Όταν οι Μάβερικς έκαναν πρόταση στον Σιγάλα στα μπουζούκια

Η πρόσφατη δήλωση του Δημήτρη Ιτούδη πως το Final-4 θα πρέπει να αντικατασταθεί από σειρές αγώνων, ασφαλώς έχει λογική βάση. Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το σύστημα της Ευρωλίγκας, είναι άδικο για μια ομάδα που έχει μοχθήσει τόσο πολύ για να φθάσει ως την τελική τετράδα, να παίζει τους κόπους της σε έναν ή δύο αγώνες επί ουδέτερου εδάφους.

Φυσικά όταν ίσχυσε για πρώτη φορά ο θεσμός του Final-4 το 1988, το σύστημα ήταν πολύ διαφορετικό και οι ομάδες που συμμετείχαν στο (τότε) Κύπελλο πρωταθλητριών μόλις οκτώ. Το σίγουρο είναι πως η συγκεκριμένα ιδέα, "έπιασε" 100%, καθώς στην πορεία των χρόνων, όχι μόνο έγιναν εκπληκτικά παιχνίδια, αλλά δημιουργήθηκαν πολλές όμορφες μπασκετικές (και μη) ιστορίες.

Η… κανονική δημοσιογραφία

Πίσω στο 2000, στο Final-4 της Πυλαίας, ο κόσμος της δημοσιογραφίας στην χώρα μας ήταν πολύ διαφορετικός. Για την ακρίβεια η δημοσιογραφία ήταν στην... κανονική της μορφή. Με ρεπορτάζ αμέτρητων ωρών και επαφών, δίχως οι "χρωματισμοί" να επηρεάζουν την αμεροληψία της, κάτι που στις μέρες μας φαντάζει εξωπραγματικό.

Πριν από 16 χρόνια, λοιπόν, στο Final-4 που ο Παναθηναϊκός εκπροσωπούσε την Ελλάδα, ο "Πρωταθλητής" είχε τριπλή παρουσία. Απεσταλμένος του ήταν ο Δημήτρης Καρύδας, ανταποκριτής του ο Παναγιώτης Χορόζογλου και σε ρόλο "ελεύθερου σκοπευτή" ο συντάκτης αυτού του κειμένου.

Λαπτοπ εκείνη την εποχή είχαν ελάχιστοι. Η δουλειά γινόταν με τις τίμιες γραφομηχανές, το "ράπισμα" των οποίων έμοιαζε (χωρίς καμία δόση ρομαντισμού η νοσταλγίας) με γλυκιά μουσική στα αυτιά όλων μας. Τα "σεντόνια" που γράφονταν στις Olivetti ή στις Brother, διορθώνονταν με στιλό και μπλάνκο και ακολούθως στέλνονταν με φαξ, στα οποία πάντοτε υπήρχε σειρά προτεραιότητας. Email (στο μυαλό μας) πρέπει να χρησιμοποιούσε μόνο o Μπιλ Γκέιτς...

Ο "Π" τότε αφιέρωνε καθημερινά έξι σελίδες, για τους αγώνες και τα υπόλοιπα θέματα, δίχως να υπολογίζονται αυτές των παρασκηνίων.

Το ρομαντικό φλερτ του ΝΒΑ με το ευρωπαϊκό μπάσκετ

Σ’ εκείνη την εποχή, δεν λειτουργούσαν τα πράγματα διαφορετικά μόνο στην δημοσιογραφία, αλλά και σε πολλά ακόμα επίπεδα. Η σχέση του ΝΒΑ με το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, βρισκόταν σε φάση ρομαντικού φλερτ και στην Πυλαία είχαν βρεθεί (μετρημένοι) 13 σκάουτ του κορυφαίου πρωταθλήματος του κόσμου. Ούτε GM, ούτε προπονητές που πλέον έχουν εντάξει το Final-4 στην ετήσια ατζέντα τους ως "must attend" γεγονός, για λόγους παρακολούθησης, αλλά (κυρίως) δημοσίων σχέσεων.

Ο Στράτος Κωσταλάς είχε αναλάβει την "επιμέλεια" τους και ο γράφων προσπαθούσε να σταθεί... αρωγός του.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ "ΡΟΥΤΙΝΑ" ΤΩΝ NBAers

Το πρόγραμμα επί καθημερινής βάσης ήταν συγκεκριμένο: Ελευθερία κινήσεων το μεσημέρι (καθώς τότε δεν υπήρχε το junior tournament της Ευρωλίγκας το οποίο πλέον συγκεντρώνει δεκάδες στελέχη του ΝΒΑ), κατανάλωση κρέατος μέχρι τελικής πτώσης στην "λαδόκολλα" του (παλιού παίκτη του Ηρακλή κι εκπληκτικού τύπου) Βασίλη Αγραφιώτη και της γυναίκας του Πόπης στην πλατεία Ναβαρίνου, παρακολούθηση των αγώνων ή των προπονήσεων και διασκέδαση στα… cultural centers της Σαλονίκης. Το 24ώρο ολοκληρωνόταν... νωρίς το πρωί με μπουγάτσα και "τοπίνο" στην "Αθηνά", με το σύνθημα "πάμε στον Αθήνα", για "σπάσιμο" στους φίλους Θεσσαλονικείς.

