Μαθητές-στρατιωτάκια και "χουντοπανηγύρια" για μία νέα Ελλάδα

Είναι πραγματικά να απορείς κανείς ώρες-ώρες γιατί η Ελλάδα επιθυμεί, με το στανιό, να αυτοπροσδορίζεται ως κοσμικό και σύγχρονο κράτος. Εν έτει 2015 οι μαθητές της, δυο φορές το χρόνο μάλιστα, βγάζουν τα πολιτικά τους ρούχα και φορούν την εθνική τους στολή για να πάρουν μέρος σ ένα εθνικό πανηγύρι που επέβαλλε ο Μεταξάς το μακρινό 1936 για τους δικούς του πολιτικούς λόγους.

Έκτοτε ο θεσμός (τρομάρα του) επιβίωσε ατόφιος. Είτε με τη ελληνική αντιδραστική Δεξιά στην εξουσία (αναμενόμενο γιατί το μετεμφυλιακό καθεστώς ήθελε να τονώνει το πατριωτικό φρόνημα με τέτοιου είδους οπερέτες) είτε με τους σοσιαλιστές (συγγνώμη, απλώς για να συνεννοηθούμε ο προσδιορισμός) ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα. Περπατάς στους δρόμους της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου και νομίζεις ότι ο χρόνος σταμάτησε κάπου στο 1936. Στους επισήμους στην Αθήνα κάποιοι προσπαθούν ακόμα και τώρα να βρουν τον Ιωάννη Μεταξά, έτσι και αλλιώς οι θαυμαστές του εκδηλώνουν φανερά πλέον την αγάπη και την εκτίμησή τους.

Ογδόντα, σχεδόν, χρόνια αργότερα και με την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς να βρίσκεται για δύο μήνες στο πηδάλιο της εξουσίας, θα περίμενε κανείς ότι η Ελλάδα θα έκανε στροφή στο σύγχρονο κόσμο, τουλάχιστον σ΄αυτά τα ζητήματα που ενέχουν και κάποιου είδους συμβολισμό και στο κάτω-κάτω της γραφής δεν έχουν και... δημοσιονομικό κόστος. Τα προηγούμενα χρόνια άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικά η νεολαία του, είχαν πρωτοστατήσει στην έκφραση του αιτήματος για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, στην κατάργηση ενός θεσμού που θύμιζε, και δυστυχώς θυμίζει ακόμα, την Ελλάδα του χθες, την Ελλάδα του ολοκληρωτισμού, την Ελλάδα που κάθε σώφρων άνθρωπος θέλει να ξεχάσει.

Παιχνίδια και χουντοπανηγύρια

Η συμμαχία όμως με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ (ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) απαιτούσε και κάποιου είδους συμβιβασμούς. Επικίνδυνους εν δυνάμει αλλά για τους κυβερνώντες αναγκαίους. Για να μην έχουν λοιπόν τον Καμμένο μέσα στα πόδια τους στην υπόθεση της διαπραγμάτευσης (με τους εταίρους-σκυλιά αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία), του έδωσαν κάποια παιχνίδια για να έχει ο άνθρωπος να παίζει και να μην ενοχλεί τα άλλα παιδιά που κάνουν τη σοβαρή δουλειά. Ένα από τα παιχνίδια και ο εορτασμός των Εθνικών επετείων.

Στο στοιχείο του ο πληθωρικός Πάνος, δεν άφησε τίποτα όρθιο. Τι μουσικές, τι τραγούδια, τι χορούς, ο άνθρωπος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του να μας θυμίσει τις "χρυσές" εποχές των χουντοπανηγυριών που έκαναν τι συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να ακούει κλαρίνο και να σκέφτεται τον Παπαδόπουλο και τον Πατακό να χορεύουν τσάμικο. Όλα αυτά μάλιστα με την πολύτιμη συνδρομή της Περιφέρειας Αττικής, της οποίας πολιτικός προϊστάμενος είναι η Ρένα Δούρου, σαρξ εκ της σαρκός του ΣΥΡΙΖΑ.

