Οι ωδίνες χρειάζονται για να γεννηθεί το νέο
Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για την προσπάθεια της Εθνικής ομάδας στο Τορίνο που έμεινε στη μέση και αυτό το καλοκαίρι.
Για να έρθει κάτι νέο στη ζωή απαιτείται κόπος και πόνος. Οι ωδίνες πριν και κατά τη διάρκεια του τοκετού αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ωστόσο, αυτός ο πόνος καταλήγει πάντα στο φως της νέας ζωής.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς αυτό που συνέβη εφέτος με την προσπάθεια της Εθνικής ομάδας στο προολυμπιακό τουρνουά. Η μήτρα του ελληνικού μπάσκετ μοχθεί να φέρει στο φως της ημέρας κάτι καινούργιο, κάτι ελπιδοφόρο, ένα "μωρό" που θα μας βοηθήσει στο άμεσο μέλλον να αισθανθούμε ξανά χαρά.
Προσώρας η γέννα προδιαγράφεται δύσκολη, οι πόνοι είναι πολλοί και το παιδί μάλλον έρχεται με τα ...πόδια και όχι με το κεφάλι. Αρα, χρειάζεται αγώνας και πίστη, συνέχεια στην προσπάθεια, συνέπεια στο βαθμό της έντασης από όλους τους συντελεστές, πρωταγωνιστές και μη.
Μέτρησε η εικόνα, όχι η ήττα
Το ότι η ομάδα δεν θα πάει στο Ρίο δεν αποτελεί δα και καμιά τρομερή απώλεια. Ετσι και αλλιώς το ελληνικό μπάσκετ δεν τα είχε ποτέ καλά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι όποιες προκρίσεις ήρθαν είτε σε τουρνουά που διοργανώσαμε οι ίδιοι (Ευρωμπάσκετ 1995, Προολυμπιακό 2008) είτε επειδή ήμασταν οικοδεσπότες του μεγάλου γεγονότος (Αθήνα 2004).
Στόχος εξ' αρχής είχε τεθεί εκτός από την πρόκριση στο Ρίο και η προετοιμασία της ομάδας για το Ευρωμπάσκετ του 2017. Η ομαλή μετάβαση αν θέλετε στη νέα γενιά και στις νέες ανάγκες που αυτή γεννά έχοντας πάντα το βάρος των τελευταίων αποτυχιών.
Ξέραμε ότι θα μετρήσει πολύ η εικόνα, ο τρόπος με τον οποίο θα αγωνιστούμε, το στιλ, αν θέλετε του αποκλεισμού μας. Και εδώ μάλιστα αρχίζουν τα δύσκολα για τον Φώτη Κατσικάρη.
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός έχει όλα τα δίκια του κόσμου να επικαλείται τις απουσίες που ήταν όντως ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ (σε σχέση με την περσινή ομάδα που έπαιξε στα γήπεδα της Κροατίας και της Γαλλίας), την έλλειψη χρόνου για στοιχειωδώς καλή προετοιομασία (αν και αυτό ισχύει και τους αντιπάλους), την απειρία πολλών παιδιών.
ΔΙΑΛΥΣΗ...
Εστω και έτσι όμως, η εικόνα που παρουσίασε η ομάδα στο πρώτο ημίχρονο δεν δικαιολογείται, άλλωστε πρώτος ο κόουτς το παραδέχθηκε. Οκ, οι αντίπαλοι μας έδιναν το σουτ, οκ είχαμε πρόβλημα στις αλλαγές στην άμυνα αλλά κατά τη διάρκεια του πρώτου 20λεπτου έκαναν την εμφάνισή τους εικόνες αγωνιστικής διάλυσης που δεν συνάδουν με το προφίλ ομάδας με στόχους.
Οι αποστάσεις στις σετ επιθέσεις δεν τηρήθηκαν σ' αυτό το διάστημα ποτέ. Οι αποφάσεις από τους παίκτες πάρθηκαν εν θερμώ και με γνώμονα το ένστικτο παρά τη λογική, η πίεση στην άμυνα, τουλάχιστον μέχρι το 15', απουσίασε εντελώς. Και χρειάστηκαν οι μπούκες και οι ηρωισμοί του Γιάννη Αντετοκούνμπο για να πάρουν μπροστά οι μηχανές. Το μπάσκετ αυτό όμως είχε κοντά ποδάρια.
Ο "γάμος" που είναι απαραίτητος
Η προσπάθεια να εναρμονιστεί η Εθνική ομάδα με τα ισχύοντα στο σύγχρονο μπάσκετ πρέπει να συνεχιστεί, ουδείς αντιλέγει. Πρώτο στοιχείο πλέον είναι τα αθλητικά προσόντα, η ταχύτητα στη σκέψη και στην εκτέλεση, τα τρεξίματα. Την ίδια ώρα όμως δεν θα πρέπει να ξεχαστούν και τα στοιχεία που στο πρόσφατο παρελθόν οδήγησαν σε στρατόσφαιρες επιτυχιών το ελληνικό μπάσκετ. Το διάβασμα του παιχνιδιού, η καλή άμυνα, η σκληράδα, το σκοράρισμα από την περιφέρεια.
Για κάθε ταχύ και γεμάτο αθλητικά προσόντα παίκτη χρειαζόμαστε και έναν καλό σουτέρ. Για κάθε ψηλό που κλείνει τον ορίζοντα στους αντιπάλους χρειαζόμαστε και έναν ακόμη που θα παίζει καλή άμυνα στα πόδια. Για κάθε Αντετοκούνμπο, κοντολογίς, χρειάζεται και ένας Περπέρογλου. Δύναμη, ταχύτητα και λογική πιασμένες χέρι-χέρι.
Είναι απαραίτητη την ίδια ώρα και μία σαφής εξήγηση για το θέμα του τεχνικού ηγέτη. Για την ακρίβεια η Εθνική ομάδα χρειάζεται full time κόουτς με προοπτική τουλάχιστον τριετίας, προπονητή ο οποίος θα συνδυάσει το χτίσιμο με την αποτελεσματικότητα (όσο αυτό είναι εφικτό τέλος πάντων).
Αν θέλει, αυτός μπορεί να είναι και ο Φώτης Κατσικάρης. Με δόξα και τιμή όμως, που θα πει με συμβόλαιο συνεργασίας που θα τον καθιστά υπεύθυνο για όλα όσα αφορούν την ομάδα και την προετοιμασία της. Αν ο κόουτς δεν επιθυμεί τη μόνιμη απασχόληση και τη... μόνιμη σχέση με την ομοσπονδία, θα πρέπει να βρεθεί άλλος ο οποίος θα πληροί τις προϋποθέσεις.
Το τι θα κάνει η ομοσπονδία προφανώς θα είναι και πάλι θέμα ενός ανθρώπου. Αυτός ο ένας λοιπόν καλό θα είναι να αποφασίσει γρήγορα ή, τουλάχιστον, να μην επιτρέψει να έρθουν πρώτα τα χιόνια των Χριστουγέννων και ύστερα η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος για την απόφαση.
"Ο,τι αξίζει, πονάει και είναι δύσκολο" λέει το παλιό αγαπημένο τραγούδι των Πυξ Λαξ. Και αν μην τι άλλο η Εθνική ομάδα μπάσκετ, η δική μας ομάδα, αξίζει πολλά. Χαλάλι, λοιπόν, και ο πόνος. Αντέχουμε...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
