Πρεμιέρα για γούστα!

Ο πρώτος αγώνας του 2016 μπορεί να μην έφερε την απόλυτη ανατροπή αλλά μας άφησε υποσχέσεις για μία πιο ενδιαφέρουσα σεζόν. Ο Πάνος Σεϊτανίδης αναλύει όσα συνέβησαν στην Αυστραλία.

Πρεμιέρα για γούστα!

Δύο χρόνια τώρα η Mercedes έκανε τόσο καλά τη δουλειά της, που ουσιαστικά «κατέστρεφε» το ενδιαφέρον όλων για τη Formula 1. Εντάξει, με σύμμαχο τη FIA και τις αλλαγές κανονισμών που στην πλειοψηφία τους είναι τόσο επιτυχημένες, όσο θα ήταν μία απόπειρα να φτιάξω ξαφνικά μελομακάρονα. Αν κάποιος διαβάσει τον τίτλο που θα αναφέρεται στο 1-2 την ασημί βελών στην πρεμιέρα του 2016, χωρίς να έχει δει τη μετάδοση του OTE ή να έχει παρακολουθήσει το LIVE του Contra απ’ όσα έγιναν στο Albert Park, στανταράκι είναι: θα απογοητευτεί. Πρέπει όμως;

Νομίζω πως όχι, γιατί παρότι έγινε πάλι ένας μικρός χαμός και στο τέλος κέρδισε ο Γερμανός, η ιστορία του Grand Prix Αυστραλίας έχει διάφορες αναγνώσεις. Ας τις δούμε αναλυτικά…

Άγιο είχε!

Το πλησιέστερο που έχουν οι καθολικοί σε πολιούχο του Οβιέδο απ’ όπου κατάγεται ο Fernando Alonso, είναι η Αγία Ευλαλία (αλήθεια!). Ο Ισπανός θα πρέπει να γυρίσει στη γενέτειρά του και να της ανάψει μία λαμπάδα ‘να’ με το συμπάθιο και το παρακάτω video εξηγεί ξεκάθαρα το γιατί.

"Ήταν το πιο άσχημο ατύχημα της καριέρας μου", παραδέχθηκε ο Fernando και δεν είχε και λίγα έως τώρα (με πιο χαρακτηριστικά στη Βραζιλία το 2003, το Βέλγιο το 2012 και πέρυσι στις δοκιμές εξέλιξης της Βαρκελώνης). Το να γίνεσαι επιβάτης ενώ κινείσαι με 300 km/h, να χώνεσαι μέσα στον κάδο του πλυντηρίου με όλα να γυρίζουν γύρω-γύρω, Γη και ουρανός ένας αχταρμάς και όλα αυτά ενώ περιμένεις το μεγάλο ‘μπαμ’, δεν είναι και η πιο ευχάριστη φάση. Τυχερός στην ατυχία του, ο 34χρονος βγήκε ανέπαφος από τα σμπαράλια που απέμειναν από αυτό που κάποτε ήταν η MP4-31. Χαμογελούσε στις δηλώσεις του αλλά η καρδούλα του ξέρει πόσοι αιώνες του φάνηκαν αυτά τα δευτερόλεπτα στον αέρα. Ακόμα και ο σπουδαιότερος οδηγός του κόσμου, ο πιο μπαρουτοκαπνισμένος και άφοβος, ξέρει πως το μόνο που μπορεί να κάνει όταν τα πράγματα στραβώνουν, είναι να ελπίζει να φύγει από το διάβα του κακού. Εκείνο το μουντό, μουσκεμένο απόγευμα στη Σουζούκα τον Οκτώβρη του 2014, όπου ήρθε το αδιανόητο δυστύχημα του Jules Bianchi, θα τους στοιχειώνει όλους για πάντα.

To risk or not to risk?

