Ξανά το 2020 για τη λεζάντα!

Η Άννα Κορακάκη μπήκε στις καρδιές εκατομμυρίων Ελλήνων, τους έκανε -έστω για λίγο- να νιώσουν εθνική υπερήφανοι. Και μαζί "ξύπνησε" από το λήθαργο τ' ανάλογα υπουργεία, ακόμα και το Μαξίμου, που ως είθισται έπρεπε να εκδώσουν τις σχετικές ανακοινώσεις και να ετοιμάσουν την ανάλογη υποδοχή. Πρωτόκολλο γαρ, μην μας πουν και ξεχασιάρηδες!

Άλλωστε εδώ οι άνθρωποι της Πολιτείας, που δεν ήξεραν είμαι βέβαιος ποια είναι η Κορακάκη (η αθλήτρια που έφερε δύο μετάλλια από ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά από το 1912), γκρέμισαν το προπονητήριο-παράγκα στη Δράμα χωρίς καν -για λόγους ευθιξίας- να την ρωτήσουν. Πώς να μην δηλώσει απογοητευμένη;

Μακάρι να έγινε ό,τι έγινε για να χτιστεί στη θέση του ένα σύγχρονο, έστω στο μισό από το επίπεδο εκείνων που έχουν στην διάθεσή τους οι αντίπαλες που "κατατρόπωσε" στο Ρίο.

ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΖΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΜΨΗ

Για να λέμε πάντως τα πράματα με το όνομά τους, η Πολιτεία -στις περισσότερες των περιπτώσεων- ενώ κάνει την... πάπια στα προβλήματα των αθλητών κατά την προετοιμασία ετών, "σκάει" για τη λεζάντα μόλις μυριστεί λάμψη και δημοσιότητα μήπως και καρπωθεί κάτι. Γελάει ο κόσμος πια. Θα περίμενα τον πρώτο μάγκα υπουργό ή υπεύθυνο να βγει να πει "δεν είμαστε αντάξιοι να βρεθούμε στην υποδοχή της γιατί, αν και θέλαμε, είχαμε τα χέρια δεμένα και δεν κάναμε τίποτα για τα παιδιά αυτά". Αντρίκειο, μάγκικο!

Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Ποιος απ' όσους αποθεώνουν και στα social media την Άννα και όποιο άλλο αθλητή ή ομάδα (πχ πόλο) φέρει μια μεγάλη επιτυχία, θα τους θυμάται μετά από μερικούς μήνες; Τα media θα πέσουν πάνω στους πρωταθλητές, στους Ολυμπιονίκες. Θα τους καλέσουν σε... μαϊντανάδικα, σε σοβαρά μαγαζιά, θα τους κάνουν καλές και... χαζές ερωτήσεις, αλλά σε λίγους μήνες δεν θα υπάρχουν. Σαν να εξαφανίστηκαν από προσώπου γης!

ΟΥΤΕ ΜΟΝΟΣΤΗΛΟ, ΟΥΤΕ ΤΖΑΜΠΑ

Δείτε πηγαίνοντας πίσω πόσο μεγάλες επιτυχίες έχει το πόλο (πολύ πιο σταθερά από το μπάσκετ) και που είναι σήμερα σε προβολή. Ούτε μονόστηλο. Ολυμπιονίκες μας είναι σαν να μην έπαιξαν ποτέ, σαν να μην πήραν χρυσό ή μετάλλιο ποτέ, αφού μερικούς μήνες μετά επέστρεψαν στη μιζέρια της απομόνωσης από τον Τύπο.

