Την ιστορία τη γράφουν οι (καλές) παρέες

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για το πραγματικά καλό κλίμα και τη θετική αύρα στις τάξεις της Εθνικής φέτος.

14 ΣΕΠ 2015

"Ωραίο κλίμα, οι παίκτες είναι μία παρέα μεταξύ τους, εξαιρετικές σχέσεις" κτλ. Τα έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές για χιλιάδες ομάδες ανά την υφήλιο. Και είναι τόσο πολυφορεμένο αυτό το κλισέ που ο κόσμος πλέον δεν το πιστεύει, γελάει για την ακρίβεια όταν ακούει ή διαβάζει αυτά τα πράγματα.

Και όμως, παρά τις πάμπολλες δημοσιογραφικές υπερβολές που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς, η αξία του καλού κλίματος στις τάξεις μίας ομάδας είναι πραγματικά ανεκτίμητη. Δείτε, από την ανάποδη βέβαια, την Κροατία. Ο Περάσοβιτς είχε στα χέρια του μία αξιοπρόσεκτη φουρνιά παικτών με ταλέντο και νιάτα. Ο Χεζόνια, ο Σάριτς, ο Μπογκντάνοβιτς, ο Τόμιτς είναι παιδιά που ξέρουν μπάσκετ, δεν κατέβηκαν στο πλανήτη του αθλήματος χθες.

Φαινόταν από το Ζάγκρεμπ

Από το Ζάγκρεμπ όμως φαινόταν ξεκάθαρα ότι αυτή η ομάδα ή μάλλον αυτό το ετερόκλητο σύνολο παικτών δεν θα μπορούσε να πάει μακριά. Δεν υπήρχε ο παραμικρός σεβασμός μεταξύ τους, γινόταν αντιληπτό αυτό ακόμα και στις πιο απλές κινήσεις. Ο κάθε παίκτης που γινόταν αλλαγή ξεστόμιζε "γαλλικά" για τον προπονητή του, οι παλιοσειρές αντιδρούσαν, στο παρκέ ο καθένας έκανε ότι κατέβαινε στο κεφάλι του. Κοινώς; Σκορποχώρι που διέλυσε πανεύκολα η απλά... συμπαθητική Τσεχία με 21 πόντους διαφορά.

Τα γράφουμε όλα αυτά για να καταδείξουμε ότι το γεγονός ότι στις τάξεις της Εθνικής εφέτος υπάρχει ένα πραγματικά καλό κλίμα ή μία θετική αύρα αν θέλετε έχει τη δική του ξεχωριστή σημασί και οφείλουμε να μην το προσπερνάμε αβασάνιστα. Σύμφωνοι, η καλή παρέα δεν αποτελεί εγγύηση ότι θα νικηθούν την Τρίτη στον κρίσιμο προημιτελικό οι Ισπανοί, όπως και να το κάνουμε όμως μπορεί να εξελιχθεί σ' ένα εχέγγυο επιτυχίας, σ' ένα υλικό που με απόλυτη σύμπνοια με τα καθαρά μπασκετικά στοιχεία της ομάδας μπορεί να παράξει κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο.

Σημάδι υγείας

Πολλές φορές βλέπουμε χαμόγελα σε μία προπόνηση και παρεξηγούμε. "Δεν δουλεύουν, κάνουν πλάκα" σκεφτόμαστε ή και ισχυριζόμαστε δημοσίως. Λίγοι είναι αυτοί που συλλογίζονται ότι μία παρέα νέων ανθρώπων που έχουν αφιερώσει το καλοκαίρι τους σε μία υπόθεση όπως είναι η Εθνική ομάδα χωρίς κάποιο σίγουρο χειροπιαστό αντάλλαγμα (βλέπε λεφτά) αισθάνονται πολλές φορές την ανάγκη, ακόμα και την ώρα της δουλειάς, να αστειευτούν,να χαμογελάσουν, να διώξουν μακριά το στρες και την πίεση. Ακόμα καλύτερα, πρόκειται πραγματικά για σημάδι υγείας όταν αυτό συμβαίνει.

Στην εφετινή παρέα λοιπόν τα πράγματα εξελίσσονται κάπως έτσι. Οι διεθνείς δείχνουν να περνούν καλά μαζί χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι και οι 12 είναι κολλητοί μεταξύ τους, άλλωστε κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Χαμογελούν, ξοδεύουν χρόνο μαζί και μετά ή πριν από την προπόνηση, μοιράζονται αγωνίες και άγχη, είναι ομάδα. Και ως τέτοια θα πορευτούν μέχρι το τέλος ανεξάρτητα από την κατάληξη της προσπάθειάς τους μέσα στο παρκέ. Ως τέτοια θα δοξαστούν ή θα πέσουν, πάντα με αξιοπρέπεια. Πρόκειται για προίκα που δεν θα πρέπει να χαθεί όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα πρόσωπα και αν αλλάξουν. Δύσκολο, δεν λέμε, αλλά και στο μπάσκετ την ιστορία τη γράφουν πάντα οι παρέες.