Προπονητές: Τα ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ της Superleague!

Πέντε αγωνιστικές συμπλήρωσε το... ένδοξο πρωτάθλημα της Superleague και ήδη οι προπονητές που έχουν χάσει τη δουλειά τους από τους εμπνευσμένους, ποδοσφαιρανθρώπους παράγοντες έφτασαν τους τέσσερις!

Αποδείχθηκε, δηλαδή, για άλλη μία φορά στην πράξη ότι οι άνθρωποι που υποτίθεται είναι υπεύθυνοι για το χτίσιμο και την τεχνική καθοδήγηση των ομάδων είναι τα ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ του πρωταθλήματος, οι τελευταίοι τροχοί μίας έτσι και αλλιώς σαραβαλιασμένης άμαξας.

Προφανώς και δεν ισχυριζόμαστε ότι στην Ελλάδα ζει το νέκταρ των Ευρωπαίων προπονητών και ότι, τέλος πάντων, οι τεχνικοί είναι πολύ υψηλού επιπέδου αλλά από εδώ μέχρι το σημείο να απολύονται επαγγελματίες μετά το πρώτο ή δεύτερο στραβό αποτέλεσμα η απόσταση είναι χαώδης.

To αναγκαίο κακό

Δεν έχει να κάνει μόνο με την έλλειψη υπομονής των παραγόντων, αν ο λόγος ήταν μόνο αυτός ίσως να υπήρχε θεραπεία. Το πρόβλημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ότι οι διοικούντες, και κυρίως οι μεγαλομέτοχοι, αντιμετωπίζουν τους επαγγελματίες προπονητές ως αναγκαίο κακό. Θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι αν η ύπαρξή τους στους πάγκους δεν ήταν υποχρεωτική, σχεδόν καμία ομάδα δεν θα προσλάμβανε κανονικό τεχνικό. Ο κάθε Κομπότης και ο κάθε Πανόπουλος θα έκανε επιτέλους το όνειρό του πραγματικότητα. Με το κομπολόι θα έδινε οδηγίες από τον πάγκο.

Και καλά, τον Σπανό στον Ατρόμητο μπορεί να τον δικαιολογήσει κανείς. Εχει αποδείξει ότι μπορεί να στηρίξει τους προπονητές του (είχε πέντε χρόνια τον Παράσχο και άλλα τρία τον Δώνη), οπότε μία μικρή αμαρτία, να απομακρύνει δηλαδή Σεπτέμβρη μήνα τον τεχνικό του, μπορεί να του συγχωρεθεί. Οι άνθρωποι του Εργοτέλη όμως, που έφεραν έναν νέο άνθρωπο όπως ο Φεράντο, να δουλέψει στην Ελλάδα, τι ακριβώς διέγνωσαν μετά από δύο μόλις αγωνιστικές και έδωσαν στον Ισπανό τα παπούτσια στο χέρι τις πρώτες ημέρες του φθινοπώρου;

Σοβαροί να είμαστε, τίποτα δεν διέγνωσαν. Απλώς, ακολουθώντας την πατροπαράδοτη τακτική και εφαρμόζοντας την παμπάλαια θεωρία περί... ταρακουνήματος στα αποδυτήρια, έδωσαν φύλλο πορείας στον προπονητή, προφανώς επειδή δεν μπορούσαν να κόψουν συμβόλαιο ποδοσφαιριστή. Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό ότι υπάρχει και η λύση της στήριξης της επιλογής του, ότι ένας προπονητής δεν είναι ο Χάρι Πότερ για να μεταμορφώνει τις ομάδες κατά το δοκούν των διοικούντων, ότι ακόμα και ο τεράστιος Σερ Αλεξ Φέργκιουσον χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να εμφανίσει έργο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ψιλά γράμματα θα πείτε και θα έχετε δίκιο.

Ο ένας σκάβει τον λάκκο του άλλου

Για την κατάσταση, που θυμίζει ποδοσφαιρική μπανανία παρά χώρα που βρίσκεται στην πρώτη 15άδα της FIFA, ευθύνες δεν έχουν βέβαια μόνο οι παράγοντες. Οι άνθρωποι βρίσκουν και τα κάνουν. Οι προπονητές, άτομα συνήθως ανασφαλή, αποδεικνύονται ουκ ολίγες φορές, οσφυοκάμπτες μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Ακόμα και επαγγελματίες που έχουν εξασφαλίσει από τη δουλειά τους ουκ ολίγα χρήματα, είναι έτοιμοι να θάψουν το συνάδελφό τους, να λαϊκίσουν μιλώντας στην εκάστοτε διοίκηση, να παρακολουθήσουν παιχνίδι πάνω από το κεφάλι του προπονητή που παίζει το κεφάλι του απλώς και μόνο για να του αρπάξουν τη δουλειά. Εχει συμβεί πολλές φορές!

Επιπρόσθετα, αν εξαιρέσει κανείς ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ, οι περισσότεροι φοβούνται τους παράγοντες όπως το σκυλί τη σκιά του. Σχεδόν ποτέ δεν διεκδικούν χρήματα του συμβολαίου που δεν δούλεψαν γιατί συμβιβάζονται με τους συνήθεις εκβιασμούς ότι "κοίτα φίλε, θα πάρεις μόνο τα λεφτά που δούλεψες και έξω από την πόρτα". Τα συμβόλαια στην ποδοσφαιρική Ελλάδα, αν δεν το έχετε καταλάβει, υπογράφονται μόνο για το θεαθήναι. Ουσιαστικά πρόκειται για κουλερόχαρτα που δεν ισχύουν ποτέ, ή ισχύουν όταν έτσι συμφέρει τον ιδιοκτήτη. Σε απολύει ο άλλος πριν τη λήξη του συμβολαίου σου; Κανένα πρόβλημα (γι' αυτόν). Η αποζημίωση, τις περισσότερες φορές, αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός.

Τι κάνουν οι προπονητές, κυρίως οι Ελληνες, για να διαφοροποιήσουν τα εις βάρος τους δεδομένα; Ο,τι και οι Ελληνες που υπομένουν τέσσερα χρόνια τις μνημονιακές πολιτικές χωρίς μεγάλη διάθεση αντίστασης. Σφυρίζουν αδιάφορα και σκάβουν το λάκκο του διπλανού τους μήπως βρουν δουλειά στο καταχρεωμένο και παντελώς αναξιόπιστο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δουλειά να 'ναι και ό,τι να 'ναι, έστω και αν χρειαστεί να κάνουν τα στραβά μάτια όταν ο πρόεδρος κατέβει στα αποδυτήρια για να τους δώσει το χαρτάκι με τη σύνθεση. Ο Σημίτης είχε πει ότι "αυτή είναι η Ελλάδα". Αν μιλούσε για μπάλα, θα έλεγε ότι "αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο".