Στο ΝΒΑ τα άλογα "πεθαίνουν" μόνα τους

Οι περισσότεροι φίλοι του μπάσκετ, όταν ακούσουν το όνομα του Τζόι Κρόφορντ, πιθανότατα θα σκεφτούν τον Τζαμάλ, τον εξαιρετικό σκόρερ των Λος Άντζελες Κλίπερς. Ο συγκεκριμένος Κρόφορντ, ωστόσο, είχε πολύ διαφορετική δουλειά στα παρκέ του ΝΒΑ και η ιστορία του έρχεται να μας δώσει τροφή για σκέψη. Κι αυτό διότι πριν από δύο εβδομάδες, ο "παλιότερος" διαιτητής της λίγκας, αποφάσισε στα 65 του χρόνια, να ανακοινώσει την αποχώρηση του από την ενεργό δράση, νωρίτερα απ’ ότι είχε υπολογίσει, λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο. Κάτι που μαρτυρά πως στην Αμερική, όχι μόνο δεν σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, αλλά τα αφήνουν να αποσυρθούν μόνα τους, με την τιμή που τους πρέπει.

Κόντρα στο δίκαιο και την λογική

Την ίδια ώρα στην Ευρώπη, οι διαιτητές τίθενται σε αναγκαστική "απόσυρση" μόλις στα 50 τους χρόνια. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι αυτή η απόφαση πάει κόντρα σε κάθε εργατικό δίκαιο. Οι διαιτητές που είναι η πιο προνομιούχα κάστα στο χώρο του μπάσκετ, καθώς είναι οι μόνοι που πληρώνονται προκαταβολικά, θα έπρεπε να είχαν προσφύγει συλλογικά σε κάποιο Ευρωπαϊκό εργατικό δικαστήριο και δεν υπάρχει περίπτωση να μην είχαν κερδίσει αυτή την υπόθεση.

Το όριο ηλικίας των 50 ετών που έχει εφαρμόσει η FIBA και υιοθετήσει η Ευρωλίγκα, πάει κόντρα και στην λογική. Ο Κρόφορντ και ο Ντικ Μπαβέτα που κρέμασε τη σφυρίχτρα του στα 74 του χρόνια (!) σε ένα πολύ πιο απαιτητικό πρωτάθλημα, αποτελούν τις "ζωντανές" αποδείξεις ότι η διάκριση κατά των διαιτητών στερείται ουσίας.

Το παράδειγμα του Κρόφορντ

Συνάμα ο Κρόφορντ αποτελεί το παράδειγμα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι "γκρίζοι" στον υπόλοιπο μπασκετικό κόσμο.

Πολλές φορές, η αυτοπεποίθηση των "αρχόντων" του αγώνα, μετατρέπεται σε έπαρση και θεωρούν ότι είναι πάνω από το παιχνίδι και τους αληθινούς πρωταγωνιστές του, που φυσικά είναι οι παίκτες. Το 2007, ο Κρόφορντ μετέτρεψε μια αντιδικία με τον Τιμ Ντάνκαν σε προσωπική "βεντέτα" και δίχως δεύτερη κουβέντα, ο Ντέιβιντ Στερν του "έκοψε" τον τσαμπουκά. Αφού τον κάλεσε στο γραφείο του, τον τιμώρησε για το υπόλοιπο της σεζόν 2006-07, στερώντας του την ευκαιρία να επεκτείνει το σερί παρουσιών του στους τελικούς του ΝΒΑ στα 17 έτη.

Την επόμενη σεζόν, ο Κρόφορντ επέστρεψε στα παρκέ, πλήρως συμμορφωμένος και προσγειωμένος. Για εννέα χρόνια, δεν έδωσε το παραμικρό δικαίωμα και μέχρι πέρσι που σφύριζε, εθεωρείτο ο καλύτερος διαιτητής του κορυφαίου πρωταθλήματος.

Που θέλουμε να καταλήξουμε με όλα αυτά; Πολύ απλά πως στο ΝΒΑ δεν ενδιαφέρονται αν κάποιος είναι γέρος, νέος, μαύρος, άσπρος η... εμπριμέ. Το μοναδικό τους κριτήριο είναι να είναι συνεπής στην δουλειά του.

Τα πιο τρανταχτά παραδείγματα αφορούν τα διοικητικά στελέχη των ομάδων.

