O διάβολος (της επιτυχίας) κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ο Νίκος Γιαννόπουλος, απεσταλμένος του Contra.gr στο Ζάγκρεμπ, παραθέτει μερικές λεπτομέρειες που χάρισαν στην Εθνική τη νίκη επί της Σλοβενίας και κατ' επέκταση την πρώτη θέση του 3ου ομίλου του Eurobasket.

09 ΣΕΠ 2015

Στη σημερινή εποχή κατά την οποία η τηλεόραση και το ίντερνετ αποκαλύπτουν σχεδόν τα πάντα στο κοινό πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από έναν αγώνα μπάσκετ ελάχιστα πράγματα μένουν κρυφά. Και όμως, αυτά τα κρυφά, που δύσκολα μπορούν να πιάσουν οι κάμερες και τα κινητά τηλέφωνα των δημοσιογράφων κάνουν τη διαφορά, τουλάχιστον σε ότι αφορά την Εθνική ομάδα .

Τα παρακάτω παραδείγματα, μικρών, πολύ μικρών, αλλά τρομερά σημαντικών στιγμών δείχνουν ότι η "επίσημη αγαπημένη" πορεύεται, για την ώρα τουλάχιστον, το δρόμο της μπασκετικής αρετής.

Ο Στράτος Περπέρογλου δεν είχε παίξει καθόλου στο πρώτο ημίχρονο. Ο Κατσικάρης τον επιλέγε με το καλημέρα του δευτέρου για μία πολύ συγκεκριμένη δουλειά. Ο άσος της Μπαρτσελόνα, σαν να ήταν ζεστός από τον πάγκο, ρίχνεται στη φωτιά της μάχης και στην πρώτη προσπάθειά του βγάζει ένα εκπληκτικό ποστάρισμα που καταλήγει σε καλάθι.

Ο Κουφός στο πρώτο ημίχρονο κάνει νερά στην άμυνα, η ελληνική ρακέτα παραμένει άδεια σε τουλάχιστον δύο φάσεις. Ο Κατσικάρης σηκώνει αμέσως τον Μπουρούση για να μπαλώσει την τρύπα αλλά μόλις αυτό γίνεται ο Κουφός τελειώνει με...οργισμένο κάρφωμα ένα άλεϊ ουπ. Ο Μπουρούσης κάνει ένα νεύμα στον προπονητή του για να μπει αργότερα βλέποντας ότι ο συμπαίκτης του έχει πάρει ψυχολογία μετά το κάρφωμα.

Περιστατικό και πάλι με πρωταγωνιστή τον Κουφό. Κάθεται αυτή τη φορά στον πάγκο και παρακολουθεί τους συμπαίκτες του να μάχονται. Μία διεκδικούμενη μπάλα, ο Λαμόνικα την δίνει στην πλευρά των Σλοβένων. Ο Ελληνοαμερικανός χτυπιέται επιμένοντας ότι η μπάλα είναι για την Ελλάδα.

Μπαίνει στο ματς ο πάντα έτοιμος και με το μαχαίρι στα δόντια Κώστας Καϊμακόγλου. Πάει να βγει σε μία μπάλα στην άμυνα για να κλέψει. Δεν τα καταφέρνει για ελάχιστα εκατοστά και ξεσπά με μία τρομερή κραυγή που "ταξιδεύει" σε όλο το γήπεδο.

Ο Κώστας Παπανικολάου παρακολουθεί το παιχνίδι από τον πάγκο. Δεν έχει παίξει παρά ελάχιστα. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να είναι αυτός που πανηγυρίζει πιο έξαλλα απ' όλους τα καλάθια και τις καλές προσπάθειες των συμπαικτών του ανεμίζοντας με πάθος την πετσέτα. Θα αναρωτηθείτε: "Μα καλά γι' αυτό κλήθηκε στην Εθνική ο "Παπ"; Για να κουνάει την πετσέτα;" Όχι ο καλός παίκτης, ο πραγματικά καλός παίκτης είναι πρώτα απ' όλα καλός συμπαίκτης.

Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι στην Εθνική ομάδα υπάρχει μία κοινωνία αγγέλων όπου τα πάντα είναι μέλι-γάλα. Το να μην αγωνίζεσαι είναι πάντα σκληρό, θέλει κότσια να το αντιμετωπίσεις με θάρρος και ρεαλισμό. Αλλά στο τέλος της ημέρας ουδείς μπορεί να απαγορεύσει σε κάποιον να αισθάνεται πικρία ή και ενόχληση ακόμα. Η... μαγκιά έχει να κάνει με το πως καταφέρνει κανείς να "θάψει" την πικρία του πολύ βαθιά μέσα του έτσι ώστε να μην δημιουργήσει προβλήματα στους υπόλοιπους. Και από αυτήν την άποψη οι Έλληνες διεθνείς είναι μάγκες. Μεγάλοι μάγκες. Προς το παρόν τουλάχιστον.

ΥΓ: Ενδιαφέρουσα ερώτηση: Τι θα έκανε η Εθνική πέρυσι στην Ισπανία αν ο Σπανούλης υπήρχε στο ρόστερ της; Την απάντηση δεν θα τη μάθουμε ποτέ, αλλά σαν απορία θα μας τρώει για αρκετά χρόνια ακόμα

ΥΓ2: Ομάδα που μετά από τέσσερα ματς έχει μέσο όρο ασίστ 23,3 μην τη φοβάστε. Έχει ήδη βρει συνεργασίες και πατήματα. Πρώτος, να ξέρετε, σέρνει το χορό της δημιουργίας ο Σπανούλης με 5,5 τελικές ανά ματς και αμέσως μετά έρχεται ο Καλάθης με 5. Τα δύο βασικά μας γκαρντ δηλαδή δίνουν 10.5 ασίστ ανά παιχνίδι. Ευτυχία και ευλογία για τους υπόλοιπους.