Αυτό το ατύχημα λοιπόν, εκτός από το να γίνει viral σε όλο τον πλανήτη, ουσιαστικά άλλαξε και τις ισορροπίες στον αγώνα. Ή καλύτερα τις έσπρωξε περισσότερο προς την πλευρά που έγερναν. Και θα εξηγήσω το γιατί. Αν ο Maurizio Arrivabene εξιστορούσε σε μία όμορφη ιταλίδα συνάδελφο πως θα ήθελε να εξελιχθεί η εκκίνηση, δύσκολα θα κατέληγε σε τέτοια dolce vita. Σα να σταμάτησε ο χρόνος για τους γύρω του, ο Sebastian Vettel εκτοξεύτηκε από την 3η θέση του grid και βρέθηκε να οδηγεί τον αγώνα, την ώρα που η προσπάθεια του Rosberg να κλείσει την πόρτα στον Lewis Hamilton, επέτρεψε στον Kimi Raikkonen να μπει από το παραθυράκι. Στο 1-2 λοιπόν η Ferrari και στο Μαρανέλο τα καπνογόνα είχαν ήδη ανάψει. Με τον ίδιο τρόπο που "άναψε" και η SF16-H του Kimi που βγήκε νωρίς εκτός εξίσωσης. Όμως αρκεί το παράδειγμα του Vettel για να αναλύσουμε τι πήγε στραβά. Ή καλύτερα, τι δεν πήγε όπως θα ήθελε η Scuderia. Βλέπετε η διακοπή του αγώνα ήρθε σε πολύ γκρίζο χρονικά σημείο.

Γύρος 18 από τους 57 και τα ερωτηματικά πολλά. Η μέση γόμα αντέχει μέχρι τέλους; Ναι, αντέχει, αλλά από πέρυσι τα κόκκινα μονοθέσια πατάνε καλύτερα στα πιο μαλακά Pirelli – το αντίθετο δηλαδή από τα ασημί. Αρχίζουν οι υπεύθυνοι στρατηγικής να ξύνουν τα κεφάλια τους. Να βάλουν τα μαλακά; Αυτή θα ήταν η λογική απόφαση αλλά διάολε, Ιταλοί είναι, το κατενάτσιο το έχουν μόνο για το ποδόσφαιρο. Σε ότι έχει να κάνει με τη Ferrari, παίζουν πάντα φουλ επίθεση! Έβαλαν λοιπόν την πολύ μαλακή γόμα, σε μία στρατηγική που ομολογουμένως κρίνεται επιθετική. Όμως κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι καταστροφική.

Στον "πόλεμο", ειδικά αν είσαι outnumbered, αν δεν βγαίνουν τα κουκιά, χρειάζεσαι και "Δούρειους Ίππους" που θα σε οδηγήσουν στην επιτυχία. Βάζοντας λοιπόν τα ελαστικά με τα κόκκινα διακριτικά, ο Vettel μπορούσε να αμυνθεί στις επιθέσεις του Rosberg στην επανεκκίνηση, να πάρει μία ανάσα κι από εκεί και πέρα, "είχε ο Θεός". Δεδομένου πως το Albert Park αποτελείται κατά το ήμισυ από δημόσιους δρόμους και οι τοίχοι στέκουν αυστηρά, έτοιμοι να τιμωρήσουν κάθε λάθος, υποθέτω πως στη Ferrari πόνταραν πως θα υπήρχε κι άλλο αυτοκίνητο ασφαλείας. Κάτι τέτοιο θα τους επέτρεπε να ελαχιστοποιήσουν την απώλεια όταν θα έκαναν την αναπόφευκτη αλλαγή σε ελαστικά μαλακής γόμας. Στη χειρότερη, θα συνέβαινε ότι συνέβη. Ήταν τόσο τραγικό; Δεν νομίζω.

