλοτε θριάμβευε, το ίδιο και η συναίσθηση της ευθύνης.

Ήταν ένα... καταθλιπτικό και γκρίζο ντέρμπι σε τελική ανάλυση, ένας αγώνας που δεν σηματοδότησε απολύτως τίποτα καινούργιο ούτε στο επίπεδο των συνθηκών διεξαγωγής των παιχνιδιών στην Ελλάδα αλλά ούτε φυσικά και στο αγωνιστικό κομμάτι.

Ένας και μοναδικός σταθμός

Ο Ολυμπιακός του Περέιρα είναι μία ομάδα που κουβαλά στο παιχνίδι της μεγάλα αποθέματα κυνισμού. Παίζει για τα αποτέλεσμα, ρισκάρει ελεγχόμενα, δεν διστάζει να παραχωρεί χώρους όταν αυτό χρειάζεται. Κόντρα στον ΠΑΟΚ είχε ένα καλό ημίχρονο, το πρώτο, στη συνέχεια φρόντισε περισσότερο να κρατήσει απαραβίαστη την εστία της παρά να βρεθεί στην αντίπαλη περιοχή. Υπηρέτησε αυτό το στιλ με επιτυχία.

Ο Δικέφαλος από τη δική του πλευρά παρέμεινε όμηρος των προβλημάτων του, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την γκάμα επιλογών στο ρόστερ του. Ο Αναστασιάδης δεν τόλμησε να κάνει καμία αλλαγή πριν το 85' προφανώς γιατί ήξερε ότι οι ποδοσφαιριστές που έχει στον πάγκο του δεν ήταν σε θέση να δώσουν αυτό που έλειπε. Τι έλειπε; Δημιουργία, αποτελεσματικές ατομικές ενέργειες, έντονη προσωπικότητα.

Είναι σαφές πια ότι για τον Ολυμπιακό απέμεινε ένας και μοναδικός σταθμός στον οποίο θα κληθεί να τσεκάρει την κατάκτηση και του φετινού τίτλου. Αν οι "ερυθρόλευκοι" περάσουν αλώβητοι και από τη Λεωφόρο σε δύο εβδομάδες, τότε θα έχουν βάλει και τα δυο τους χέρια στα αυτιά της κούπας. Αλλά ακόμα και σε περίπτωση ήττας, θα κρατούν την τύχη στα δικά τους πόδια. Η διαφορά που έχουν εξασφαλίσει από τους διώκτες τους, τους δίνει το δικαίωμα για τουλάχιστον μία ήττα ακόμη.

ΥΓ.: Ο Γιάχος ήταν διαιτητής καλών προθέσεων, ήθελε ολοφάνερα να μην αδικήσει κανέναν. Και δεν το έκανε. Ο Μαζουακού πάντως θα έπρεπε να αποβληθεί με δεύτερη κίτρινη. Ομως και πάλι ο Ελληνας ρέφερι κατάφερε να περάσει σχετικά απαρατήρητος. Δεν είναι και λίγο αυτό για ένα παιχνίδι που μύριζε καχυποψία και βαρύ κίνδυνο από χιλιόμετρα.