Γιατί σιωπά ο Νίκος Πατέρας;
Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για τον κουρασμένο Αλαφούζο και τον απόντα Πατέρα, ενώ σχολιάζει και το πλάνο του Στραματσιόνι για Αμπέντ και Καλτσά.
Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, με περισπούδαστες αναλύσεις και αμπελοφιλοσοφίες του συρμού, το ποδόσφαιρο παραμένει ένα απλό άθλημα. Για να επικρατήσεις, πρέπει να είσαι πιο ταχύς, πιο έξυπνος και πιο εύστοχος από τον εκάστοτε αντίπαλό σου.
Για να εξασφαλιστούν, όμως, τα παραπάνω στοιχεία, είναι απαραίτητο ο προπονητής να επιλέγει τους παίκτες που εξυπηρετούν καλύτερα το σχέδιο που έχει συλλάβει στο μυαλό του. Την Κυριακή, ο Αντρέα Στραματσόνι απέτυχε ακριβώς σε αυτό. Πίστεψε ότι το 4-3-3 με το οποίο κατέβασε τον Παναθηναϊκό στο γήπεδο θα μπορούσε να εφαρμοστεί με τον Αμπέντ στη μία πλευρά της επίθεσης.
Έχει καταντήσει μάλλον κουραστική αυτή η εμμονή, τόσο του Αναστασίου όσο και του Ιταλού, να συνδέουν τον πρώην παίκτη της Νιούκαστλ με τον ασβέστη της γραμμής. Με τον Αμπέντ πλάγιο, ο Παναθηναϊκός πέταξε στα σκουπίδια ακόμη ένα πρώτο ημίχρονο στα εφετινά παιχνίδια του, με τρόπο μάλιστα εξόχως απογοητευτικό. Χωρίς ούτε μία ευκαιρία της προκοπής στα πρώτα 45 λεπτά, μ' ένα θέαμα επιεικώς εξοργιστικό, στα όρια της παράνοιας.
Ο Καλτσάς δεν είναι, και πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ, μεγάλος παίκτης, ποδοσφαιριστής που θα κάνει τη διαφορά. Τη θέση, όμως, του πλάγιου επιθετικού στο 4-3-3 μπορεί να την υπηρετήσει με αξιοπιστία. Έχει ταχύτητα, πατά περιοχή, βλέπει εστία, διαθέτει κοντολογίς τα στοιχεία που δεν διαθέτει (και γιατί να τα διαθέτει άλλωστε;) ο Αμπέντ.
Μ' αυτήν την απλή και λογική κίνηση (Καλτσάς αντί Αμπέντ), ο Στραματσόνι μεταμόρφωσε μία ομάδα-κακοποίηση του ποδοσφαίρου σ' ένα σύνολο που είχε πια έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό στο παιχνίδι του. Η μπάλα, αίφνης, κυκλοφόρησε πιο γρήγορα, οι χώροι άνοιξαν και, επιτέλους, ο αντίπαλος τερματοφύλακας δικαιολόγησε την παρουσία του στον αγώνα.
Και πραγματικά είναι να αναρωτιέται κανείς. Με τον Νίνη και τον Λουντ για ακόμη μία φορά εκτός αποστολής για καθαρά αγωνιστικούς λόγους και τον Κλωναρίδη επίσης νοκ άουτ, γιατί ο Καλτσάς έπρεπε να περιμένει 45 λεπτά για να πάρει θέση στο γήπεδο; Το ίδιο ερώτημα μ' αυτό που είχε διατυπωθεί για τον αγώνα με τη Βέροια για τον Κλωναρίδη, ρητορικό βεβαίως γιατί απάντηση δεν υπάρχει.
To ρόστερ του Παναθηναϊκού δεν είναι δα και τόσο μεγάλο για να μην μπορεί να το αναλύσει και να το εκτιμήσει κανείς ενδελεχώς μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Και αποτελεί ερώτημα γιατί ο Στραματσόνι συνεχίζει να πειραματίζεται με σχήματα και τακτικές, ενώ η κατάσταση που έχει παραλάβει είναι απολύτως συγκεκριμένη. Ο Ιταλός δείχνει ακόμα να ψάχνεται, άλλαξε για τρίτη φορά αμυντικό δίδυμο, άλλαξε και δεξί μπακ, διαφοροποίησε τη διάταξη, αλλά και πάλι έπρεπε να παρέμβει δραστικά κατά τη διάρκεια του ματς για να βελτιώσει την εικόνα της ομάδας του.
Το πικρό ποτήρι του Αλαφούζου
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου ο Παναθηναϊκός τα βολεύει, με δυσκολία έστω. Έξω από αυτό όμως, το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο και σκοτεινό. Ο τωρινός ιδιοκτήτης του μοιάζει κουρασμένος, εξαντλημένος, ίσως και ψυχολογικά άδειος με όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο μήνα.
Οι τοποθετήσεις του στην ΓΣ της Παναθηναϊκής Συμμαχίας μαρτυρούσαν κόπωση, αντιστοιχούσαν σ' έναν άνθρωπο ο οποίος ευχαρίστως θα αποχωρούσε από το προσκήνιο, αν βρισκόταν μία ικανή διάδοχη λύση. Στον ορίζοντα, όμως, κάτι τέτοιο δεν αχνοφαίνεται, παρά τις φήμες. Και έτσι ο Αλαφούζος, όμηρος των προβλημάτων αλλά και της δική του αδιέξοδης διοικητικής πολιτικής, καλείται να πιει μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι.
Ο Παναθηναϊκός όμως, η ΠΑΕ πιο σωστά, θυμίζει βαρέλι χωρίς πάτο. Χρήματα επενδύονται, όχι πολλά είναι η αλήθεια, αλλά τα χρέη που δημιουργούνται είναι σαφώς περισσότερα. Διακανονισμοί παλιοί πληρώνονταν (τουλάχιστον μέχρι πρότινος), αλλά στη μείωση του χρέους της η ΠΑΕ δεν έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Το μέλλον έτσι υποθηκεύεται και ο Παναθηναϊκός, για να μιλήσουμε με όρους αγοράς που ο Αλαφούζος καταλαβαίνει καλά, δεν αποτελεί τούτη τη στιγμή εταιρία που θα προσελκύσει κεφάλαια και επενδυτές (ξέχωρα από το γεγονός ότι το προϊόν που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο φθίνει προς την πλήρη απαξίωση).
Πίσω κάτι σαν ρέμα ή, στην καλύτερη, η αγωνιστική παρακμή, και μπρος το φάντασμα της Γ' Εθνικής κατά κάποιον τρόπο. Στον Παναθηναϊκό τρία χρόνια τώρα ονειροβατούσαν και περίμεναν ότι ο κόσμος, που δοκιμάζεται σκληρά από την κρίση, θα αγκάλιαζε το εγχείρημα της Συμμαχίας. Απολύτως λογικά, αυτό κατέληξε σε φιάσκο. Και πλέον ο Παναθηναϊκός φτάνει πολύ κοντά σε κρίσιμο σταυροδρόμι αποφάσεων.
Ο Νίκος Πατέρας άραγε τι λέει για όλα αυτά; Γιατί αφήνει τις φήμες να συντηρούνται και να μετατρέπονται σε φρούδες (;) ελπίδες; Γιατί δεν τοποθετείται δημόσια και ξεκάθαρα; Γιατί, σε τελική ανάλυση, άπαντες αφήνουν το σώμα του Παναθηναϊκού να σαπίζει από τη σήψη; Προσώρας η εκκωφαντική σιωπή σκεπάζει τα πάντα...
