Τους αξίζει ο εξευτελισμός
O Nίκος Γιαννόπουλος γράφει για το... κύμα κροκοδείλιων δακρύων που έχει κατακλύσει τον κόσμο εξαιτίας του "ξενέρωτου", λόγω άδειων κερκίδων, τελικού Κυπέλλου.
H υποκρισία και πάλι βασίλεψε. Τις τελευταίες ημέρες έχουν κατακλύσει τον Τύπο και τα social media σχόλια με τα οποία χύνονται κροκοδείλια δάκρυα για το γεγονός ότι ο τελικός του Σαββάτου θα διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών.
Ξαφνικά, ένας τρομερός πόνος που “η μεγάλη γιορτή” δεν θα έχει κοινό, που η ποδοσφαιρική εικόνα της χώρας δεν θα είναι η πρέπουσα και ίσως δώσει τα λάθος μηνύματα στο εξωτερικό, που “η πολιτεία κατάφερε να διώξει μόνιμα τον κόσμο από το γήπεδο”.
Tα κροκοδείλια δάκρυα
Τα γράφουν και τα υποστηρίζουν διάφοροι. Δημοσιογράφοι που διακρίθηκαν στο παρελθόν στο ευγενές άθλημα “στηρίζω την ΕΠΟ και όλες τις επιλογές της με κάθε μέσο”, χούλιγκαν -γραφιάδες που από τη στιγμή που κατέβηκαν από τα κάγκελα της θύρας των φανατικών έπιασαν πληκτρολόγιο για να μεταφέρουν την αρρώστια τους στον Τύπο, οργανωμένοι οπαδοί που ξάφνου θυμήθηκαν τι ωραία που είναι τα ματς να διεξάγονται σε γεμάτες εξέδρες ενώ μέχρι πρότινος έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να συμβεί το ακριβώς αντίθετο.
Προφανώς όλοι οι παραπάνω δεν έχουν κατανοήσει ότι επέβαλλαν σε όλους τους υπόλοιπους το ποδόσφαιρο που τους αξίζει. Σχεδόν δια της βίας και πολλές φορές μόνο δια της βίας. Τους αξίζει ένα ποδόσφαιρο απομονωμένο από τον κοινωνικό ιστό, βαθιά διεφθαρμένο, που απευθύνεται μόνο σε μία συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων οι οποίοι το μοναδικό πράγμα που επιθυμούν είναι να νικήσει η ομάδα τους. Με κάθε τίμημα, με κάθε τρόπο.
Στη θέση του Σταύρου Κοντονή ο γράφων δεν θα επέτρεπε ούτε τις 300 τόσες προσκλήσεις. Μας αξίζει και τους αξίζει ο απόλυτος εξευτελισμός, ένας τελικός Κυπέλλου χωρίς ούτε έναν θεατή, έστω και δείγμα. Στο κάτω-κάτω μία τόσο κακή παράσταση γιατί να κόψει εισιτήρια, γιατί να την παρακολουθήσει το όποιο κοινό;
Είδαμε και άλλους τελικούς στο πρόσφατο παρελθόν που εξελίχθηκαν σε γιορτή. Γιορτή των κάφρων φυσικά. Το 2010 πολύ πριν τη σέντρα οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Αρη έλυσαν τις διαφορές τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Το 2011 οι ποδοσφαιριστές του Ατρομήτου αναγκάστηκαν να υπερασπιστούν τα συγγενικά τους πρόσωπα χρησιμοποιώντας γροθιές και κλοτσιές. Το 2013 ο διαιτητής Γιάχος αλλοίωσε το αποτέλεσμα στον τελικό του Ολυμπιακού με τον Αστέρα αφού δεν είδε ότι ο Μανιάτης ζήλεψε τη δόξα του... Μπουφόν. Φοβερές, ανεπανάληπτες γιορτές, πάντα υπό την παρουσία κοινού.
ΜΗ ΤΟΥΣ ΛΥΠΑΣΤΕ
Ολους αυτούς μη τους λυπάστε καθόλου όσοι φίλοι αγαπάτε πραγματικά το ποδόσφαιρο και θέλετε να προοδεύσει στην πατρίδα μας. Η τιμωρία τους είναι το ανοσιούργημα που έφτιαξαν όλα αυτά τα τελευταία χρόνια να μην συγκινεί πλέον κανένα άλλο εκτός από τους προσωπικούς στρατούς των προέδρων. Τους ταλιμπάν των γηπέδων, αυτούς που πέρασαν τα δικά τους θέλω με το έτσι γουστάρω!
Κάποια στιγμή όμως θα χρειαστούν και το αληθινό κοινό, το μεγάλο κοινό της πλειοψηφίας. Και τότε θα πρέπει να επιλέξουν. Θα συνεχίσουν να πορεύονται παρέα με τους μισθοφόρους τους (μέσα και έξω από τις εξέδρες) ή θα επιχειρήσουν να απευθυνθούν σε όσους γουστάρουν το άθλημα και επιθυμούν να το δουν εξωστρεφές, σύγχρονο, μοντέρνο και ΚΑΘΑΡΟ; Μέχρι να αποφασίσουν λοιπόν οι εμπνευσμένοι ταγοί του ποδοσφαίρου μας, άσπρο και πάλι άσπρο στις εξέδρες. Το άσπρο των άδειων καθισμάτων θα σπάει τουλάχιστον τη δική τους μαυρίλα.
Προφανώς όλοι οι παραπάνω δεν έχουν κατανοήσει ότι επέβαλλαν σε όλους τους υπόλοιπους το ποδόσφαιρο που τους αξίζει. Σχεδόν δια της βίας.
Εχετε δίκιο όσοι διατυπώσετε το επιχείρημα ότι το Σάββατο είτε έτσι είτε αλλιώς θα συμβούν και κάποια πράγματα στον αγωνιστικό χώρο ως ποδοσφαιρικό δρώμενο. Να μην επικεντρωθούμε σ' αυτό, ίσως να αναρωτηθείτε;
Οι 22 ποδοσφαιριστές και τέλος πάντων όσοι ακόμη παίξουν θα έχουν μία ιστορική ευκαιρία. Να δυναμώσουν με την απόδοση, τη συμπεριφορά και το ήθος τους το κίνημα υπέρ του ΚΑΘΑΡΟΥ ποδοσφαίρου.
Θεατές στο γήπεδο δεν θα υπάρχουν (πέρα από τους 300) αλλά ο κόσμος από την τηλεόραση θα δει και θα εκτιμήσει πράγματα αν οι φυσικοί πρωταγωνιστές του τα προσφέρουν. Στο κάτω-κάτω ο καλός ηθοποιός μοχθεί να φέρει το κοινό του στο θέατρο όταν αυτό έχει αμφιβολίες για την ποιότητα της παράστασης. Ας το κάνουν και οι ποδοσφαιριστές, αν θέλουν πίσω το πραγματικά ογκώδες ποδοσφαιρικό κοινό. Τους ανθρώπους που γέμιζαν τις Κυριακές τους με την μπάλα και αδημονούσαν να έρθει η επόμενη Κυριακή για την επόμενη ποδοσφαιρική μέθεξη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