Αν ήταν φυσιολογικό το τελευταίο pit stop ο Vettel ίσως να ήταν δεύτερος. Γιατί αν αντί για 5.6 δευτερόλεπτα, είχε κάνει 2.6, θα είχε φτάσει στο διαχύτη του Hamilton 2-3 γύρους νωρίτερα. Θα είχε περισσότερο χρόνο και χώρο, να ζυγίσει ψύχραιμα την κατάσταση και να προσπαθήσει να επιτεθεί με όπλα το DRS και τα πιο μαλακά και κυρίως πιο φρέσκα ελαστικά. Όταν όμως ο τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής βρέθηκε σε θέση βολής, τα χρονικά περιθώρια είχαν στενέψει περισσότερο απ’ ότι οι μπλούζες μου μετά από κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Δεν ήταν λοιπόν η ιδανική στρατηγική αλλά δεν ήταν και επιλογή που έστελνε το καράβι στα βράχια. Ενδεικτικό αυτού, ήταν το κέφι του Vettel μετά το πέσιμο της καρό σημαίας. Πετούσε καπελάκια στον Hamilton, έκανε ντους με σαμπάνια τον Webber, γενικά δεν είχε την εικόνα απογοητευμένου και προδομένου από την ομάδα του οδηγού.

Αν δεν χάνουν και τώρα…

Από την άλλη, η Mercedes ευτύχησε σε ένα κακό για εκείνη αγώνα, να κάνει το 1-2! Αυτό επιβεβαιώνει πως η γερμανική ομάδα έχει μόνο έναν αντίπαλο και πως αυτός ο αντίπαλος, πρέπει να τα κάνει όλα σωστά για να την κερδίσει. Ο Rosberg συνέχισε το σερί που έχτισε στο φινάλε της προηγούμενης σεζόν και έφτασε στην τέταρτη σερί νίκη, που ήταν η 15η της καριέρας του. Γερή τζούρα αυτοπεποίθησης ενόψει της συνέχειας αλλά έχουμε ακόμα είκοσι αγώνες για να τα κάνει μούσκεμα. Από την άλλη ο Hamilton ίσως σκεφτόταν το νέο του τατουάζ ή τι θα έτρωγαν για βράδυ ο Roscoe και η Coco – τα σκυλιά του. Γιατί την ώρα της εκκίνησης μάλλον το μυαλό του κάπου αλλού αρμένιζε. Όταν πέφτεις έβδομος με το καλημέρα, το να λες καληνύχτα δεύτερος δεν είναι κακό αποτέλεσμα και το αναγνώρισε και ο ίδιος. Όμως θεωρώ πως έκανε υποτονικό αγώνα, περισσότερο ακολουθούσε παρά προσπαθούσε να περάσει αντιπάλους όπως οι Toro Rosso και όσο κι αν το Albert Park δεν προσφέρεται για όργια προσπεράσεων, αν έχεις τη W07 πρέπει τουλάχιστον να δείχνεις πως έχεις την πρόθεση να προσπαθήσεις.

Best of the rest!

Πιο πίσω, αρκετές μικρές ιστορίες άξιες λόγου. Όσοι διαβάσατε το Preview Blog θα θυμάστε πως κρατούσα μικρό καλάθι για τη Red Bull κι αυτό λόγω της Renault αλλά a.k.a. TAG Heuer υβριδικής μηχανής. Παρότι οι Γάλλοι ξόδεψαν τα λιγότερα token απ’ όλους πριν τη σεζόν, η RB12 ήταν αρκετά ανταγωνιστική, πράγμα που σημαίνει πως η αεροδυναμική της απόδοση είναι επιπέδου πρωταθλητισμού. Οι Williams ήταν πιο αθόρυβες από την κόρη μου όταν έρχεται το πρωί να τρυπώσει στο κρεβάτι μου ενώ αντίθετα, τα πιτσιρίκια της Toro Rosso έκαναν πολλή φασαρία. Περισσότερο ο Max Verstappen που πίεζε και ο αγώνας δεν του έβγαινε, ήθελε αλλαγή ελαστικών και φώναξαν πρώτα μέσα τον Carlos Sainz, μετά ζητούσε να επιτεθεί και τον έβαζαν σε αναμονή και εύλογα ‘έσπασε’ στο τέλος. Η επαφή των δύο made in Italy ταύρων είχε ελάχιστες συνέπειες αλλά ελπίζω το περίσσιο ταλέντο του Ολλανδού να μην αρχίσει να συνοδεύεται από έπαρση. Έχει δικαίως χαρακτηριστεί μελλοντικός πρωταθλητής αλλά για να φτάσεις στην κορυφή, πρέπει πρώτα να σκαρφαλώσεις. Σήμερα σκόνταψε.