Ακόμα και τα "σχήματα" είχαν άλλη αίσθηση, αφού τότε ο κόσμος πήγαινε για να περάσει καλά και όχι για να ανεβάσει selfies στο facebook, υποκρινόμενος ότι διασκέδαζε.

Ο rising star Βαλάντης και ο MVP Σάκης

Στο Ωραιόκαστρο, υπήρχε δυνατή "τριπλέτα" με την (τότε κυρία Λιαδέλη) Σαμπρίνα, την ("στο λέω σε ξεχάσαμε") Έφη Σαρρή και την Αλεξάνδρα (αγνώστων λοιπών στοιχείων) που αργότερα βρέθηκε στο "Fame Story". Στην Εγνατία οδό, οι "νεόκοποι" One, άνοιγαν το πρόγραμμα για τον άρχοντα της πόλης Βασίλη Καρρά, στα "Άστρα" ο Βαλάντης αποτελούσε τον rising star, αλλά ο MVP ήταν φυσικά ο Σάκης στην "Πύλη Αξίου", με άξια συμπαραστάτρια την Καίτη Γαρμπή.

Τα γράφουμε όλα αυτά, για να σας βάλουμε στο κλίμα της πιο... σουρεαλιστικής πρότασης που έχει γίνει ποτέ σε Έλληνα παίκτη από στέλεχος του ΝΒΑ.

ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ ΤΗΣ "ΠΥΛΗΣ"

Σε μια από τις βραδιές στην "Πύλη", το ρόστερ ήταν 100% μπασκετικό. Στο πρώτο τραπέζι ήταν ο Γιάννης Γιαννούλης του ΠΑΟΚ, μαζί με τους "εχθρούς" στον Άρη, αλλά καλούς του φίλους Παναγιώτη Λιαδέλη και Γιώργο Σιγάλα! Στο από πίσω, η δική μας παρέα με τους NBAers, όπως ο Ντάνκο Τσβεντίτσιανιν που τότε δούλευε στους Σίξερς, ο Ντέιβ Πέντεργκραφ των Σόνικς, ο Τζο Ας των Ρόκετς και ο Άνταμ Σάιμον, ο μοναδικός που ως τώρα εργάζεται στην ίδια ομάδα (Χιτ).

Οι περισσότεροι είχαν μείνει άναυδοι από το θέαμα που πρόσφεραν ο Ρουβάς, μα κυρίως οι παραληρούσες "ρουβίτσες", πλην όμως ο πιο "περπατημένος" από τους 13, δεν είχε δώσει μεγάλη σημασία.

Ήταν ο Τόνι Ρονζόνε, διεθνής σκάουτ των Μάβερικς, ο οποίος είχε γίνει διάσημος για την επιλογή του Ντιρκ Νοβίτσκι στο ντραφτ του 1998. Παράλληλά ο Τόνι είχε μετατρέψει το σκάουτινγκ σε trend, καθώς ήξερε να συνδυάζει το μπάσκετ με την καλή ζωή.

ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΤΟΝΙ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΡΑΜΠΟ"

Ενώ, λοιπόν, οι περισσότεροι ήταν "κολλημένοι" στην σκηνή, ο Ρονζόνε, άλλαξε τραπέζι και κάθισε δίπλα στον Σιγάλα. Επί μια ώρα και βάλε, μιλούσε με μεγάλο πάθος στον Ράμπο, ο οποίος έδειχνε να τον ακούει με προσοχή.

Του έκανα πρόταση να έρθει στους Μαβς και δέχθηκε

Όταν ο σκάουτ των Μαβς επέστρεψε στην θέση του, αμέσως τον πλησιάσαμε. "Μα τι λέγατε τόση ώρα", ήταν η λογική ερώτηση. "Του έκανα πρόταση να έρθει στους Μαβς και δέχθηκε", απάντησε με μεγάλη φυσικότητα πριν αναλύσει ολόκληρο το σχέδιο. "Τον προσκάλεσα να έρθει το καλοκαίρι στο Ντάλας. Θα μείνει στο σπίτι μου για μια εβδομάδα, θα κάνει μερικές προπονήσεις και είμαι σίγουρος ότι θα αρέσει στην ομάδα, οπότε θα υπογράψει συμβόλαιο. Του άρεσε πολύ το πλάνο μου και μου είπε ότι θα έρθει"...