Η άλλη πλευρά; Σιωπά ή μάλλον ψιθυρίζει "σιγά, η πατρίδα γλεντάει". Στο βωμό του πολιτικού συμφέροντος και της ενδοκυβερνητικής ισορροπίας, το χρόνιο αίτημα για την κατάργηση των παρελάσεων, τουλάχιστον σε ότι είχε να κάνει με τους μαθητές, δηλαδή τη νεολαία αυτής της χώρας, μπήκε, προσωρινά φανταζόμαστε, στα συρτάρια των κομματικών γραφείων για να βγει ξανά όταν οι πολιτικές συνθήκες το επιτρέψουν. Κάποιες σκόρπια άρθρα σε φιλικά, προς την κυβέρνηση, έντυπα και site και αυτό ήταν όλο.

Παλιές κατάρες, μύθοι και πανηγύρια

Θα πρέπει μάλλον να το πάρουμε απόφαση ότι η Ελλάδα, ακόμα και με αριστερή κυβέρνηση, δεν μπορεί να ξεπεράσει εύκολα τον κακό της εαυτό και να ξορκίσει τις παλιές της κατάρες. Θεωρείται σκόπιμο δεκαπέντε χρόνια μετά το 2000 και ογδόντα μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά οι μαθητές να παίζουν το ρόλο των φαντάρων και με βήμα στρατιωτικό να μηρυκάζουν μιλιταρισμό και να μπαίνουν από νωρίς στα καλούπια που το κράτος, βαθύ και συντηρητικό έως τις μέρες μας, ετοιμάζει για τους νέους ανθρώπους.

Θα αναρωτηθείτε μερικοί "ρε φίλε χαλάρωσε, μήπως είσαι λίγο υπερβολικός;". Μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα και τα παραπάνω να αποτελούν αυθαίρετα και μόνο συμπεράσματα ενός "εμμονικού" αριστεριστή που δεν σέβεται τίποτα το εθνικό. Αν το 2015 κάποιοι ηδονίζεστε και αισθάνεστε βαθιά υπερηφάνεια βλέποντας τα σχολεία στο ρόλο των ειδικών δυνάμεων και του στρατού, δικαίωμά σας. Δημοκρατία έχουμε. Αν όμως αναρωτιέστε ποια είναι η πραγματική κακοδαιμονία αυτού του τόπου, τότε καλό θα είναι να σκεφτείτε και το εξής: Εθιστήκαμε στους εθνικούς μύθους και τα εθνικά πανηγύρια, μάθαμε στο ψέμα, αγνοήσαμε, και εν τέλει, μισήσαμε την αλήθεια, ήπιαμε μέχρι πάτο το όπιο της "εθνικής υπερηφάνειας" την ίδια ώρα που κάτω από τη μύτη μας συντελέστηκαν και συντελούνται ίσως ακόμα, τα απεχθέστερα των εγκλημάτων.

Να θυμάστε, λοιπόν, κατά την παρέλαση της Τετάρτης ότι τους επαναστατημένους του 1821 δεν τους τιμάμε με την στρατικοποίηση των νέων ανθρώπων και με τα παχιά λόγια των επισήμων, αλλά με την καθημερινή μας στάση απέναντι στην αδικία, την εξαπάτηση, τη διαφθορά. Με τον εθισμό μας στην αλήθεια που όσο σκληρή και να είναι εξυπηρετεί πάντα τον εθνικό σκοπό διότι μόνο αν γνωρίζουμε τα προβλήματά μας, μπορούμε να τα λύσουμε. Και μόνο μ' αυτόν τον τρόπο μπορούμε να απαλλαγούμε από τους "Οθωμανούς" της δικής μας εποχής. Αλλιώς; Βάζουμε στο πλυντήριο τη σημαία μαζί με δυο-τρία "σωτήρια" μνημόνια ακόμα, ξεπλένουμε καλά το φασισμό και έχουμε, καθαρή και αστραφτερή, την Ελλάδα που μας ταιριάζει. Αδωνι, είσαι εδώ;