Σήψη, βία, παρακμή

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για όλα όσα έγιναν στην Τούμπα τα οποία αρκούν από μόνα τους να βάλουν οριστική ταφόπλακα στο τραγικό ανέκδοτο που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο.

17 ΑΠΡ 2014

Εχοντας εθιστεί στη χυδαιότητα, στην ακραία λεκτική βία αλλά και τη σωματική (αρκετές φορές) τίποτα πια δεν προξενεί εντύπωση στον Ελληνα ποδοσφαιρόφιλο για όσα συμβαίνουν στην παρακμιακή ποδοσφαιρική Ελλάδα.

Ακόμα και ο ορισμός της ποδοσφαιρικής σήψης, όπως εκφράστηκε και εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια των Ελλήνων φιλάθλων το βράδυ της Μ. Τετάρτης, δεν εκπλήσσει πλέον κανέναν. Από την εποχή της Λεωφόρου το 2002 και της Ριζούπολης το 2003, μέχρι το 2011 όταν κάποιοι "δίδαξαν ήθος" στο Καραϊσκάκη και το 2012 όταν το αιώνιο ντέρμπι στο ΟΑΚΑ δεν τελείωσε ποτέ, είχε εξαχθεί το συμπέρασμα ότι τα είχαμε δει όλα.

Και όμως, αν και τα περιστατικά που συνέβησαν στην Τούμπα ήταν πρωτοφανούς έντασης και πρωτοφανούς διάρκειας, κανενός το αυτί δεν ίδρωσε. Η βία είναι καθημερινά παρούσα στη ζωή ΟΛΩΝ, γι' αυτό και η έλλειψη της παραμικρής έκπληξης. Την αντιμετωπίζει κανείς στην τηλεόραση, στο δρόμο, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ακόμα και σε πολιτιστικές, υποτίθεται, εκδηλώσεις.

Βία, λοιπόν, παντού. Και παρακμή. Ασύλληπτη παρακμή γι' αυτή τη χώρα που πριν από 10 χρόνια διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η συσσωρευμένη οργή των πολιτών για όλα όσα έχουν γίνει σ' αυτόν το μαρτυρικό τόπο τα τελευταία τέσσερα χρόνια διαχέεται με εντελώς λάθος τρόπο και σε εντελώς λάθος τόπο στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

Πανίσχυροι επιχειρηματίες παίζουν το δικό τους ωραίο παιχνίδι μέσα από το ποδόσφαιρο, "αγαπούν" ξαφνικά ποδοσφαιρικές ομάδες τις οποίες δεν είχαν δει ποτέ καν αγωνιζόμενες και πιέζουν με τον τρόπο τους τη γεμάτη διαφθορά πολιτική εξουσία για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Ας μην λέμε άλλα ψέματα μεταξύ μας επιτέλους. Ουδείς επενδυτής ή "επενδυτής" του ελληνικού ποδοσφαίρου ενδιαφέρεται πραγματικά για το προϊόν. Και οι μάζες στην εξέδρα, όταν δεν εξυπηρετούν κατόπιν αμοιβής τα συμφέροντα του μεγάλου αφεντικού, απλώς τσιμπάνε, έρμαια του φανατισμού και της πνευματικής τους τύφλωσης.

Για να τελειώνουμε: Ολα όσα έγιναν στην Τούμπα αρκούν από ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ να βάλουν οριστική ταφόπλακα στο τραγικό ανέκδοτο που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν σ' αυτόν τον τόπο υπήρχε Κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, θα έπρεπε την Μ. Πέμπτη κιόλας να κρεμάσει επί ξύλου (όχι τιμίου βέβαια, μέρες που είναι) και να σταυρώσει οριστικά το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, χωρίς φυσικά να υπάρξει ΠΟΤΕ Ανάσταση (αυτό, δα, έλειπε). Ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε απλά να πει. "Κύριοι, το κλείνω το μαγαζί σας, κάνει κακό στη χώρα που κυβερνώ, δεν σας επιτρέπω να προσβάλλετε τη νοημοσύνη των πολιτών".

Αλλά που τέτοια ντομπροσύνη στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Πότε οι άνθρωποι που μας κυβερνούσαν διακρίνονταν για το ήθος τους (εκτός ελάχιστων και λαμπρών εξαιρέσεων) και έβαζαν σε προτεραιότητα το δημόσιο συμφέρον; Ας μην συνεχίσουμε άλλο, χρονιάρες ημέρες και χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Για υστερόγραφο μία απλή σύσταση από έναν απλό, καθημερινό άνθρωπο (που τυχαίνει να εργάζεται μέσα στο χώρο του ποδοσφαίρου) όπως ο γράφων: Ας μην εθίζουμε άλλο τα παιδιά μας στη χυδαιότητα και στη βία. Και όσο είναι στο χέρι μας ας μην τους επιτρέπουμε να βρίσκονται στις εξέδρες των γηπέδων των μεγάλων ομάδων της χώρας μας. Δεν έχουν καμία δουλειά οι άνθρωποι που θα κληθούν να διαχειριστούν το μέλλον του τόπου να συχνάζουν σε κακόφημους τόπους που αποπνέουν δυσωδία και μπόχα!

ΥΓ: Η δουλειά του αθλητικού συντάκτη είναι η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ που μπορεί να κάνει κάποιος στην Ελλάδα του μνημονίου.