Άλλαξαν οι εποχές, στην αναμονή οι "αιώνιοι"

Ο Σωτήρης Γεωργίου αναλύει με παραδείγματα πώς κοστίζουν διαφορετικά οι ακριβοπληρωμένοι παίκτες σε Ελλάδα και στο εξωτερικό και αποδέχεται ότι πλέον ακόμα και ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό έγιναν "σκαλοπάτι".

15 ΙΟΥΝ 2016

Πολύς λόγος γίνεται εδώ και κάθε χρόνο, όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό, για τους Αμερικανούς και ξένους γενικότερα που δεν έχουν άμεση προτεραιότητα τις ελληνικές ομάδες.

Οι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός παραδοσιακά είναι... μαγαζιά γωνία. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, ήταν τα πιο... γωνία μαγαζιά, καθώς όλος ο μπασκετικός κόσμος ήθελε να παίξει γι' αυτούς. Μεγάλα, κυρίαρχα κλαμπ στο ευρωπαϊκό στερέωμα, πλήρωναν πολλά χρήματα και στην ώρα τους. Η Αθήνα είναι από τις κορυφαίες πόλεις να ζήσει κανείς, τι άλλο να ήθελε κανείς για να υπογράψει στους "αιώνιους";

Για την ακρίβεια, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, μέχρι την κρίση που μας χτύπησε την πόρτα, οι Αμερικανοί και ξένοι παίκτες είχαν προτάσεις και προφορικές συμφωνίες με ομάδες ακόμα και με πολύ χρήμα, αλλά περίμεναν να χτυπήσει το ακουστικό από Ελλάδα, όπου θα έπαιρναν έστω τα ίδια αλλά μαζί με όλο το υπόλοιπο πακέτο, για να έρθουν τρέχοντας.

Ο ΣΙΝΓΚΛΕΤΟΝ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟΣ

Πάνε όλα αυτά πλέον. Αυτήν τη στιγμή, με αφορμή και την υπόθεση Σίνγκλετον για τον ΠΑΟ και την εξέλιξή της, τα δεδομένα άλλαξαν. Σε άλλη εποχή, ο Σίνγκλετον θα είχε κάνει... πάρτι με την πρόταση των "πρασίνων" και θα είχε πάρει το πρώτο αεροπλάνο να έρθει να υπογράψει. Ακόμα κι αν κανένας... τρελός από την Τουρκία ή τη Ρωσία του έδινε παραπάνω, δεν θα έδινε καν σημασία.

Βλέπουμε πλέον, με αφορμή τα τωρινά μεταγραφικά, τους "αιώνιους" να θέλουν τον Ντιλέινι, αλλά ενώ του κάνουν προτάσεις, τα τελευταία χρόνια, αυτός να προτιμά το χρήμα Ρώσων ή άλλων. Βλέπουμε φέτος Σίνγκλετον, Γουαναμέικερ κ.ά. να βρίσκονται πολύ ψηλά στο μπλοκάκι των "αιωνίων", αλλά στο τέλος να υπάρχει απλά ελπίδα για υπογραφή. Υπό άλλες συνθήκες, με γνώμονα την αξία τους και τις ομάδες που παίζουν, θα έπρεπε να λένε και... ευχαριστώ!

Τα ξεχνάμε όλα, όμως. Η αλήθεια είναι μια και πικρή. Οπως έχουμε πει ότι σε πρωταγωνιστικό επίπεδο στην Ευρωλίγκα, πλέον οι ελληνικές ομάδες και δη οι "αιώνιοι" είναι δυνατά αουτσάιντερ, λόγω εμπειρίας και τεχνογνωσίας, το σκηνικό διαμορφώνεται ανάλογα και σε επίπεδο απόκτησης ξένων αθλητών.

Αυτήν την στιγμή, οι "αιώνιοι" έχουν πολύ δύσκολο έργο. Το έχουν πάρει χαμπάρι άλλωστε και δίνουν βάση στο ελληνικό στοιχείο, ακόμα και σε σημαντικούς ρόλους, αφού οι Έλληνες (ειδικά σε νεαρή ηλικία) κοστίζουν λιγότερο.

Τα όνειρα απόκτησης μεγάλων ονομάτων, όπως αστέρων του ΝΒΑ και των πρωτοκλασάτων αθλητών, τα ξεχνάμε και θα τα ξεχάσουμε για χρόνια. Οι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν πλέον λογικούς προϋπολογισμούς. Και πάλι οι δύο οικογένειες βάζουν αρκετά εκατομμύρια από την τσέπη τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπαίνουν στη διαδικασία να προκαλούν την κοινωνία σε μια Ελλάδα βαθιάς κρίσης και ύφεσης.

