Μπα; Μπορεί να παίξει καλά ο Παναθηναϊκός;

Αφημένος στη μαγεία της καλοκαιρινής ραστώνης που προσφέρει απλόχερα η ορεινή Νάξος, είναι πραγματικά δύσκολο να κατανοήσεις τη θερινή γκρίνια για την εικόνα του Παναθηναϊκού στην αρχή της σεζόν. Ειλικρινά, να είσαι τώρα στη Μουτσούνα και να διαβάζεις για την ανετοιμότητα του Βέμερ, τα λάθη του Αναστασίου, τις αμυντικές αρρυθμίες, χαλάς το κέφι σου (και δεν πάει κάτω και η ρακή).

Ερχόμενος, με βαριά καρδιά είναι η αλήθεια στην Αθήνα, για να ασκήσεις και πάλι τα καθήκοντά σου (χωρίς να έχεις δει Παναθηναϊκό στο παιχνίδι με την Καμπάλα) έχεις την εντύπωση ότι θα παρακολουθήσεις κάποια ομάδα πολύ βαριά άρρωστη, μία ομάδα γεμάτη προβλήματα, ανισορροπίες και ανορθογραφίες που είναι έτοιμη να διώξει τον προπονητή της για να επανέλθει στον ίσιο δρόμο. Τα διαβάσαμε όλα αυτά τις προηγούμενες ημέρες.

Και αντ' αυτού, σύντροφοι, τι παρατηρεί κανείς; Ο,τι ο Παναθηναϊκός είναι μία μάλλον φυσιολογική ομάδα, με σαφέστατα (δεν θα κρύψουμε την πραγματικότητα) προβλήματα στην αμυντική λειτουργία και στην αυτοπεποίθηση αλλά και με κάποια προτερήματα ρε αδερφέ που μπορούν να την κάνουν να νικά ακόμα και σε βραδιές όπως αυτή στο Αγρίνιο κατά την οποία η συνολική παραγωγικότητα της μηχανής κυμάνθηκε σε μάλλον χαμηλά επίπεδα.

Θα αναρωτηθείτε ευλόγως: "Ωραία έξυπνε, δεν είδες ότι και τα δύο γκολ προήλθαν από λάθη του αντιπάλου, δεν παρατήρησες ότι και οι δύο στόπερ είχαν κίτρινη κάρτα από το πρώτο μέρος, δεν σου έβγαλε το μάτι η αντίδραση του Ταυλαρίδη στη φάση της παράβασης του πέναλτι; Ολα αυτά δεκτά. Οντως συνέβησαν, μόνο οι τυφλοί δεν τα είδαν.

Αλλά, αγαπημένοι γκρινιάρηδες του καλοκαιριού, εσείς δεν είδατε ότι ο Νίνης, όσο τουλάχιστον είχε δυνάμεις, αποτελούσε ένα διαρκή πονοκέφαλο για την άμυνα του Παναιτωλικού; Δεν εκτιμήσατε ότι παρά το σοκ του γκολ των γηπεδούχων, ο Παναθηναϊκός είχε, Αύγουστο μήνα, το κουράγιο αλλά και τη φυσική κατάσταση να αντιδράσει; Δεν σας άφησε μία έστω μικρή ικανοποίηση το γεγονός ότι η ομάδα σας έδειξε έναν στοιχειώδη ποδοσφαιρικό εγωισμό;

Ας μην είμαστε άδικοι αυτήν την εποχή της ποδοσφαιρικής χρονιάς. Οι ομάδες δεν έχουν φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο ετοιμότητας, ψάχνονται να γεμίσουν τα κενά τους, προσπαθούν να εντοπίσουν την ακριβή αγωνιστική εικόνα τους και να πλάσουν χαρακτήρα. Ο Παναθηναϊκός, έστω και αν άρχισε αρκετά νωρίς την προετοιμασία του ελέω των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων του, δεν συνιστά εξαίρεση σ' αυτό το γενικό συμπέρασμα. Βάζει κάποιες σταθερές στο παιχνίδι του, περιμένει από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του να βρουν τη φόρμα τους και προσπαθεί να γλιτώσει από τα απόνερα της ανετοιμότητας (αλλά και της περιορισμένης ποιότητας) κάποιων μονάδων του.

Κοντολογίς, ούτε τα αναθέματα ταιριάζουν στην περίσταση ούτε το κυνήγι μαγισσών ούτε φυσικά η επίμονη απαίτηση από τον Αλαφούζο να κόψει το κεφάλι του προπονητή για να ικανοποιήσει τη δίψα της μερίδας του κοινού για αίμα, ακόμα δεν αρχίσαμε. Τα είχαμε δει άλλωστε τα χαϊρια του Παναθηναϊκού σε σεζόν που άλλαξε με το καλημέρα προπονητή (2006-2007 για παράδειγμα).

Τα προβλήματα είναι βέβαια εδώ και φωνάζουν. Ο Μπεργκ, για παράδειγμα, δείχνει ένα κλικ πιο αργός σε σχέση με τον...κανονικό Μπεργκ, τα στόπερ ακόμα ψάχνονται, ο Ζέκα δεν είναι δυνατόν να παίζει πάντα στα κόκκινα καλύπτοντας τους πάντες, στα δεξιά της διάταξης υπάρχει σχεδόν πάντα μία μαύρη τρύπα αναγκάζοντας όλη την ομάδα να γέρνει προς τα αριστερά. Πρόκειται για προβλήματα που λύνονται. Με συνεχή δουλειά, με την πάροδο του χρόνου, με πίστη ότι οι καλύτερες ημέρες μπορούν να έρθουν, ίσως και σύντομα.

Τα ίδια φυσικά ισχύουν και για τον Παναιτωλικό. Ακούστηκε μέχρι ότι ο Πόντες παίζει το κεφάλι του (!) στην πρεμιέρα. Οι Αγρινιώτες, αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο δεκάλεπτο, όταν δεν είχαν σωστές αποστάσεις και άφηναν χώρους, παρουσιάστηκαν συμπαγείς και απειλητικοί στο μέτρο του δυνατού. Πάλεψαν, μόχθησαν, προδόθηκαν από τα δικά τους λάθη. Είναι λόγος αυτός να φάει ο Κωστούλας τον προπονητή του; Στην ποδοσφαιρική ψωροκώσταινα, μπορεί και να είναι...

Διαβάστε ακόμη

Παναιτωλικός-Παναθηναϊκός 1-2