Η Σερβία άγγιξε το τέλειο

Θέλω ν' αρχίσω μ' ένα εξωαγωνιστικό στοιχείο: το σύστημα διεξαγωγής της διοργάνωσης αδικεί αναμφίβολα δυνατές ομάδες όπως η Ελλάδα και η Σερβία, η Κροατία και Γαλλία, οι οποίες συγκρούστηκαν πολύ νωρίς μεταξύ τους, την ίδια στιγμή που η Ισπανία έπαιξε με τη Σενεγάλη, η Σλοβενία με τη Δομινικανή Δημοκρατία και η Λιθουανία με τη Νέα Ζηλανδία. Αυτό βέβαια φορά άλλους.

Αγωνιστικά τώρα, η Σερβία άγγιξε το τέλειο σ' ένα νοκ άουτ παιχνίδι, οπότε ήταν τρομερά δύσκολο για την Ελλάδα ν' ανταπεξέλθει. "Ψημένη" από δύσκολα παιχνίδια όπως αυτά του πρώτου γύρου οι "πλάβι" ήρθαν διαβασμένοι, έπαιξαν το ρόλο του αουτσάιντερ και δεν άφησαν σε κανένα σημείο την Ελλάδα να αισθανθεί άνετα στο παρκέ και να κάνει όλα αυτά που μας είχε συνηθίσει: να κλέβει μπάλες, να τρέχει και να σκοράρει εύκολους πόντους στο ανοικτό γήπεδο.

Ακόμη κι όταν υπήρχε ευκαιρία για ελληνικό αιφνιδιασμό, τα φάουλ γίνονταν έξυπνα για να σταματήσει ο χρόνος. Ακόμη κι όταν βρίσκαμε μις ματς, ένα νέο φάουλ διέκοπτε την επίθεση. Από τη στιγμή μάλιστα που είχαν σταθερό προβάδισμα από την αρχή, κέρδισαν σε αυτοπεποίθηση, έβαλαν όλα τα σουτ, ελεύθερα (τα περισσότερα) ή μαρκαρισμένα, και παίρνοντας πράγματα από παίκτες - ρολίστες όπως ο Κάλινιτς χτύπησαν την Ελλάδα εκεί που πονούσε: στο πέντε εναντίον πέντε.

Άντε μια - δυο φορές ελέω Τεόντοσιτς να παραστράτισε από το αρχικό σχέδιο η Σερβία. Αλλά και αυτός ενεργούσε ως επί το πλείστον με ωριμότητα και εντός πλάνου. Είχε δουλευτεί κάθε λεπτομέρεια από τιμ τους, τους βγήκαν όλα, τους πήγε το παιχνίδι.

Δεν μας έδωσαν τίποτα οι Σέρβοι και αυτό προκάλεσε "ασφυξία" στην Εθνική. Πήγαν αργά, τέλειωσαν επιθέσεις μετά τα 18-20 δευτερόλεπτα, ενεργοποίησαν κάθε μηχανισμό, υλοποίησαν τέλεια όσα είχαν προσχεδιάσει και προκρίθηκαν δίκαια. Προσπεράσαμε μόνο μία φορά, αλλά όχι για πολύ. Είναι γνωστό βάσει στατιστικής ότι όταν μια ομάδα κυνηγάει στο σκορ τα ποσοστά της πέφτουν και από τη στιγμή που δεν μπήκαν κάποια σουτ ήταν εύλογο οι διεθνείς μας να αγχωθούν.

Ο κόουτς Κατσικάρης δοκίμασε με το χαμηλό σχήμα να βρει αντίδοτο, αλλά ακόμη και αυτό αντιμετωπίστηκε από τον προετοιμασμένο αντίπαλο. Ίσως με παίκτες στη 12άδα όπως ο Κουφός και ο Μαυροκεφαλίδης, πληρέστερη δηλαδή τη ρακέτα, το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό, να ανακόπτονταν κάποια plays της Σερβίας. Ίσως με τη Βραζιλία αντίπαλο, ομάδα που παίζει πιο ελεύθερα και όχι τόσο στοχευμένα, να είχε έρθει η πρόκριση. Υποθέσεις όμως είναι αυτές και τίποτα παραπάνω.

Το βέβαιο είναι πως η Ελλάδα έδειξε στη διαδρομή της Παγκόσμιο Κύπελλο ότι ήθελε τη διάκριση, πίστεψε και την κυνήγησε. Αυτό είναι που πρέπει να μείνει. Έδειξε ότι είναι ομάδα, εντός κι εκτός παρκέ. Μια ήττα είναι εντός προγράμματος, η Σερβία ήταν καλύτερη και νίκησε. Η ομάδα έκανε στροφή και έδειξε ότι έχει μέλλον. Ας συνεχίσει τουλάχιστον στο ίδιο μονοπάτι.