ΕΦΟΡΙΑ 145% Ή... ΜΑΥΡΕΣ ΣΑΚΟΥΛΕΣ

Και σε μια αγορά με αυστηρούς όρους, πλέον, αφού η Εφορία για το μπάσκετ φτάνει το 100-145% (!), όπως διευκρίνισαν και οι Αγγελόπουλοι. Μιλάμε ότι μια ομάδα με καθαρό μπάτζετ στα 7.000.000 ευρώ, πάει με τα έξοδα στα 17-20.000.000, αν τα βάλουμε όλα μαζί. Θα πει κανείς εδώ, γιατί να πληρώνει η ομάδα την Εφορία του παίκτη, όταν αυτό δεν γίνεται στο εξωτερικό και γενικά στη ζωή μας; Αυτό είναι μεγάλο θέμα. Δηλαδή, δίνει μια ομάδα σε έναν παίκτη 1.000.000 και πρέπει να του πληρώσει και τα 450.000 της Εφορίας, τα οποία δεν μπορεί να τα δώσει σε μαύρες... σακούλες. Θα φορολογηθούν και μαζί με φόρους αλληλεγγύης κτλ., εκτοξεύονται τα ποσά.

Τώρα τι να πω; Εγώ δεν θα έδινα ποτέ τέτοια ποσά σε κανέναν και ας πήγαιναν στα βάθη της Ρωσίας ή όπου ήθελαν. Αντε να πεις "πάρε 1,5 αντί για 1 και καθαρίσαμε αν θες". Μέγα λάθος των ομάδων για μένα. Από εκεί και πέρα όμως, οι ομάδες μας είναι με δεμένα τα χέρια, ειδικά όσον αφορά στον ανταγωνισμό.

Όταν στην Τουρκία η Εφορία είναι 10% (!) και σε άλλες χώρες πάει μέχρι 45% αλλά δεν φτάνει στα δικά μας ύψη και όταν πολλές ομάδες στο εξωτερικό ακόμα πληρώνουν σε μαύρες... σακούλες, δεν γίνεται να τους ανταγωνιστείς.

Ο Αμερικανός παίκτης κατά 80% δίνει βάρος στο χρήμα, στα δολάρια. Εδώ υπάρχει και ένα ακόμα αρνητικό γεγονός. Όταν η ισοτιμία δολαρίου-ευρώ ήταν στο 1,50 πάνω κάτω, οι ελληνικές ομάδες με 1.000.000 ευρώ έδιναν 1.500.000 δολάρια στον αθλητή. Πλέον, η διαφορά με την ισοτιμία στο 1,10 δεν έχει καμία διαφορά και έτσι δεν κάνουμε τη διαφορά με το ευρώ που έχουν οι δικοί μας προϋπολογισμοί.

Συνεπώς, μια ελληνική ομάδα λέει "θέλω τον τάδε παίκτη", πχ. τον Σίνγκλετον. Αν ο παίκτης θέλει 1.000.000, η ομάδα αναγκαστικά θα τον πληρώσει παραπάνω και την ίδια ώρα ο αθλητής θα περιμένει την πρόταση των μεγάλων -οικονομικά- κλαμπ σήμερα από Ισπανία, Τουρκία και Ρωσία.

ΠΟΥ ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Το καλό είναι ότι πλέον λιγόστεψαν οι ομάδες της Ευρωλίγκα που ανεβάζουν το κασέ των παικτών και άρα εδώ οι δικοί μας έχουν μικρότερο ανταγωνισμό, καθώς μια τουρκική ή ρώσικη ομάδα που δεν παίζει στη διοργάνωση, ακόμα και διπλά λεφτά να δώσει σε κάποιον παίκτη, αυτός μπορεί να το σκεφτεί.

Η αύξηση, όμως, του salary cap στο ΝΒΑ στερεί από τις πλούσιες ευρωπαϊκές ομάδες τη δυνατότητα να φέρουν ένα μεγάλο όνομα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όταν λέμε μεγάλο, εννοώ έναν απλά καλό παίκτη τύπου Ντε Κολό ή Σβεντ. Ό,τι καλό υπάρχει εδώ, το παίρνουν με 3.000.000 για πλάκα πλέον οι ομάδες του ΝΒΑ, με το μίνιμουμ γι' αυτές συμβόλαιο.

