Ηave nο fear!

Xάνει (όπως στο Μόναχο), θριαμβεύει (όπως στο ΟΑΚΑ με τη Φερνέρμπαχτσε), ο Παναθηναϊκός έχει μία κοινή συνισταμένη στο παιχνίδι του. Δεν φοβάται να σουτάρει. Ο Νίκος Γιαννόπουλος σχολιάζει τον ορμητικό χείμαρρο των πρωταθλητών Ελλάδας που παρέσυρε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

31 ΟΚΤ 2014

Σε μία φιλική συζήτηση που έλαβε χώρα στο γραφείο κατά τη διάρκεια του αγώνα του Παναθηναϊκού με την Μπάγερν, ο γράφων διακινδύνευσε μία πρόβλεψη: "Θα κάνει κάτι καλό εφέτος η ομάδα που χτίζει ο Ιβάνοβιτς".

Σιγά το συμπέρασμα θα σκεφτείτε και θα έχετε δίκιο. Στο κάτω-κάτω ο Παναθηναϊκός έχασε εκείνο το ματς φανερώνοντας αρκετές από τις αγωνιστικές του αδυναμίες και βάζοντας σε αρκετές σκέψεις τον προπονητή του. Κόντρα στη Φενέρμπαχτσε όμως κάτι άρχισε να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα αν και ακόμα κάθε συζήτηση και κάθε πρόβλεψη συνιστά ρίσκο.

Το είδατε, φανταζόμαστε και εσείς, το έχετε διαπιστώσει και σε άλλα παιχνίδια του Παναθηναϊκού ότι παρά τον...μπαμπούλα του Ιβάνοβιτς στον πάγκο οι παίκτες των πρωταθλητών δεν φοβούνται να σουτάρουν. Eπαναλαμβάνουμε: δεν φοβούνται! Φεύγει η μπάλα από τα χέρια τους χωρίς να κοιτούν με τύψεις στον πάγκο για το τι έκαναν. Ο Ιβάνοβιτς δεν μαλώνει κανέναν επειδή σουτάρει, ασχολείται περισσότερο με την άμυνα, τα ριμπάουντ, τις επιστροφές, όχι όμως και με τα σουτ. Οι ομάδες του, άλλωστε, είναι ομάδες που παίρνουν ρίσκα στην επίθεση. Σαν να τον ακούει κανείς να φωνάζει από τον πάγκο: have no fear!

Προφανώς τα βράδια που μία ομάδα πλησιάζει το 80% στο τρίποντο σπανίζουν. Ο Παναθηναϊκός ξέρει καλά ότι δύσκολα σε άλλο παιχνίδι εφέτος θα πλησιάσει αυτό το απίστευτο νούμερο, δεν είναι κάθε μέρα 30 του Οκτώβρη. Το γεγονός όμως ότι αποτινάζουν σιγά-σιγά από πάνω τους τη φήμη της ομάδας που ενδιαφερόταν ΜΟΝΟ να μειώσει τις κατοχές και ΜΟΝΟ να χαμηλώσει το σκορ είναι το πρώτο, σοβαρό βήμα για την επιτυχία.

Το τι θα είναι βέβαια επιτυχία γι' αυτήν την ομάδα, ακόμα δεν μπορεί να το ορίσει κανείς. Ο Διαμαντίδης, μιλώντας στην αρχή της σεζόν, τοποθέτησε τον πήχη στην πρόκριση στο top-16, ταπεινός στόχος για τον εξάκις πρωταθλητή Ευρώπης. Ταπεινός ή όχι όμως, από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς και αυτός ο νέος Παναθηναϊκός δεν διαθέτει την πολυτέλεια να στοχεύει κατευθείαν ψηλά. Θα ανέβει, αν ανέβει, το βουνό με κόπο και ιδρώτα και κοιτώντας πάντα κάτω για να συνειδητοποιεί τι απόσταση έχει ήδη διανύσει.

Για την ακρίβεια, ο Παναθηναϊκός δεν έχει κερδίσει ακόμα κάτι. Αγοράζει χρόνο για να τον χρησιμοποιήσει ως μαξιλάρι ασφαλείας, τρίβεται μέσα από τα προβλήματά του, ο προπονητής του βλέπει πράγματα και προσπαθεί να τα διορθώσει με αρκετή δουλειά και λίγα λόγια. Προβλήματα όπως την έλλειψη δεύτερου καλού σέντερ, την άμυνα χαμηλά όταν ο αντίπαλος επιχειρεί να βάλει την μπάλα μέσα, τη διαχείριση των καταστάσεων όταν τα παιχνίδια κρίνονται στο τέλος, ίσως και την έλλειψη φρεσκάδας του Διαμαντίδη που προσώρας "μακιγιάρεται" εύκολα.

Αγχος, όταν εκπροσωπεί κάποιος τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, υπάρχει πάντα αλλά αυτό που δεν υπάρχει είναι η αγωνία ότι ντε και καλά η ομάδα οφείλει να πετύχει γιατί δημιουργήθηκε ακριβώς αυτό. Ο εφετινός Παναθηναϊκός δημιουργήθηκε για να χτίσει σταδιακά, με την πάροδο του χρόνου και με την προπονητική φροντίδα του Ιβάνοβιτς, μία νέα ανταγωνιστική ομάδα που κάποια στιγμή-σύντομα ή όχι- θα αποκτήσει τη δυνατότητα να οραματίζεται και πάλι την ευρωπαϊκή κορυφή.

Προσώρας αυτό που προέχει είναι να ατσαλώνεται ο Γιάνκοβιτς, να κερδίζει αυτοπεποίθηση ο Παππάς, να ξεψαρώνει ο Μποχωρίδης και να παίρνει το ουσιαστικό βάπτισμα του πυρός ο Χαραλαμπόπουλος. Τα παιδιά αυτά έχουν αρκετή δουλειά ακόμα να κάνουν αλλά σιγά-σιγά δίνουν το πρώτο, σοβαρό, δείγμα των δυνατοτήτων τους. Και αυτό δεν είναι λίγο για μία ομάδα που άλλαξε εκ βάθρων το καλοκαίρι.

ΥΓ. Μακάρι να ήμασταν στο μυαλό του Ομπράντοβιτς για να διαπιστώναμε τι είχε στο μυαλό του όταν έστηνε τη νέα Φενέρμπαχτσε. Οπως και να έχει πάντως, η ομάδα του στερείται ταχύτητας. Και Μπιέλιτσα, και Πρέλντζιτς και Βέσελι στο ίδιο ρόστερ μάλλον είναι too much. Εν τω μεταξύ στο "5" μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά. Ζόριτς, Σαβάς και τέλος. Πολλά χρήματα για να ξοδευτούν τόσο αβασάνιστα.