Señor, έβαλες και εσύ το χεράκι σου...

Η αναπάντεχη ήττα του Ολυμπιακού από τη Μάλμε δεν οφείλεται μόνο στις ανορθογραφίες της άμυνάς του αλλά και στο συντηρητικό τρόπο με τον οποίο ο Μίτσελ προσέγγισε το παιχνίδι. Ο Νίκος Γιαννόπουλος βάζει στο μικροσκόπιο την απόφαση του Ισπανού να αφήσει στον πάγκο τον Τσόρι Ντομίνγκες και...αδιαφορεί για τη διαιτητική παραφιλολογία.

02 ΟΚΤ 2014

Τα φθηνά αμυντικά λάθη αποτελούν το προφανές για το παιχνίδι-χαρακίρι του Ολυμπιακού στη Σουηδία. Αυτό που δεν είναι και τόσο προφανές, ή, αν θέλετε, δεν σχολιάστηκε όσο θα έπρεπε είναι η απόφαση του Μίτσελ να αφήσει το πάγκο τον Τσόρι σ' αυτό το παιχνίδι.

Αν ο Ισπανός τεχνικός κατέληξε στο συμπέρασμα από το σκάουτινγκ των συνεργατών του ότι έπρεπε, ντε και καλά, να παίξει με τρία ανασταλτικού χαρακτήρα χαφ (Μιλιβόγεβιτς, Εντινγκά, Μανιάτης, έστω και αν ο τελευταίος έπαιξε σαφώς πιο μπροστά) σ' αυτό το παιχνίδι τότε... πάσο. Η λογική λέει πάντως ότι ο Μίτσελ απλώς φοβήθηκε το παιχνίδι περισσότερο από όσο θα έπρεπε κάτι που άλλωστε αποδείχθηκε περίτρανα μετά την είσοδο του Τσόρι στο ματς όταν η επίθεση του Ολυμπιακού απέκτησε το στοιχείο που της έλειπε: απρόβλεπτη-από τον αντίπαλο-δημιουργικότητα (συν του ότι βρέθηκε ο άνθρωπος για να εκτελέσει στημένα).

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, οι προπονητές, με τις ανασφάλειες που πολλές φορές τους χαρακτηρίζουν, υπερτιμούν αντιπάλους, διαταράσσουν, άθελά τους, τις ισορροπίες της ενδεκάδας τους, δημιουργούν σε τελική ανάλυση οι ίδιοι το πρόβλημα. Μόνο που για τον εξαιρετικά τολμηρό Μίτσελ, κάτι τέτοιο είναι μάλλον πρωτοφανές, ο Ιβηρας δεν μας είχε συνηθίσει σε τόσο συντηρητικές προσεγγίσεις στους αγώνες.

Θα αναρωτηθείτε ευλόγως βέβαια ότι τις πολλές ευκαιρίες ο Ολυμπιακός τις έφτιαξε στο πρώτο μέρος όταν ο Τσόρι παρακολουθούσε το ματς από τον πάγκο. Εχετε δίκιο, έτσι είναι τα πράγματα, μόνο που με την παρουσία του Αργεντινού χαφ σ' αυτό το διάστημα του αγώνα ο πρωταθλητής θα ήταν και πιο ουσιαστικός στα τελειώματά του και ακόμα πιο επικίνδυνος.

Φταίνε και άλλοι...

Εστω και έτσι όμως, ο Ολυμπιακός δεν έχασε το ματς μόνο από το πρωτοφανέρωτο συντηρητισμό του προπονητή του αλλά και από τα προσωπικά λάθη, όχι όμως αποκλειστικά των αμυντικών. Συμφωνούμε, πέρα από κάθε αμφιβολία το...ανάθεμα θα πέσει πάνω στον Μποτία ο οποίος είχε σαφή προβλήματα συνεννόησης με τους υπόλοιπους (ακόμα και με το συμπατριώτη του Ρομπέρτο) αλλά και κάποια άλλα παιδιά δεν έκαναν τη δουλειά τους όσο καλά θα έπρεπε να την κάνουν.

Ο Αμπιντάλ, για παράδειγμα, παρά την εμπειρία του, έδειξε ευάλωτος και εντελώς... αταίριαστος με τον παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας. Ο Κασάμι δεν πήρε πρωτοβουλίες, ο Αφελάι μάλλον χάθηκε και ο Μήτρογλου δεν κατάφερε να μπει στο πνεύμα της αναμέτρησης. Αξίζει τον κόπο να σταθούμε λίγο παραπάνω στην περίπτωση του Ελληνα στράικερ ο οποίος ακόμα προσπαθεί να επανέλθει στα περσινά του στάνταρ.

Στη μεγάλη ευκαιρία που χάνει στο δεύτερο μέρος η ανετοιμότητά του καταδεικνύεται με τρόπο εμφατικό. Με την εστία φάτσα μπροστά του, ο Κώστας χάνει χρόνο και αντί να εκτελέσει με δεξί πλασέ, προτιμά (από ανασφάλεια ίσως και αυτός;) το εξωτερικό του αριστερού του ποδιού και η ευκαιρία χάνεται. Πέρυσι, τέτοιο καιρό, η μπάλα θα σπαρταρούσε στα δίχτυα με συνοπτικές διαδικασίες.

Αυτές είναι κατά την ταπεινή μας άποψη οι αγωνιστικές αιτίες του ναυαγίου του Ολυμπιακού στο σουηδικό νότο. Και εδώ θα πρέπει να μείνουμε. Διότι αν αναζητήσουμε δικαιολογίες στις διαιτητικές αποφάσεις, θα έχουμε χάσει τo point του αγώνα και θα κοροϊδεύουμε, απλώς, τους εαυτούς μας.

Ο Μίτσελ, ανώτερος ακόμα και στις ήττες, έδειξε το δρόμο και δεν θέλησε να σχολιάσει τα σφυρίγματα ακόμα και όταν ρωτήθηκε ειδικά γι' αυτό. Και εδώ που τα λέμε-και το αναφέρουμε για την ιστορία και μόνο- τι ακριβώς να σχολιάσει; Στο γκολ του Μήτρογλου υπήρχε ξεκάθαρο οφ-σάιντ ενώ πέναλτι στη φάση του Μανιάτη, μας συγχωρείτε, δεν θα καταλόγιζε ποτέ διαιτητής που σέβεται τον εαυτό του. Αν, αντίθετα, καταλογιζόταν ποτέ εναντίον ελληνικής ομάδας, τα εξώφυλλα θα γέμιζαν με κραυγές περί σφαγής.