Η αγορά μικραίνει και οι ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ, Μπάρτσα, Φενέρ, Εφές πλέον Νταρουσάφακα και Ουνίξ μπορούν να αρπάξουν ό,τι καλό κυκλοφορεί με διπλή προσφορά από εμάς. Όπως και οι Κινέζοι, αν και εκεί η αγορά, παρά τα περισσότερα χρήματα, θεωρείται άγονη γραμμή.

ΡΩΣΙΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ ΕΓΙΝΑΝ ΣΑΝ ΤΗΝ... ΠΑΛΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Τι έχουμε τώρα; Τους Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό να προσφέρουν λογικά χρήματα και να προσπαθούν να πείσουν τους αθλητές ότι εδώ είναι μια πολύ ωραία πόλη να ζει κανείς παρά την κρίση και πιο ασφαλής απ' όλες. Αυτό είναι σημαντικό. Στην εποχή της τρομοκρατίας, κάποιος οικογενειάρχης θα σκεφτεί πολύ ακόμα και την Κωνσταντινούπολη, όπου έχουν σημειωθεί πολλές βομβιστικές επιθέσεις τον τελευταίο καιρό. Θα σκεφτεί επίσης και τις αποστάσεις και το κρύο της Ρωσίας.

Ακόμα, οι ελληνικές ομάδες έχουν να αντιπαραθέσουν ότι αποτελούν προθάλαμο με την έννοια ότι ένας παίκτης των 500.000, εδώ εκτοξεύει την αξία του σε 1-2 χρόνια (περιπτώσεις άπειρες όπως Γκιστ, Λάσμε, οι σέντερ του Ολυμπιακού κατά σειρά και πάει λέγοντας). Θα παίξουν σε μαγαζιά γωνία με υψηλούς στόχους και πάνω απ όλα στην Ευρωλίγκα.

Φυσικά, έχουμε και πολλά αρνητικά δεδομένα. Βασικά τα λεφτά. Μια Νταρουσάφακα θα δώσει για πλάκα διπλό συμβόλαιο, αν θέλει τον ίδιο παίκτη. Επίσης, οι ομάδες μας δεν έχουν προπονητές με το brand name ενός Ομπράντοβιτς, όπως είχαν μέχρι το 2010.

Οι Αμερικανοί παίκτες ακούνε για τη μεγάλη κρίση της Ελλάδας και δεν ξέρουν πώς ερμηνεύεται αυτό. Πολλές φορές ακούνε και για τα capital controls και πανικοβάλλονται, ενώ ουσιαστικά δεν έχουν θέμα.

Συνεπώς, το τούρκικο πρωτάθλημα θεωρείται το καλύτερο και λόγω ανταγωνισμού αλλά και επειδή μαζεύει κορυφαίους κόουτς και ανεβαίνει και σε εθνικό επίπεδο. Οι παίκτες πολλές φορές -λογικό είναι- να βλέπουν την Τουρκία και τη Ρωσία σαν "παλιά Ελλάδα", ενώ υπάρχουν και οι Μπάρτσα-Ρεάλ που είναι παραδοσιακά πανίσχυρα κλαμπ, επίσης με πολλά καλά δικά μας, όπως ωραίες χώρες και ασφαλείς πόλεις.

"ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ" ΓΙΑ ΤΑ SUPER CLUBS

Το συμπέρασμα είναι ότι θα πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ελληνικές ομάδες πλέον και οι "αιώνιοι" δεν είναι η πρώτη επιλογή των περισσότερων Αμερικανών αλλά και των Ελλήνων παικτών που έχουν θέλουν την ησυχία και την ηρεμία στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα μπαίνουν στο τριπάκι της πνευματικά καταστροφικής και όχι μόνο οπαδικής αντιπαράθεσης (από το τι πέφτει στο γήπεδο μέχρι το μίσος κάποιων που υπάρχει όταν περπατάνε απλά έξω).

Ειδικά όταν οι περισσότεροι ξένοι έχουν προτεραιότητα το χρήμα και το ΝΒΑ, εμείς περιμένουμε πλέον να μας δουν σαν ένα καλό "σκαλοπάτι" για να πάνε στο πιο μεγάλο κλαμπ ή στις ΗΠΑ. Ποντάρουμε ότι παρά την κρίση, είμαστε μια πολύ ωραία χώρα με καλό καιρό και ασφάλεια σε μια εποχή τρομοκρατίας...

Κανείς πρωτοκλάστος δεν βιάζεται να υπογράψει στους "αιώνιους", οπότε χρειάζεται υπομονή για όποιον θέλει το "μπαμ" ή έστω να πάρει έναν παίκτη από τους 10-15 hot της αγοράς...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜ'Η