Ο κόσμος; Ο κόσμος που γέμιζε π.χ το ΣΕΦ για τις επιτυχίες της άρσης βαρών μετά από λίγους μήνες όχι μόνο γυρνούσε την πλάτη στο άθλημα, αλλά στα Πανελλήνια πρωταθλήματα δεν πήγαιναν ούτε συγγενείς και φίλοι! Αυτή είναι η Ελλάδα. Λεζάντα και μόστρα. Οι πολιτικοί να πάρουν δόξα δίπλα στους πρωταθλητές και ας μην έχουν βάλει ούτε λιθαράκι. Ο Τύπος να πουλήσει για μερικές ημέρες και να φτιάξει ωραίες ιστορίες. Τα "μαϊντανάδικα" την δική τους ιστορία. Να βρούνε τον γκόμενο-α του-της Ολυμπιονίκη, πρωταθλητή-τριας. Και ο κόσμος τη δική του λεζάντα στα social media. Να γίνει λίγο δημοσιογράφος, αναλυτής, πολιτικός.

Και μετά να τους ξεχάσαμε όλοι μαζί όλους όσοι μας έκαναν περήφανους. Μέχρι την επόμενη Ολυμπιάδα, μέχρι την επόμενη πρωτιά, το επόμενο χρυσό. Μέχρι τότε δεν υπάρχει πόλο, άλλο ομαδικό άθλημα πλην ποδοσφαίρου και μπάσκετ, δεν ξέρουμε κανέναν αθλητή και αθλήτρια, αν δεν κλωτσάει ή δεν πετάει μια μπάλα και δεν ανήκει στον αγαπημένο μας σύλλογο.

Οι πολιτικοί; Τα ξέρουμε, τα βλέπουμε. Ο Τύπος; Θα σου πουν δεν πουλάει. Ανοίγεις γαλλικές ή ιταλικές εφημερίδες και έχουν πρωτοσέλιδο ποδηλασία και σκοποβολή! Εμείς εδώ τίποτα. Και αν τύχει μόνο στο χρυσό. Στην μόστρα. Και ο κόσμος το ίδιο; Θα πάει κανείς να δει Πανελλήνιο Σκοποβολής ακόμα και τζάμπα; Όχι. Δεν υπάρχει στη χώρα αθλητική παιδεία. Μόνο λεζάντα και μόστρα για όλους σε όλα.

ΚΡΙΣΗ ΑΞΙΩΝ

Άμα πεις να κάνω εκπομπή για τα άλλα αθλήματα ή να έχεις κάθε μέρα ένα δισέλιδο θα σου πουν οι διευθυντές "δεν πουλάει, χάσιμο ώρας, τζάμπα χαρτί κτλ". Ίσως και να έχουν δίκιο, καθώς ο κόσμος μόνο τη λεζάντα ψάχνει, το μεγάλο τίτλο και το παραμύθι για την ομάδα του. Να "πολεμήσει" σαν ταλιμπάν η αγαπημένη του εφημερίδα την αντίπαλη ομάδα έστω στο πρωτοσέλιδο.

Οπότε ας το χωνέψουμε. Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι απλά οικονομική, είναι αξιών.

Θεωρούμε αθλητισμό τον οπαδισμό και τα εκατομμύρια, η Πολιτεία και να θέλει δεν μπορεί πια με τα μνημόνια, ο Τύπος και όλος ο απλός κόσμος σε συντριπτική πλειονότητα ξεχνάει και την Κορακάκη και όποιον άλλο-άλλη φέρει μετάλλιο και θα τους θυμηθεί μ' ένα αφιέρωμα στην επόμενη Ολυμπιάδα και στο επόμενο μετάλλιο.

ΠΑΝΗΓΥΡΤΖΗΔΕΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΒΡΑΔΙΑΣ

Όσους όμως παίρνουν εκατομμύρια και χιλιάδες ευρώ για να παίζουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ στην αγαπημένη ομάδα μας δεν τους ξεχνάμε ποτέ. Πληρώνουμε για να τους δούμε και ας μην βλέπουμε συνήθως τίποτα. Κι αν χρειαστεί "σκοτωνόμαστε" γι' αυτούς.

Αυτή είναι η Ελλάδα όσο και αν δεν μας αρέσει. Μια χώρα με κρίση αξιών σε μεγάλο ποσοστό, χωρίς αθλητική παιδεία, γεμάτη πανηγυρτζήδες, μοστραδόρους και λεζανταδόρους της μιας βραδιάς.