Ο Βαλβέρδε δίδαξε ήθος

Το χιούμορ του Βαγγέλη Μαρινάκη στην αρχή της συνέντευξης Τύπου συγκαταλέγεται σε αυτά που λες για να σπάσει ο πάγος όταν ξέρεις ότι ακολουθεί κάτι μελοδραματικό. Για δευτερόλεπτα προσπαθείς να καταλάβεις αν ήταν αστείο και μετά κοιτάς τους δίπλα σου για να δεις αν θα γελάσεις κι εσύ.

Μακάρι για τον πρόεδρο του Ολυμπιακού αυτή η ατάκα περί συμφωνίας με τον Ισπανό για ακόμη 2 χρόνια, να ήταν αληθινή. Αλλά ο Μαρινάκης γνώριζε καιρό τώρα ότι ο Ολυμπιακός θα προχωρήσει χωρίς τον Ισπανό. Μπορεί να μη του λείψουν οι προπονητικές του ικανότητες (σίγουρα στην αγορά θα υπάρχουν ισάξιοι και καλύτεροι), θα του λείψουν όμως το ήθος και ο χαρακτήρας του. Στοιχεία από τα οποία δεν παρέκκλινε ούτε στο ελάχιστο ο Βαλβέρδε στην τριετή θητεία του στην Ελλάδα.

Δόξα τω θεώ το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τους δικούς του "Μουρίνιο". Εχει μπουχτίσει από προπονητές πάγκων και... εξέδρας. Αυτό που δεν έχει είναι ανθρώπους με αξιοπρέπεια. Ο Βαλβέρδε ήταν ένας από αυτούς, ο τελευταίος των συμπαθητικών. Κύριος με το "κ" κεφαλαίο. Επαγγελματίας που ήρθε, εργάστηκε, τίμησε τα λεφτά και φεύγει σαν φίλος με όλους. Μία γύρα να κάνετε και να ρωτήσετε τον κόσμο, όλοι θα τον ήθελαν προπονητή στην ομάδα τους. Κάτι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα που ελάχιστοι το έχουν καταφέρει.

Ο Βαλβέρδε δεν φεύγει σαν φίλος μόνο από τον Ολυμπιακό, αλλά από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό το κακόμοιρο που ταλανίζεται από κάφρους, μπουκάλια, στημένα, οικονομικά προβλήματα και χίλια δυό ακόμη που το συγκαταλέγουν στα χειρότερα του κόσμου.

Φεύγει σαν φίλος ακόμα και με αυτούς που δεν τον ήθελαν γιατί παίζει συντηρητικά στα ντέρμπι, γιατί δεν επιθυμούσε την επιστροφή του Μήτρογλου, γιατί δεν έβαζε τον Φετφατζίδη, γιατί προτιμούσε περισσότερους ξένους απ' ότι Ελληνες. Οι ίδιοι είναι, εξάλλου, που ήδη τον λησμονούν.

Ο Βαλβέρδε δεν δημιούργησε έχθρες, ούτε αντιπάθειες. Δεν προκάλεσε, δεν γκρίνιαξε, δεν έφτυσε το ψωμί που έτρωγε. Αυτός, ναι, δίδαξε ήθος...