Η "ασθένεια" του "νέου" και η παρέμβαση του "παλιού"

Πριν από δυόμισι χρόνια, οι Σίξερς προσέλαβαν τον Σαμ Χίνκι για τζένεραλ μάνατζερ, ενώ ήταν μόλις 36 ετών. Στην θητεία του ως assistant GM στους Ρόκετς, είχε δείξει ότι είναι οξυδερκής, εργατικός, και το μοναδικό "σκοτεινό" του σημείο, είχε να κάνει με την οικογενειακή του ιστορία, καθώς ο αδελφός του είχε αυτοκτονήσει πυροβολώντας το κεφάλι του.

Από την στιγμή που έγινε αφεντικό μιας εκ των παραδοσιακότερων δυνάμεων του ΝΒΑ, υπέστη μια Ελληνική "ασθένεια": Οξεία "θολωκαρεκλίτιδα"...

Πέραν των (ουκ ολίγων) λαθών που έκανε στην δημιουργία του ρόστερ, υπέπεσε σε δύο παιδικά ολισθήματα. Αγνοούσε τους δημοσιογράφους και "σνόμπαρε" τους ατζέντηδες, εξαγριώνοντας τις δύο πιο εκδικητικές "φάρες" του μπάσκετ.

Η κατάσταση έφθασε σε τόσο κακό σημείο, που οι υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος παραπονέθηκαν μεσούσης της τρέχουσας περιόδου, με έντονο τρόπο στον Άνταμ Σίλβερ, ότι οι Σίξερς πλήττουν την εμπορικότητα των εντός έδρας αγώνων τους και κατ’ επέκταση της λίγκας, καθώς με αντίπαλο την Φιλαντέλφια, οι πωλήσεις των εισιτήριων τους, είχαν κατακόρυφη πτώση.

Τι έκανε ο κομισάριος του ΝΒΑ; Με συνοπτικές διαδικασίες, κανόνισε την πρόσληψη του 77χρονου Τζέρι Κολάντζελο, για να βοηθήσει τον Χίνκι. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο πρώην ιδιοκτήτης των Σανς και νυν αφεντικό της Εθνικής Αμερικής αλλά και του Χολ Φέιμ, κατάφερε να "μαζέψει" την κατάσταση με μερικές απλές κινήσεις και ήδη οι Σίξερς κατευθύνονται σε καλύτερο δρόμο.

Ο ρόλος του Βασιλακοπουλου

Αυτός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του Γιώργου Βασιλακόπουλου στο Ελληνικό μπάσκετ. Προσέξτε, όχι στην ομοσπονδία, αλλά συνολικά στο άθλημα.

Αντί ο χώρος να έχει χωριστεί σε δύο παρατάξεις, ο (γεννημένος το 1939) παράγοντας, κάλλιστα θα μπορούσε να λειτουργεί σαν τον (συνομήλικο) ομόλογο του στην USA Basketball. Με δεδομένο πως το μυαλό του εξακολουθεί να λειτουργεί άριστα, δεν θα έπρεπε να καθηλωθεί σπίτι του (όπως θέλουν οι εχθροί του), ούτε να παραμένει το απόλυτο αφεντικό της ομοσπονδίας (όπως επιθυμούν οι κόλακες του). Θα ήταν ιδανικό να εποπτεύει και να παρεμβαίνει οσάκις είναι απαραίτητο, σε ένα συμβούλιο νέων (σε ιδέες) ανθρώπων στην ΕΟΚ και να βοηθάει τον ΕΣΑΚΕ, όποτε υπήρχε ανάγκη. Όχι εθελοντικά ως στρατιώτης του μπάσκετ, αλλά επαγγελματικά με κανονική αμοιβή, όπως συμβαίνει με τον Κολάντζελο.

Όσοι από εσάς πείτε ότι "δεν είμαστε Αμερική και δεν θα γίνουμε ποτέ", να τονίσουμε δύο πράγματα: Πρώτον πως είμαστε οι τελευταίοι που νικήσαμε τους Αμερικανούς και ακολούθως πως το μπάσκετ είναι ο μοναδικός χώρος στην Ελλάδα, που (όχι σε όλα, πλην όμως) σε πολλά επίπεδα λειτουργεί Αμερικανικά: Δηλαδή με αξιοκρατία και δίχως ονοματολαγνία η διακρίσεις...