Στη Force India έχουν μείνει με τα ‘αν…’ αφού ήλπιζαν η εναλλακτική στρατηγική (εκκίνησαν με μαλακή γόμα και έβαλαν μετά τη μέση) να τους βοηθήσει αλλά η διακοπή αγώνα χάλασε τα πλάνα τους. Η Renault και ειδικά ο Jolyon Palmer ήταν πιο ανταγωνιστικοί απ’ ότι περίμενα ενώ αντίθετα οι Sauber, ακριβώς όσο πονεμένες ιστορίες περίμενα να είναι. Κρίμα για τον Daniil Kvyat που κάποια μαύρη γάτα πρέπει να κατασκηνώνει έξω από το πρεβάζι του δωματίου του ξενοδοχείου του όποτε πάει στη Μελβούρνη. Όπως και πέρυσι, δεν κατάφερε καν να εκκινήσει. Για να δούμε του χρόνου.

Η McLaren-Honda έδειξε βελτιωμένη σε σχέση με πέρυσι και εμφανώς πιο αξιόπιστη. Όμως ακόμα μακριά από τα επιθυμητά επίπεδα.

Born in the USA

Για το τέλος άφησα το ‘American Dream’ της Haas που ήρθε με σύνεση, προετοιμάστηκε με υπομονή, προσέγγισε την F1 με ταπεινότητα και ανταμείφτηκε. Άκουγα δηλώσεις του Gene Haas και ήταν σαν να μιλάει ένας φτωχός συγγενής, σαν περαστικός που με δέος συναντούσε μεγαθήρια. Τα λεγόμενά του μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση κι από το αποτέλεσμα της πρεμιέρας. Όσο εντυπωσιακή κι αν είναι η έκτη θέση του Romain Grosjean στον παρθενικό αγώνα των Αμερικανών στην F1. Από το 2002 είχε να βαθμολογηθεί «σταχτοπούτα» στην πρώτη της κιόλας εμφάνιση – τότε η Toyota με τον Mika Salo. Project εντελώς διαφορετικό, με τεράστια διαφορά στο budget και στη νοοτροπία. Θα ήθελα πολύ να πω και με διαφορετικό επίπεδο επιτυχίας (σημ: η Toyota δεν πήρε ούτε μία νίκη στις 8 σεζόν που συμμετείχε στην F1) αλλά είναι ακόμα απελπιστικά νωρίς. Όμως και ο Grosjean απέδειξε πως είναι πλέον ένας ώριμος, αποτελεσματικός και διψασμένος για επιτυχίες οδηγός (ακούς Ferrari;) και η Haas πως παίρνει πολύ σοβαρά το ρόλο της εκπροσώπησης των ΗΠΑ στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Αυτά τα ολίγα για την πρώτη πράξη του 2016, που μου άφησε γλυκιά γεύση. Αν και η αλήθεια είναι πως άσχετα με το αν επιχειρηματολογώ σωστά ή όχι εδώ και 1500 λέξεις, και το δικό μου το μυαλό κολλάει στον τίτλο που λέει ‘1-2 οι Mercedes’. Για να δούμε αν σε δύο εβδομάδες, στο νυχτερινό Grand Prix του Μπαχρέιν, θα αλλάξουν ο τίτλος και η λεζάντα…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ομοφωνία στη συνάντηση των ομάδων: Επιστροφή στο παλιό σύστημα

GP Αυστραλίας: Θρίαμβος Rosberg στην πρεμιέρα!

News 24/7

24MEDIA NETWORK