Ο Συρίγος και τα "πουλιά"

Την επόμενη μέρα στο κλειστό της Πυλαίας, ο πρώτος άνθρωπος που μας υποδέχθηκε ήταν ο Φίλιππος Συρίγος. "Μαλακισμένο, τι κάνεις εδώ, έχεις κανένα θέμα να γράψεις", ήταν το (ευγενικό για τα δικά του δεδομένα) καλωσόρισμα, αλλά απάντηση δεν έλαβε. Με τον συχωρεμένο, υπήρχε μια διαφορετική σχέση, για όσους δουλεύαμε στον "Π". Πολύ απλά διότι τα πρώτα γραφεία της εφημερίδας ήταν στην Ηλία Ηλίου στον Νέο Κόσμο, δίπλα στο επιβλητικό κτίριο της "Ελευθεροτυπίας". Όταν, λοιπόν, τελείωνε την δουλειά του, ερχόταν στο τμήμα μπάσκετ του "Πρωταθλητή", που τότε βρισκόταν στον πρώτο όροφο και ξεκινούσε το "σόου". Αρχικά έβριζε τον γιο του τον Γιώργο, τον οποίο όσο αγαπούσε, άλλο τόσο λάτρευε να "γλεντάει". Ακολούθως τσακωνόταν με τον Καρύδα, με τον οποίο είχε ανάλογη σχέση και όταν ηρεμούσε, ξεκινούσε την ανάλυση, μπροστά στα "πουλιά" της εποχής (Δάρδαλης, Σούσκας, Μπαφές, Μιναρετζής, Μαγουλάς, Παπαχατζής) που παρακολουθούσαμε τον εκπληκτικό λόγο του.

Ο Συρίγος, όμως, ποτέ δεν σε "ψάρευε" για μια είδηση. Ούτε καν περνούσε από το μυαλό του, καθώς ήταν τέτοια η ποιότητα του ως ανθρώπου και δημοσιογράφου. Έτσι και στην Πυλαία, είχε κάνει την ερώτηση για το "θέμα" απλά για να περάσει η ώρα, έστω κι αν σε μας "κόπηκε" η αναπνοή, έχοντας κατά νου την συζήτηση του Ρονζόνε με τον Σιγάλα.

Η "ΛΥΣΗ" ΤΗΣ ΑΠΟΡΙΑΣ

Όταν επιτέλους συζητήσαμε με τον Δημήτρη Καρύδα, πως πρέπει να το διαχειριστούμε, μείναμε να κοιτάζει ο ένας τον άλλον στα μάτια. Ο "Νατς" ήξερε τα καθέκαστα για τον Ρονζόνε και δυσκολευόταν να αξιολογήσει την εγκυρότητα του θέματος. Κανονικά θα έπρεπε να είχε γίνει μια σελίδα και "χτύπημα" στην πρώτη σελίδα.

Υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν την προηγούμενη νύχτα στην "Πύλη", υπήρχε σκέψη να μην "μπει" τίποτα. "Γράψε 250 λέξεις, μην το βάλουμε στον... πάτο μας", ήταν η εντολή του.

Πράγματι το θέμα γράφτηκε, αλλά ο Σιγάλας, όχι μόνο δεν έφυγε για το Ντάλας το καλοκαίρι του 2000, αλλά ούτε καν μετακόμισε από την Θεσσαλονίκη, καθώς απλά από τον Άρη μετακινήθηκε στον ΠΑΟΚ.

Επί χρόνια το συγκεκριμένο ζήτημα, μας "βασάνιζε". Μήπως ο Τόνι μιλούσε με τον "Ράμπο" για τις ωραίες γάμπες της Καίτης Γαρμπή, αντί για τις πάσες που θα έδινε στον Νοβίτσκι;

Εν τέλει μετά από επτά χρόνια, πάλι επί Ελληνικού εδάφους, μας λύθηκε η απορία. Στο Final-4 της Αθήνας το 2007, ο Ρονζόνε είχε έρθει ως το "δεξί χέρι" του Τζο Ντουμάρς στο Ντιτρόιτ. Μπορεί να μην είχε αποκτήσει τον Σιγάλα στους Μάβερικς, αλλά το 2003 είχε επιλέξει στο Νο 58 του ντραφτ για λογαριασμό των Πίστονς τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη.

Με αφορμή αυτό το γεγονός, ανοίξαμε συζήτηση για τους Έλληνες παίκτες και φυσικά δεν μπορούσε να μην γίνει αναφορά στον Ράμπο. "Τελικά τότε στην Θεσσαλονίκη, είχες κάνει πρόταση στον Σιγάλα ή όχι", τον ρωτήσαμε και η απόκριση του ήταν... λυτρωτική. "Βέβαια, ήταν από τους αγαπημένους μου παίκτες στην Ευρώπη. Αλλά εγώ εκείνο το καλοκαίρι έφυγα από το Ντάλας και πήγα στο Ντιτρόιτ, όπου δεν υπήρχε χώρος για international παίκτες".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

POLL: Τα κορυφαία καλάθια σε Final-4